Vampir Akademisi

Bolum 11

Belimi soğuk fayansa dayamis oturuyordum.Basima vuran ilik su oradan kollarima carpip yere ulasiyordu.Nefes almak icin egmis oldugum basimida kollarima dayamistim.

Ne zamandir burada bu sekilde durdugumu bilmiyordum ama derslerin coktan bitmis oldugunu tahmin edilebilirdi.Bir sure daha bos bos oturduktan sonra Hareket etmekte  oldukca isteksiz olan kollarimi kaldirip suyu kestim.

Artik su gri banyodan cikmam gerekiyordu.

apartopar almis yanima aldigim bornozu astigim yerden alip giydim.Yuzumu siyah bir perde gibi kapatmis saclarimi elimle ittirmeye calistim ama ise yaramamisti.Ama bütün bu hareketleri büyük bir yavaşlikla yapabiliyordum.Sanki biri bendeki bütün hizi emip almiş gibiydi.Şu an belkide hayatimdaki en savunmasiz anlardan birindeydim.

Ağladiktan sonra hep böyle olurdum işte.Artik yaşamak bile istemeyecek kadar yorulmuş ve tükenmiş.. Ağlamak kitaplarda dendiği gibi bana fayda vermezdi.her zaman daha da tuketirdi beni.Ama böyle olsa da bazen ağlamak zorunda kalirdiniz çünkü bedeniniz gözyaşlarinizi durdurmaniza izin vermezdi.Akardi onlar bir şekilde.

Küçük adımlarla odamdaki şahsi duştan çıkıp Sağımda kalan üç yatağı geçtim.Ustlerinde uykuya dalmış üç dampir vardi.Ben yokmuşum gibi davranmakta ustalaşmiş,kendilerine belirlenmiş kaderle gayet mutlu üç kiz..Benim aksime hayatlarina uyum saglamislardi.Evet dun gece bana destek falan cikmamislardi ama onlara niye kizayim ki?Daha önceleri size karşı en ufak bir sıcaklık gostermeyen kisilere boş beklentiler beslemek aptallik olurdu.

Gerçi bu genel geçer felsefemin istisnasi Darius vardi.

Ahh evet o ayri bir mesele suan.

Bornozu omuzlarimdan assağı kaydirip yere biraktim.çiplak vücudumadaki titreme battaniyenin altina girmemle bir kaç saniyede son buldu.Sagimdaki duvara döndüm ve gözlerimi kapattim.Ama beynimin bana gönderip durdugu anilardan kaçmak imkansizdi.Resmen icimden onlara yalvariyordum..

Neden..?

Sadece uyumak istiyorum?

Birkaç saatline hiçliğe karişmak yada ruyalarimdaki var olduguma bir sekilde inandigim varligimda ütopik maceralara atilmak istiyorum..

Beni rahat birakin artik lütfen.

Böyle kendi kendime konuşuyordum işte.Ama nereye kadardi bu.Surada tam yolun sonuna gelmisken delirmek...Ne acinasi bir son olurdu.

Yarin ne yapacagim hakkinda dusunmek beni yoruyordu ama aslinda olduruyordu. suana odaklanmistim sadece.Ama bu da olmuyordu.Bunu da beceremiyordum.Boyle zamanlar icin cekmeceme tiktigim haplarima uzandim.Agzima bes tane kucuk beyaz seylerden atip komidinin ustundeki siseden bir yudum aldim.Yonumu cevirip tavani izlemeye basladim.Bilmem kacinci defa farkettigim kucuk catlaklari saydim.Sonunda kana karisan maddelerle dusen gozlerime mutlulukla uydum.Ve kendimi uykunun kollarina biraktim.

=====================================

Sabah kalktigimda odamin bos oldugunu gordum.Bu benim derse gec kaldigim anlamina geliyordu ama bunu onemsiyecek halim yoktu.Zaten o sinifa adim atmak yerine kendimi ucurumdan birakmayi tercih edecek kadar nefret ediyordum onlardan.

Battaniyeyi ustumden atip ayaga kalktim.Ayagima takilan bornozumu tekmeleyip dolabima ilerledim.Kapagi actigimda askidaki kosu sortum bana bir kac gundur yapmayi unuttugum kararlarimi hatirlatti.O piçler o kadar berbat hissettirmislerdi ki bana,en sevdigim seylerden bile uzaklastirmislardi beni.Ama kendime gelir gelmez bir sekilde eski formuma geri donecektim.

Dolaptan koyu yesil badi mi ,siyah esofmanimi ve alt cekmeceden ic camasirlarimi cikarip dolabi kapattim.Bunlari ustume gecirdikten sonra aliskanlik uzeri aynaya baktigimda kalakaldim.