İthaf; AyaElia , dylanobriendreams
Sevgili Hermione,
Hayatım boyunca, hep bir boşluk vardı. Ne kadar gülersem güleyim, ne kadar ağlarsam ağlayayım hep bir boşluk oldu. Birçok şey başardım. Çok şey kaybettim. Bir sürü insanla tanıştım. Benden nefret edeni de vardı, beni çok seveni de...
Daha çok genç olmama rağmen yaşamamam gereken olaylar yaşadım. Sen de öyle.
Bunları yaşamak istemezdik, bu kadar acı çekmek istemezdi ki kimse. Biz halimizden memnunuz ama biliyorum. Sen de şikayetçi değilsin.
İnsanlara yazdın etmek, bir unut ışığı olmak hoşuna da gidiyor bunu da biliyorum.
Belki de seninle ilgili her şeyi biliyorum. Emin değilim. Seni tanıyorum, belki de... Biliyorum ama sen beni benden iyi tanıyorsun. Hep tanıdın zaten.
Sen hep benim en yakınım, en değerlim oldun. Birinci sınıfta, her şeyin başladığı zamanlarda bile sana zarar gelmesinden korktum.
Senin yerine savaşmadım, seni bunlardan esirgemedim, engellemedim ama. Çünkü biliyordum ki, sen hep kendin halledebilirdin. Eğer hayatına müdahale etseydim, tüm bunların senin için tehlikeli olduğunu söyleseydim, seni kırmış ve güvenini yerle bir etmiş olurdum.
Sen başına gelebilecekleri savuştuşturabilecek kadar akıllı ve cesurdun. Sana hep ihtiyacım oldu, hepimizin sana ihtiyacı oldu.
Senin de bize tabii ve yardım istediğin her an yanına olmak istedim.
Olamadığım zamanlar varsa bunun için özür dilerim.
Hermione, sana bu mektubu yazma amacım çok basit ama oldukça karmaşık.
Hayatımda hep bir boşluk oldu Hermione ve farkettim ki, o sendin.
Büyücülük Dünyası'nda adımı bilmeyen yok. Şöhretim var, param da öyle.
Beni seven ve destek olan dostlarım var ama aynı zamanda da sahip olduğum koskocaman bir boşluk da öyle.
Ron ve Luna evlendiğinden beri bu şeyi daha çok hisseder oldum.
Artık böyle yaşayamıyorum Hermione.
Bu boşluk gittikçe büyüyor ve yakında beni de içine alacak.
Bana yardım et, Hermione.
Bu boşluğu kapatacak tek kişisin ve senden başkası da olmadı.
Hep sendin. O sendin ama ben hiç farkedemedim.
Beni tamamlayan sendin ama kendimi öylesine bir koşuşturmacanın içinde bulmuştum ki, farkına varamanıştım.
Ne zaman farkettim biliyor musun? Her şey bittiğinde.
Herkes bizi en çok da beni tebrik ederken, etrafımdaki kalabalık arttı. Arttıkça da içimdeki boşluk katlandı.
Kalktım ve aynaya baktım bir sabah. Yalnız bir adam gördüm Hermione.
Bir insanı yalnızlık nasıl yorar bilmiyormuşum.
Hayat değil, sensizlik yormuş beni Hermione.
Tam bir yıldır yüzünü dahi görmedim. Bir yıl önce bir düğünde karşılaştık.
Bugün Ron ve Luna'nın evlilik yıldönümü Hermione.
Seni özledim.
Bizi özledim. Biz diye bir şey var mıydı bilmiyorum ama birlikte geçirdiğimiz zamanları özledim.
Sendin Hermione ve hep sen oldun.
Mektubumu burada sonlandırıyorum. Şimdilik.
Lütfen bir cevap ver Hermione.
Geç değil ve asla da olmadı.
Lütfen sesime cevap ver, eğer duyuyorsan.
Bu sesi duyabilecek tek kişi sensin Hermione, lütfen beni yapayalnız bırakma.
Sevgiler,
Harry Potter ya da ondan geriye ne kaldıysa.
