Timeless

0. Prologue

Ik stond te trillen op mijn benen, mijn handen waren klam, er parelde zweet van mijn voorhoofd en het voelde alsof ik me niet meer kon bewegen. Ik was bang. Waarschijnlijk ben ik nog nooit zo bang geweest in mijn hele leven. Ik had genoeg moed verzameld om recht te staan, maar ik voelde die moed gewoon wegsijpelen met elke seconde dat ik hier stond. Mijn ouders bleven me aankijken met die rare blik in hun ogen. Dat kwam misschien omdat ik vlak voor de televisie ben gaan staan en er nu uitzag als een standbeeld. Ik ging terug zitten, omdat het voelde alsof ik elk moment kon neerstorten. Ik was boos op mezelf. Als ik niet eens durfde dat ene, kleine ding te vragen aan mij ouders, dan zou ik nooit ver komen in het leven. Mijn handen grepen naar mijn armband en ik begon er uit frustratie mee te spelen. Opeens legde iemand een hand op mijn schouder.

'Jane, gaat het?' hoorde ik iemand bezorgd vragen. Ik keek om en zag dat het mijn vader was. Hij was rechtgestaan en naast mij komen zitten. het was zijn hand die nu rustgevend op mijn schouder lag. 'Niets,' zei ik, 'het is gewoon iets stoms.' Hij begon te glimlachen. 'Ik hou van stom,' zei hij. Ik kon mijn glimlach niet onderdrukken. Mijn vader wist altijd wel iets te zeggen. Hij haalde zijn hand van mijn schouders, toen ik aanstalten maakte om terug recht te staan. 'Pap, wil je alsjeblieft terug naast mam gaan zitten, het is zo makkelijker om het te vertellen.' Hij knikte begrijpend en ging toen weer naast mijn moeder zitten. Mijn kat kwam binnen in de kamer en begon tussen mijn benen door te lopen. Ik aaide haar even en ging toen weer recht staan. Mijn hart begon sneller te slaan. Ik haalde een keer diep en adem en zei toen: 'Ik wil op uitwisseling naar Amerika,' Ik deed mijn ogen dicht en mompelde toen, 'voor een jaar.'

Een uur ging voorbij, misschien wel twee. Ik vertelde mijn ouders alle details over wat er zou gebeuren voor en tijdens de uitwisseling. Ik vertelde hen over de vrouw die ons op school heeft verteld over de organisatie die uitwisselingen regelt naar het buitenland. Het was die vrouw die ervoor heeft gezorgd dat ik heel graag op uitwisseling wil. Mijn ouders bleven tijdens mijn hele verhaal stil en ze keken me verontwaardigd aan. Na het volledige verhaal zei mijn vader: 'We zullen erover nadenken. Het is al laat, je zou beter gaan slapen.'

Ik knikte en liep naar boven. Nu ik hun reactie had gezien, wist ik bijna zeker dat mijn ouders me niet zouden laten gaan. Ik besloot er niet teveel over na te denken en kroop in mijn warm en knus bedje. Beneden hoorde ik allemaal geluiden, maar ik kon ze niet goed genoeg horen om te weten wat ze waren. De geluiden werden luider en nu kon ik duidelijk horen dat mijn vader aan het roepen was. Kort daarna begon mijn moeder te huilen, terwijl ik mijn vader naar buiten hoorde stampen. Ik wou naar beneden gaan en mijn moeder proberen te troosten. Ik wist echter dat het niet zou helpen, want ik was waarschijnlijk de reden dat ze huilde. Ik voelde me schuldig. Waarom had ik het ooit gevraagd? Ik had gewoon moeten doorgaan met mijn leven, het was goed zoals het nu was. Ergens lang nadat ik was begonnen mijn hoofd vol te stoppen met schuldgevoelens, viel ik eindelijk in slaap.

De volgende ochtend werd er niet over gesproken. Eigenlijk werd er helemaal niet gesproken die ochtend. Mijn broer zat naast mij aan tafel en ik vroeg me af of hij had gehoord wat er gisteren was gebeurd. Ik denk wel dat hij het wist, want hij negeerde mijn blik de hele tijd.

3 maanden later werd er nog steeds niet over gesproken. Om eerlijk te zijn was ik eigenlijk al vergeten dat ik op uitwisseling wou gaan. Ongeveer een week nadat ik het had gevraagd, ben ik gewoon weer de dingen beginnen doen die ik elke dag deed. Het verbaasde me dan ook om op een dag te ontwaken en mijn ouders glimlachend naar me te zien kijken. Ze stonden op een enge manier in de hoek van mijn kamer. 'Wat doen jullie hier? Zijn jullie kidnappers die verkleed zijn als mijn ouders ofzo?' vroeg ik geschrokken. 'Sorry,' zei mijn moeder, ' we wouden je niet laten schrikken, maar nu ik erover nadenk is dit best wel eng, hé?' Ik knikte, want dat was exact wat ik dacht. Mijn moeder keek naar haar hand en zei toen: 'We wilden gewoon komen zeggen dat je post hebt.'

Mijn vader stapte naar me toe en gaf me een brief. Ik scheurde de brief open en begon hem te lezen.

Beste Jane,

Ik heb de eer om aan u mee te delen, dat u bent geaccepteerd voor de jaaruitwisseling naar Amerika. Er wordt van u verwacht dat u volgende week vrijdag om 19u aanwezig zult zijn bij de volgende infosessie. Daar zal worden uitgelegd wat wij zullen regelen en wat er van u verwacht wordt. Ik hoop om u dan te zien.

Met vriendelijke groeten YFU.

Ik weet niet of dit was wat er in de brief stond, maar het kwam daar ongeveer op neer. Ik was gewoon te gelukkig om de brief helemaal te kunnen begrijpen. Mijn ouders stonden nog steeds te glimlachen en ik sprong op ze af en gaf ze een knuffel. 'Dankjewel, jullie zijn de beste ouders ooit,' zei ik met tranen in mijn ogen. 'Hoe hard we je ook zullen missen,' begon mijn vader, 'willen we niet dat je je droom moet opzijzetten voor ons.'

De daarop volgende weken gingen zeer snel voorbij. Alle infosessies, het interview en de voorbereidingsweekends waren zo vlug voorbij, dat het leek alsof het maar een dag geleden was dat ik mijn ouders om toestemming had gevraagd. Mijn ouders namen afscheid van me op het vliegveld. Ze vertelden me dat ze trots op me waren en dat ze me heel hard zouden missen. Je weet wel, de typische dingen die ouders zouden zeggen. Ik verzekerde hen dat ik elke dag contact met hen zou opnemen. Daarna stapte ik op het vliegtuig en voor ik het wist vloog ik al door de wolken. Op weg naar het land van mijn dromen. Amerika.