Bird-Day || KimTaehyung

?Senin gibi kokan çiçekler ile

(YN:/Wattpad mağduru hikayeme hoş geldiniz :( Hikaye bazılarında açılmadığı için sürekli duvarımda bird day neden açılmıyor mesajıyla karşılaştığım için başka taslağa taşıdım.Bu bölüm hikayenin eeenn sonlarından bir günü anlatıyor. Bundan sonraki bölümleri şimdi ki zaman ağzıyla anlatacağım. Yani bu bölümde anlatılanlar gelecek zamandan hatta hikayenin neredeyse finalinden. Oylarınızı her zaman bekliyorum,medyaya her zaman mütisli müzikler koyduğumu unutmayın,iyi okumalar)

*

"Ben dağa çıkmadım ki hiç, ya bir şey olursa?"

'Ya olmazsa?'

"Ya berbat bir şeyse?"

'Ya harikaysa?'

"Tehlikeliyse... Ya ölürsek?"

'Yaşayınca ne oluyor?'

İzlediğim film bitmişti ve filmde en ufak bir emeği bile olan herkesin isminin tek tek geçtiği siyah ekran üzerinde yukarı kayan isim listesine sabit olarak dikilmişti gözlerim. Sözsüz Jenerik müziğini neden dakikalardır dinlediğimi bilmiyordum.

Defalarca kez ısıttığım çayım yine soğumuştu,niye olduğunu merak etmiyordum. Koltuktan tamamen kalktım ,bu gece penceremde yağmur bulutları vardı. Onları damla damla tamamen görebiliyordum ve duvarımdaki resmin bana sabah erken uyanmanın kötü olmadığını hatırlatıyordu.

Şimdilik bununla yetinmeyi öğrendim. Birkaç ay öncesine kadar sabah uyanmanın kötü bir şey olmadığına ikna etmeye çalışıyordum kendimi. Ondan kısa bir zaman öncesinde de hayatımın kötü olmadığına dair.
Hayatımı alt üst etmiştin. Çok sonradan farketmiştim. Nasıl olmuştu da bir gündüz geceden daha karanlık olabilmişti?

Farketmek için geç kalmıştım. Yalanlarına kör kalmış ve hayatımı mahvetmeni sadece izlemiştim.

Bir atkının boynumu sarıp bedenimi ısıtmasına, gece uyurken yorganıma sarılmaya, kaç tane boncuğun bile dizili olduğunu saymadığım bir bilekliğin bana uğur getirdiğine inanmaya muhtaç birisi de değildim ben.Beni kötü duygularla tanıştıran sana inanmak yerine bunlara inanmayı seçmiştim sadece. Sana bile inanamazken diğer insanlara inanmayı denemenin de hiçbir önemi yoktu.İnsan harici varlıklar ile konuşma alışkanlığım son bulmadı. Masum olan şeylerle konuşmayı hala seviyorum ama ne yazık ki bunu bile senden öğrenmiştim.

Bu hayatı gerçekten yaşamak istiyordum.Bulutları izleyerek yatmak,gece açık havada uyumak aslında bazen sadece senin tarafından sevilmek istiyordum.Bazen bunun için yavru bir kuş olup ölmek istiyordum.

Seninle olmak istiyordum. Belki beni güneşin ile ısıtırdın belki saatlerce soğukta beklerdik. Bana bunun için söz verirdin,benim için bekleyeceğine dair.

Yine sadece seninle olmaktan dolayı bile güzel ve hayat dolu bir gün yaşardım.Sonunda evdeyim hissini yaşardım.Sen bana bir çiçek uzatırdın ve görebildiğim her şey sadece sen olurdun.Evim yıkılıyor olsa bile umrumda olmazdı çünkü sen yanımda olurdun.

Hiçbir şeyi bilemiyor her şeyi ikilemde yaşıyorum. Buna sebep olan sensin. Düşünüyorum..bana gülümserken bir melek gibi görünen insan nasıl olur da beni içine çeken bir şeytan olabilmişti?