Timeless

3. Aurora

Ik bleef verward op het bankje zitten. Het drong nog niet echt tot me door wat er net was gebeurt. Liet hij me nu gewoon met rust, nadat hij wist dat ik Jane ben? Hij liep nog steeds in mijn zicht, dus ik bleef hem aanstaren tot hij in de menigte verdween. Ik begon me af te vragen of het wel zo'n goed idee was geweest om hem mijn naam te geven. Kon hij zo mijn adres te weten komen? Nee, waarschijnlijk niet, want ik had mijn achternaam niet gegeven. Toch? Opeens drong het tot me door dat ik zelf niet eens wist waar ik nu woonde.

De familie waarbij ik nu logeerde zou me normaal komen ophalen. Ze stonden daar waarschijnlijk nu al heel lang op me te wachten. Ik hoop dat ik ze niet ongerust heb gemaakt of erger nog, misschien waren ze al terug vertrokken!

Ik stond vlug recht en liep richting de uitgang. Aan de uitgang stond er een gigantische hoeveelheid mensen met bordjes in hun hand. Toen ik voorbij liep staken ze allemaal hun bordje duidelijker in de lucht en begonnen ze allemaal onbekende namen naar me te roepen. Ik keek in het rond, maar zag mijn naam nergens. Hopend dat mijn gastgezin nog niet vertrokken was, liep ik naar buiten. Daar stonden er nog een heleboel andere mensen met naambordjes. Tussen al die bordjes vond ik uiteindelijk mijn naam.

De vrouw die het bordje vasthad zag er vriendelijk uit. Ik liep verlegen naar de vrouw. Ze keek in mijn richting en herkende me duidelijk van de formulieren, want ze stak haar hand in de lucht en zwaaide naar me. Ik liep naar de vrouw en stelde me voor in het Engels: 'Hallo mevrouw, mijn naam is Jane. Ik ben de uitwisselingsstudente.' Ik stak mijn hand naar haar uit, maar ze negeerde hem volledig en gaf me een knuffel. 'Welkom in Amerika, meisje. Mijn naam is Aurora,' zei ze.

Ik vond die naam zeer goed bij haar passen, want ze straalde helemaal. Niet letterlijk natuurlijk. Ik zag dat ze oorringen droeg in de vorm van maantjes. Haar glanzende haren waren zwart en gekruld. Haar ogen waren bijna volledig zwart en ze had ook een donkere huid. Ze droeg een kleed met een mengeling van allerlei kleuren, maar voornamelijk een rode kleur. Daaronder droeg ze gewone sandalen. Deze vrouw was gewoon de vrolijkheid zelf. Als ik naar haar keek, wist ik zeker dat ze ervoor zou zorgen dat ik hier een fantastische tijd had.

'Het spijt me dat het zo lang duurde, maar ik had een paar probleempjes binnen,' zei ik. Ze keek me met een ongerust blik aan en vroeg: 'Welk soort problemen?' Ik keek haar aan. 'Niets ernstig,' zei ik, 'Het duurde gewoon lang voordat ik mijn koffer vond.' Ik had besloten om haar niets te vertellen over Cyno, want ik zou hem waarschijnlijk nooit meer tegenkomen. Ik wou haar trouwens ook niet vanaf dag één al, ongerust maken.

'Aah oké,' begon ze, 'Dat is helemaal geen probleem, meisje! Luchthavens in Amerika zijn altijd kampioenen geweest in het veroorzaken van problemen. Moest ik hier de baas zijn, zou ik iedereen ontslaan en allemaal klonen van mezelf hier laten werken.' Ik begon te lachen. Aurora schraapte haar keel en zei: 'Maar nu genoeg over mijn ambities. Zie je het een beetje zitten om een jaar, verplicht om te moeten gaan met de raarste mensen in deze stad, die ik "mijn familie" noem?'

'Ja, maar als ik het niet meer zie zitten, kan ik nog altijd een overplaatsing aanvragen,' grapte ik. Aurora keek naar me met een beledigde uitdrukking, maar al snel veranderde haar blik en zei ze: 'Eerlijk gezegd zou ik hetzelfde doen als ik jou was, meisje.' Ze begon te lachen en ik lachte mee. Aurora richtte daarna haar blik op mijn koffer. 'Zullen we je koffer dan maar eens naar de auto brengen?' vroeg ze, 'Trouwens, hij is echt prachtig,' voegde ze er nog aan toe. 'Dankje,' zei ik, terwijl ik het handvat van mijn koffer vastgreep.

Samen liepen we over het grote, betonnen plein die het luchthavengebouw scheidde van de parking. De parking was een gigantisch gebouw met wel zo'n 6 verdiepingen vol met geparkeerde auto's. 'Je spreekt wel nog goed Engels,' zei Aurora. 'Dankjewel,' antwoorde ik terug. 'Ik heb eigenlijk geen idee waarom, maar ik had verwacht dat je Engels echt heel slecht zou zijn,' zei Aurora met een verontschuldigende blik. Ik glimlachte en zei: 'Ik heb geluk gehad dat ik een Nintendo DS en Pokémon had, dat heeft me letterlijk gedwongen om Engels te leren. Anders zou ik nu totaal geen Engels kunnen, net zoals vele anderen in mijn school.' En dat klopte. Het was precies of niemand Engels begreep in mijn school.

We kwamen aan bij het gebouw en gingen naar binnen. We drukten op de knop en de lift ging bijna meteen open. 'Ik heb net door, dat ik geen idee meer heb waar mijn auto geparkeerd staat,' zei Aurora, toen we instapten. 'Misschien kunnen we wachten tot er nog iemand instapt en bij het niveau waar die persoon uitstapt, kan je kijken of je het herkent,' stelde ik voor. 'Dat is een goed idee, meisje,' zei Aurora met een glimlach. We moesten niet lang wachten, want ik zag dat er een hele groep mensen richting de lift liep. Er stapten heel veel mensen in, waardoor we helemaal naar achteren werden geduwd. Uit de verte hoorde ik een stem roepen: 'Hou de lift tegen!' Tot mijn schrik herkende ik die stem. Het was die van Cyno.

Ik begon bang te worden. Ik keek over de hoofden van de mensen en zag dat er inderdaad een bordeaux-kleurige schim op lift afrende. Ik zag ook dat niemand aanstalten maakte om de lift tegen te houden, wat me een beetje rustiger maakte. Ik wenste vurig dat de deuren zouden sluiten en tot mijn vreugde, deden ze dat ook. De deuren sloten volledig en pas toen we omhoog gingen, maakte ik mijn blik weer los van de deuren. Ik had me nog nooit zo bang en opgelucht gevoeld in heel mijn leven.

Na 2 verdieping te hebben afgelegd, riep Aurora opeens: 'Ik herken het hier. Kom! We moeten hier uitstappen!' Ze greep mijn arm en sleurde me mee naar buiten. Gelukkig had ik mijn koffer goed vast, want anders zou die nog in de lift zitten. Toen we uit de lift waren keek ze naar mij en zei: 'Gaat alles wel goed? Je ziet er een beetje bleek uit.' Ik moest er waarschijnlijk uitzien alsof ik een geest had gezien. 'Ja, gewoon een beetje last van drukke ruimtes,' loog ik.