Dziewczyna Ze Slytherinu

62.

 – Jak to możliwe? – spytała po długiej chwili. – Nigdy nie widziałam karty Nicolasa Flamela, jedynie o nim czytałam.

 Severus nie odpowiedział, za to sam przyjrzał się karcie.

 – Nic z tego nie rozumiem – mruknęła, patrząc na jego skupioną twarz. – Przecież to niemożliwe.

 – Możliwe – zaprzeczył Snape, przekręcając przedmiot w dłoni.

 – Jak to?

 – Planowałem na dziś ukończenie Felix Felicis, to raz. A dwa, chciałem ci go dać.

 – I tak nic nie rozumiem. Dla mnie to był zwykły koszmar – oznajmiła, wstając z łóżka.

 – Nie bagatelizowałbym tego na twoim miejscu.

 – Ale dlaczego? – spytała, sięgając po leżącą na komodzie szczotkę, którą zaczęła rozczesywać swoje włosy.

 – Czy myślałaś ostatnimi czasy o eliksirze na skutki uboczne Cruciatusa? – zapytał, także wstając.

 – Nie, ale mam nadal wszystkie notatki, które robiłam kilka miesięcy temu – odpowiedziała.

 – Nadal nie rozumiesz? – Nachylił się w jej stronę, patrząc głęboko w oczy. – Widziałaś mnie i inne znane ci osoby dotknięte klątwą torturującą.

 – Nie znam żony Lucjusza – odparła, przekrzywiwszy głowę, by ułatwić sobie czesanie włosów.

 – Ale słyszałaś o niej, to wystarczyło. Nicolas Flamel przez sen przekazał ci wiadomość.

 Cassandra zatrzymała szczotkę w swoich włosach, patrząc ze zmarszczonym czołem na Severusa. Był zupełnie poważny. Młoda kobieta odwróciła wzrok i odłożyła szczotkę, rozmyślając głęboko.

 – Czy to możliwe, że Felix Felicis miałby pomóc nam w badaniach?

 – Tobie, Jonkins. To była wiadomość skierowana do ciebie.

 – No... ale, że... – zaczęła, nie wiedząc jak sformułować jakąkolwiek wypowiedź. – Co to znaczy? – wydusiła z siebie.

 – To znaczy, że daję ci tydzień wolnego, dostęp do mojej biblioteki oraz gotowe Felix Felicis, jeśli go nie popsujesz, rzecz jasna.

 Cassandra popatrzyła na niego zdumiona.

 – Nie gap się jak ryba wyjęta z wody. Masz maksymalnie piętnaście minut. Śniadanie czeka tam gdzie zawsze, a jak tylko zjesz przyjdź do laboratorium, zrozumiano?

 – Tak – odparła krótko, a Snape odwrócił się na pięcie i opuścił komnaty swej praktykantki.

 Ślizgonka nie marnując ani jednej chwili, natychmiast rzuciła się w stronę łazienki, chcąc odbyć swój poranny odświeżający rytuał, po którym założyła czyste, przyjemnie pachnące ubrania. Później, kierując się poleceniami Severusa, przeszła do salonu, zjadła swoją ulubioną owsiankę z owocami leśnymi, zostawiła pustą miseczkę na stoliku do kawy i weszła do laboratorium.

 – To wszystko wydaje się bardzo dziwne – oznajmiła, zamykając za sobą drzwi. – Niby dlaczego akurat mi przyśnił się Nicolas Flamel? On w ogóle jeszcze żyje?

 – Już nie. Zmarł parę lat temu – odparł Severus.

 – Więc to tym bardziej dziwne.

 – Może i tak – przyznał. – Ale to nie pierwsze takie dziwne zjawisko – stwierdził, a widząc jej zdezorientowane spojrzenie, wyjaśnił – Jest pewna legenda, która mówi o tym, że wszystkich założycieli Hogwartu odwiedził we śnie sam Merlin, podpowiadając im, że powinni stworzyć bezpieczną przystań dla młodocianych czarodziejów, gdzie mogliby zdobywać niezbędną edukację.