I'm Your Sister/ Harry Potter #1 [VOLTOOID ]

hoofdstuk 21

Ik kijk rond maar ik kan geen verstopplek vinden voor Dusk.
Ik ben weer mijn onhandige zelf en struikel over het tapijt.
"Godver." vloek ik.
Dusk ik van mij af gegleden.
"Gaat het Dusk?" vroeg ik
"Het gaat wel." zei ze.
Ik knikte goedkeurend en stond op.
Ik wou net het Tapijt goed leggen, maar ik zag iets merkwaardigs.
Ik zie een groot Luik in de vloer.
Ik open het Luik en er is opeens een stenen trap zichtbaar.
"Dusk, klim op mijn schouder." zei ik tegen Dusk.
Ze siste instemmend en gleed rond mijn nek.
Ik pakte mijn staf en zei: " LUMOS MAXIMA."
Ik liep naar beneden en kwam aan in de verborgen kamer.
Er hing een schilderij van niemand minder dan de achterbakse Zalazar SLYTHERIN.
"Aha eindelijk komt iemand hier naar beneden, maar waarom moet jij dat zijn?" vroeg hij verveeld.
"Waarom heb jij twee portretten?" vroeg ik op dezelfde toon.
Hij snoof verontwaardigd.
"Ik dacht dat Griffyndors altijd beleefd waren." zei hij bij de hand.
"Dan vergis je je, dat zijn namelijk Hufflepuffs." zei ik bod.
Jezus wat werkt die man op mijn zenuwen.
"Je lijkt meet op een Slytherin dan op een Griffyndor." zei hij bijdehand.
"Ik vroeg niet om jou mening." zei ik half boos.
Ik ben nu al helemaal klaar met hem.
Zijn oog viel nu pas op Dusk.
"Wel wel wel, wie hebben we daar?" vroeg hij.
Ik rolde met mijn ogen.
"Dit is Dusk." zei ik verveeld.
" Aangenaam Zzzalazar Ssslytherin. " Siste Dusk.
"Ahh dus jij bent ook een Sisseltong?" vroeg Zalazar.
"Nee wat is dat?" vroeg ik niet begrijpend.
"Dat je slangen kan verstaan en met ze kan praten, ik ben zelf ook een Sisseltong." zei hij trots.
"Ik kan geen Sisseltong zijn." zei ik hoofdschuddend.
"Dan heb je pech, want dat ben je wel. Maar alleen snap ik niet wat een Sisseltong in Griffyndor doet." zei hij.
"Ik ook niet." zei Dusk.
Ik haalde nonchalant mijn schouders op.
"Kan Dusk hier verblijven als ik in de lessen zit?" vroeg ik aan Zalazar.
"Natuurlijk." zei hij.
Ik knikte dankbaar.
"Vind je dat goed Dusk?" vroeg ik.
Ze knikte blij, voorzover een slang dat kan.
"Goed dan zie ik je morgen." zei ik.
Ik liep zonder nog om te kijken naar boven.
Het is 6 uur, dus het avondeten begint zo.
Ik haast me naar de grote zaal.
Ik open de deuren en zie Draco met een mitella zitten aan de Slytherin tafel.
Hij stopt abrupt met zijn verhaal als hij mij inzicht krijgt.
Hij staat vluch op en binnen een paar seconden staat hij voor me.
"Bedankt dat je op dat beest sprong." zei hij oprecht.
Hij leunde naar voren om me te kussen, ik leunde snel weg.
"Ik deed het niet voor jou, ik wou niet dat dat beest ging doordraaien." zei ik kil.
"En nu ga ik weg, als the Prince of SLYTHERIN het niet erg vind." zei ik spottend.
Hij keek me gekwetst aan maar zei niks meer.
Ik liep naar de Griffyndor tafel en ging naast Harry zitten.
Hij sloeg gelijk zijn armen om me heen.
"Godzijdank je bent nog heel." zei hij blij.
"Waarom zou ik niet heel zijn?" vroeg ik lachend.
"Nou eens even denken.... JE ZAT IN HET BOS!" Bemoeide Ron zich er mee.
Ik haalde onverschillig mijn schouders op.
Harry liet me nu pas los en bekeek mijn gezicht goed.
"Gaat alles echt goed?" vroeg hij bezorgd.
"Ja natuurlijk." zei ik geruststellend.
Waarom is hij zo bezorgd?
"Vanwaar die bezorgdheid?" vroeg ik lachend.
"Valentina, ik geef om je, ik hou van je." zei hij.
Ron keek Harry dodelijk aan.
"Ron wat is er aan de hand?" vroeg ik.
"Dat kan je beter aan hem vragen." zei Ron seinend naar Harry.
"Leg Uit." zei ik tegen Harry.
"Nou Ehm." zei hij ongemakkelijk.
"Hij was toen jij bewusteloos was, heel erg close met het zusje van Wezel." zei de stem van Draco achter ons.
Harry gaf hem een dodelijke blik.
Ik knikte langzaam.
"Daarom rende dat meisje overstuur weg." zei ik meer tegen mezelf dan tegen iemand anders.
"Tjah dat gebeurde niet als je met mij was." zei Draco sluw.
"VOLGENS MIJ ZOENDE JIJ MET PARK!" schreeuwde ik woedend tegen hem.
Hij trok witjes weg.
"Nu ben je stil hè Prince of Idiots." zei ik spottend.
Professor Snape keek me geamuseerd aan.
Een flits van herkenning schiet door zijn raven zwarte ogen.
Ik snap hier echt helemaal niks meer van.
Mijn moeder kijkt me meelevend aan.
Ik sta op en loop richting de Ravenclaw tafel en ga naast Daniel zitten.
"Gaat het wel?" vroeg hij bezorgd.
Ik knikte afwezig en schepte wat eten op.
"Als er iets is kan je altijd bij mij terrecht komen." Fluisterde hij in mijn oor, ik knikte dankbaar naar hem en begon met eten.
Na het avond eten liep ik gelijk naar de meisjes Dormitory.
Ik viel op mijn bed.
Een uur later ging Hermione ook op het bed liggen.
Ik blijf maar rollen Maar ik kan de slaap niet te pakken krijgen.
Ik loop naar de Common room en zie opeens een voet in het niets verdwijnen.
"Wie is daar?" vraag ik bang.
Wie zou midden in de nacht in de Common room rondzwerven.
Op mij na is er volgens mij niemand.
Ik hoor voetstappen mijn kant op komen.
Dit voorspelt niet veel goeds...

.