Hermione,
Öncelikle şunu söylemeliyim, mektubun geldiği andan beri yerimde duramıyorum. Sürekli gülümsüyor ve gördüğüm herkese sarılıyorum.
Sanırım mutlu olmak böyle bir şey.
Seni seviyorum, yazan satırları okuduğumda nasıl hissettim biliyor musun? Sanırım en iyi şöyle anlatabilirim, hani ilk Altın Snitch'i yakaladığım zaman varya, kat kat ve kat kat daha fazlasını düşün ve onu ikiyle çarp.
Kusura bakma, belki de saçmalıyor olabilirim ama sırıtmayı kesemediğim için yazmak oldukça zor oluyor.
Böyle düşünmen beni dünyanın en mutlu büyücüsü yaptı Hermione.
Açıkçası, bu kadarını hayal bile edemezdim.
Değinmeden geçemeyeceğim, yazdığın her şey kelimesi kelimesine doğruydu Hermione. Tabii bu duruma alışkınız zaten, değil mi?
Birincisi, etrafımda bir sürü insan vardı. Gerçekten benimle olanlar ve diğerleri. Birçok sahte insan vardı çevremde. Beni daha tanımadan bana hayran olduklarını ve beni sevdikleri söyleyen...
Bunalmıştım Hermione. Cidden, etrafımda çok az insan vardı. Gerçek olanları kastediyorum.
Bunlar biri de sendin. Hep yanımda oldun. İyi ki de oldun be Hermione.
İkincisi, büyükannen haklı. Etrafımda o kadar insan varken, burnumun ucundakini göremedim.
Ayrıca, Tom Riddle'ın yaptığı hataları, Büyücülük Dünyası'ndan ayıklamaya çalışırken, böyle şeylere vaktim yoktu Hermione.
İşte bu yüzden hayat şimdi başlıyor.
Omzumuzda tüm bu büyücü ve cadıların sorumlulukları yok artık.
Özgürüz, Hermione.
Şöyle bir şey de var, mektuplardan bıktım. Artık seni görmek istiyorum. Sesini bile unutacağım neredeyse Hermione.
Seni ve içten sohbetini özledim.
En kısa zamanda buluşmak dileğiyle,
Mutluluktan havalara uçan Harry Potter.
