I Hate, Love, Kill Myself (Teen Wolf Stiles) 4/13

XIX

Schodziłem ze schodów do salonu. Było ciężko, ponieważ przy każdym ruchu moja rana bolała bardziej. Zostały jeszcze ze cztery schodki kiedy się podknąłem. Przed upadkiem ocaliła mnie czyjaś ręka.
- Pomóc ci zejść? - zapytał mój sobowtór.
To on uratował mnie przed spadnięciem ze schodów.
- Chyba z tego świata! - odpowiedziałem niemiłym tonem.
- Czemu jesteś dla mnie taki...chłodny? - zdziwił się.
- To proste! Bo cię nie lubię! I sam sobie poradzę z zejściem! - oznajmiłem i pokonałem ostatnie stopnie sam.
Wszedłem do salonu. Nadal byli u mnie Scott i Theo. Deaton poszedł do swojej kliniki, a niedawno dołączyli do nas Liam oraz Lydia. Dlatego musiałem zejść na dół wraz z moim sobowtórem. W kącie, przy stole siedział również mój ojciec.
- Hej. - przywitałem się z nimi.
Nagle Lydia poderwała się z miejsca by pocałować bardzo namiętnie...mojego sobowtóra!
- To ja jestem Stiles! - wydarłem się na nią.
Odskoczyła od niego jak poparzona, a Theo leżał na podłodze zwijając się ze śmiechu.
- To nie jest śmieszne idioto! - nakrzyczałem również na niego.
Nic sobie z tego nie robił i nadal głośno się śmiał.
- Nieważne. - burknąłem pod nosem.
- W sumie nic się nie stało. - odezwał się mój sobowtór, a potem spojrzał na moją wkurzoną mine - Em...znaczy...to ja chyba usiąde. - stwierdził i zajął miejsce na kanapie obok Liama.
- To było boskie! - powiedział rozbawiony Theo, wycierając łzy z twarzy.
- Ta. Bardzo. - skomentowałem ponurym głosem.
- Więc twój...em...jak go nazwać? - zapytał Liam.
- Sobowtór. - podpowiedział mu Scott.
- Wrzód na dupie. - wtrąciłem.
- Daj mu już spokój. - westchnął szeryf.
- Więc twój sobowtór jest teraz dobry? - kontynuował Liam.
- Nadal siedzi w nim Nogitsune. - oznajmił Theo.
- Ja wiem jak się go pozbyć na dobre. Naszemu Mikeowi trzeba okazać jak najwięcej ciepła i zrozumienia. Jest zagubiony i samotny. - stwierdziła Lydia.
- Mikeowi? - zdziwiłem się.
- To ładne imię. - odparła.
- Tak się nazywał twój kot. - upomniałem ją.
- Kot? Czemu "nazywał"? - ciekawił się mój sobowtór.
- Został powieszony za głowę w lesie. Tak. Te imię super do ciebie pasuje. - powiedziałem z satysfakcją.
- Mam mieć imię po zdechłym kocie? - wkurzył się - Może ja sam sobie jakieś wybiorę? - zapytał.
- Nazywaj się jak chcesz. Byleby nie Stiles. - oznajmiłem.
- Lessie! - podsunął Liam.
Theo walnął go reką w głowę.
- To imię dla psa debilu. - pokręcił głową - Ja mam lepsze...- uśmiechnął się szeroko - Steo - rzekł zadowolony.
- Co to za imię? - zdziwił się Scott.
- Połączenie imienia Stilesa i mojego. - wzruszył ramionami.
- Czy twój przyjaciel...em...jest...normalny? - spytał mnie sobowtór.
- Widzisz? - zwróciłem się do Theo - Nawet on uważa, że masz nie równo pod sufitem. - powiedziałem.
- Powiedziałeś, że kochasz moje ADHD. - przypomniał mi.
- Ta. Szedłem wtedy na śmierć. - stwierdziłem.
Theo machnął na mnie ręką.
- Em...jesteś gejem? - zapytał go powoli mój sobowtór.
- A co jesteś zainteresowany? - zaśmiał się Theo.
- Nie! - wykrzyczał szybko.
- Eh...zawsze mam pecha. - zasmucił się.
Wiedziałem, że Theo żartuje i nabija się z mojego sobowtóra. Cieszyłem się z tego. Ten człowiek wyglądający jak moje lustrzane odbicie po prostu mnie wkurzał. I jeśli ktoś się z niego nabijał to jeszcze z chęcią mu przyklasne. Na moje szczęście sobowtór nie znał żartów Theo i zdaje mi się że uwierzył. Będę musiał to wykorzystać później.
- Więc jak chcesz się nazywać, synu? - odezwał się szeryf.
Synu?! On go nazwał synem?! Zaraz chyba walnę głową w ścianę!
- Em...z tych wszystkich imion, które tu usłyszałem to wolę już Mike. - pokręcił głową.
- Ej nie martw się. Przyzwyczaisz się do głupoty Theo. - uśmiechnął się do niego ciepło Liam.
- I do jeszcze głupszych odzywek Liama. - wtrącił Theo.
- Co prawda to prawda. - odparł Liam.
- Ojej, a co się stało, że zmieniłeś swoje słynne zdanie? - zapytał go Theo z kpiną w głosie.
- Nie podobało ci się. Więc zmieniłem. - powiedział i przewrócił oczami.
- Możecie się już przymknąć? - zagrzmiał Scott.
Nastała cisza. Każdy z watahy słuchał się alfy. Nawet jeśli był nią ktoś tak dobry i pokorny jak mój przyjaciel.
- Myślę, że Lydia ma rację. Trzeba mu okazać teraz dobroć i naszą przyjaźń. - nakazał.
- Nie ma mowy! - wybuchłem - To pieprzony oszust! Pourywa nam głowy we śnie! - uniosłem się.
- Stilesie Stilinski! - usłyszałem donośny głos ojca - Nie przeklinaj! I pogódź się z tym, że Mike u nas zostaje i masz go traktować jak brata! - spojrzał na mnie groźnie.
- Jeśli on zostaje...to ja wychodzę. - oznajmiłem i ruszyłem w stronę drzwi.
Gdy tylko wyszedłem na podjazd, od razu poczułem, że coś trace. To była moja druga połowa duszy. Nie czułem jej. Zignorowałem tą pustkę w sobie. Musiałem pobyć sam. Wsiadłem do jeepa i ruszyłem przed siebie.

* * *

Siedziałem w samochodzie pod lasem. Rozmyślałem nad zachowaniem moich przyjaciół i ojca. Wiedziałem że nie możemy zabić mojego sobowtóra, bo wtedy ja też zginę. Ale wkurzało mnie jedno...Traktowali go jakby nic nie zrobił, a tymczasem wyrządził nam wiele krzywdy. Gdy ja byłem Nogitsune to zamknęli mnie w Echo House. Dlaczego jego tam nie umieszczą? Nienawidzę go! Ukradł mi moją duszę! A najgorzsze jest to, że lubię przebywać w jego towarzystwie, ale do tego nikomu się nie przyznam. Kiedy jestem z nim to czuję się sobą i pustka po utracie mojej duszy, znika.
Z rozmyślań wyrwał mnie dźwięk telefonu.

Lydia: Jestem u szeryfa z Mikem. Przyjeżdżaj tutaj, bo musimy jechać do Dereka. Ma do ciebie sprawę.

Derek ma do mnie sprawę? Niby jaką? Wiem, że jedynym wyjściem żeby się tego dowiedzieć jest odpalić silnik i tam jechać. Z niechęcią tak właśnie zrobiłem.