Chapter Seven

126 5 0
                                    

It's been a week since Melody worked for Kristian. and as usual, at the end of every week, she would evaluate herself with the service she gave her patient. Well, it's still a Saturday naman pero she likes thinking things over.
She felt fine with the service she gives, and sa tingin niya, she handled her patient very well. Hindi naman ito kasing sama katulad ng inereport sa admin tungkol sa pasyente. Ang sabi kasi nila, maraming itong pranks na ginagawa lalo na sa mga nagaalaga sa kanya kaya naman halos one week and a half lang ang pinakamatagal na naging nurse niya. Pinangako niya sa sarili na hindi siya agad titiklop katulad ng mga iyon.

She remembered that time nung nagpabalik-balik siya from the store dahil may mga pinabibili ito. It's not her job anymore but she wants to give all the service she can offer as a sign of her dedication to work kaya naman she doesn't mind.

Maybe that time, she was being pranked pero parang hindi rin.

She knocked and entered the quiet room and as usual, he's staring outside the window on his wheelchair. She doesn't know how he gets up on his own pero he manages to wheel himself naman. Hindi rin mahirap maka catch up sa routine na ginagawa ni Sir Kristian. Pang anim na araw niya na and she's pretty sure what he'll probably do next. Pero siyempre every morning, ginagawa nila ang daily routine. So nang akma na itong iayos ang wheelchair pabalik sa kama, naka handa na siya agad para tumulong itulak ito.

Hindi niya mawari ang hitsura nito dahil parang ang lalim ng iniisip. Hinayaan niyang umakyat ito nang mag-isa sa kama at naka bantay lang siya sa gilid nito, just incase na magslip ang kamay niya at mahulog.

She took his vital signs and noted everything on the chart. She proceeded to help him with his morning exercise, and tumutulong lang pagdating sa pag stretch ng paa, since kaya naman nitong mag exercise ng ibang part ng katawan. He looked less sore now than the first day he saw him. Naghihilom na rin ang natahi nito sa bandang kilay. Halos light yellow na lang ang nakikita sa bruised arm nito na dati ay halos nawawala pa lang sa pagka violet.

Hindi parin ito umiimik pagkatapos nila ng daily exercise. Kumuha na siya ng face towel at basin na may tubig para makapag punas punas ito. Inabot niya ang kapipigang face towel pero napansin niya na nakatulala lang ito at hindi kinuha sa kanya ang face towel.

Nalungkot si Melody at tiningnan ang gwapong mukha ng pasyente. Hindi siya sanay na ganito ang hitsura niya. Kahit naman kasi may pagka pilyo ito ay kinakausap naman siya, kahit pangaasar lang nito sa taba niya. Hindi siya naooffend sa ganoon dahil sanay na siya. Alam niyang hindi talaga palangiti itong pasyente niya pero ngayon lang niya napansin na talagang malungkot ito, lost in thought.

Lumamig na ang facetowel sa kamay niya kaya binanlawan niya ulit ito sa maligamgam na tubig at piniga.

She slowly took his chin with her left hand and rubbed the face towel on his forehead.
Napapikit pikit ito na parang bumalik sa dating pagiisip. He looked at her and suddenly, she felt the proximity of their faces. Napakalapit na ng mukha nito, just a few inches from her face. She got shocked at napatingin sa mga nakakaakit nitong mga mata. She suddenly felt like she was taken to another dimention.
And then,
She felt his sadness.
She felt his longing.
His despair.

Di niya namalayang nagpipigil na pala siya ng hininga at nang maramdaman niyang sasabog ang dibdib niya, she jolted backwards and took in a deep breath of air. Di niya namalayan kung gaano sila katagal sa ganoong posisyon, pero umakto na lang siya na parang walang nangyari and she gave him a jolly smile.

"I'll leave you to it sir." as she smiled again and left the room, still fealing all those botteled up sorrow from his patient.

Alam niyang hindi ganito dati ito. She felt he was a happy go lucky guy and high spirited. She had that impression on him when they met kaya alam niyang this is unusual.

200 Pounds Of TLCWhere stories live. Discover now