The Elven King

48) The Elven King

"Ik ben zoals de Bos Elfen me noemen een Grotten Wandelaar. Ik onderzoek sporen van het verleden. En er kunnen sporen in grotten zijn. Daar was ik dus met een vriend van me.

We stonden op het punt om een nieuwe grot te betreden. Ik voelde me nog nooit zo opgewekt. Maar ik ging dus het eerst door de gang omdat ik kleiner en wat dunner was dan mijn gezel.

Ik stond helemaal alleen in die prachtige grot toen ik plots twee figuren zag staan. Dat bleken dus Bos Elfen te zijn. Ze hebben me meegenomen naar deze wereld en ervoor gezorgd dat ik hun taal sprak.

Blijkbaar is koning Anluen heel ziek. Best duidelijk want alle dieren en planten zijn er zo slecht aan toe. Maar iedereen daar geloofde dus dat ik in staat zou zijn om hem te genezen. Ik zou alleen niet weten hoe.

Ik heb geprobeerd contact met de koning te zoeken. Met hem geprobeerd te praten maar... Hij staat het niet toe.

Dat ik hem niet kan helpen vind ik ontzettend jammer want ik geloof dat hij het in zijn hart wel wilt maar .... Ik weet het gewoon niet!"

De koning kijkt haar zorgelijk aan. De koningsdochter hangt aan haar lippen. De zoon is eerder afgeleid.

"Nu komt er nog bij dat Erính. De enige zoon van de koning wilt dat ik zo hard mogelijk op een prinses van jullie volk lijk. Niemand heeft me willen vertellen wie ze is of waarom.

Alleen Gurdan heeft me al heel wat verteld. Nu pas, nadat ik vernederd ben, geslagen, in de cel gegooid...

Ik wil gewoon naar huis terug keren. Niets anders. Ik heb zo hard mijn best gedaan om te bewijzen dat ik trouw ben en kan zwijgen. Ik ben een eerlijk iemand!"

De koning keek haar diep aan.
"Je gelijkenis met Arela is bijzonder opvallend. Niemand in deze wereld is identiek."

"Dat hebben ze mij ook verteld. Maar het laat me niet los! Hebben ze me gewoon meegenomen omdat ik op haar lijk of omdat ik wel echt de koning kan genezen en is het gewoon toeval.
Erính geeft me heel de zilveren jurken en juwelen en zo. Maar waarom?"

Gurdan geeuwde.
"Ryänn, toon hem een kamer. Eén die waardig is aan zijn stand."
De zoon knikte en Gurdan stond op.
"Ik je morgen wel weer." zei de oude man. Lena knikte overtuigend.

"Mooi, nu kunnen we tot de kern van de zaak komen."
Lena keek naar de koning.
De koningsdochter luisterde aandachtig.
"Als ze je stoort mag je dat zeggen Lena. Ik weet niet hoe lang ik nog op mijn troon blijf zitten. Maar dan wil ik wel dat zij er klaar voor is. Het is mijn wens dat onder haar gezag vrede zal heersen tussen alle wezens van Onder Aarde."

"Dat is een grote taak" zuchtte Lena.
Erea knikte.
"Maar jij hebt ook een belangrijke taak Lena. En dat besef je zelf misschien niet echt.

Het is ongelooflijk hoe hard je op mijn nicht lijkt. Arela.
Ze was een heel vrije Elf. Haar moeder was haar held en de twee waren onafscheidelijk."

De koning nam over: "Helaas kwam Arela daar pas achter toen ze trouwde. Begrijp me niet verkeerd Lena. Anluen deed alles voor haar. En ze waren zo fantastisch samen. Ik heb het gezin voor het laatst gezien toen Erính een paar maanden oud was.

Maar heimwee treft ook Elfen. Onbezonnen als ze was trok ze alleen weg. Maar Berg Elfen kunnen niet goed alleen overleven in de Bossen. Zeker in het begin niet.

Ze is tot bij de Urdún geraakt. Daar is ze toen een nacht gebleven en op haar eentje weer vertrokken.".

De koning liet zijn hoofd hangen.

"Er wordt gezegd dat er khun in Anlun leven. Maar ze was alleen en bijna onbewapend. De grofste beschuldigingen gaan de ronde. Terwijl ze zo geliefd was door iedereen.

Volgens sommigen is ze gewoon met Anluen getrouwd omdat ze de troon hier nooit zou kunnen krijgen. Volgens sommigen zijn het de Urdún geweest die haar vermoord hebben. Sommigen zeggen weer iets anders."

Lena knikte.
"Ik heb koning Anluen zelfs horen zeggen dat jullie haar zelf vermoord hebben."
De koning keek haar indringend aan.

"Dat is een grove belediging. Iedereen wist dat het de khun waren. Het gaat er gewoon om wie haar had moeten beschermen en had moeten tegenhouden en zo voorts."

Lena zuchtte.
"Volgens mij Lena. -hij nam een pauze en dacht na over hoe hij het zou zeggen- snap je de achterliggende reden van dit alles nog niet. Koning Anluen sterft van verdriet. Letterlijk. Jij kan hem wèl helpen. Zolang je daar in geloofd.

De koning, en dit is slechts wat ik denk, verstoot hij je omdat je zo hard lijkt op degene die hij zo lief had. Erính schenkt je haar jurken omdat hij op die manier zijn moeder kan zien. Vergeet niet dat hij slechts drie was toen zij stierf. Hij is nu 1260 jaar oud."

Lena haar mond viel letterlijk open van verbazing. Hoewel het super gênant is als je tegenover een koning en zijn troon opvolger zit.

"Misschien is het niet iets dat je graag hoort maar. Het is de gelijkenis die de koning kan helpen. Je hoeft haar niet te zijn. Maar op die manier kan hij troost zoeken in de herinnering aan haar. Sommige dingen hebben tijd nodig voor men beseft waar hij aan toe is."

Lena haar euro viel.
"Tijd is geen dief, Tijd is een leraar!"
Amrynn knikte.
"Ik ben over 7000 jaar oud Lena, ik heb nog steeds veel te leren."

Hij stond recht.
"Ik snap je wens om naar huis te gaan. De verschillen drijven ons uit elkaar. Maar niets is onmogelijk. Ik kan je naar huis brengen. En ik zal dat ook voor je doen. Tot je op z'n minst nog één keer met koning Anluen hebt gesproken."

Met een dubbel gevoel kreeg Lena een traan in haar ogen.
De koning legde een hand op haar schouder.
"Je staat onder mijn bescherming Lena. Niemand zal je kwaad doen."

Erea stond ook recht.
"Misschien is het tijd om eens goed uit te slapen. Ik zal je een kamer aanwijzen. Niemand zal je wekken."

Lena knikte en stond recht.
Slenterend liep ze mee met de koningsdochter.

Belangrijk hoofdstuk!!
Voelen jullie die zelfde wow/datverklaardallesemotie/... Gevoel dat ik had toen ik het schreef?