Ο,τι και να είμαι

Κεφάλαιο 14: Έκρηξη θυμού

Εκεί που σε χαϊδεύω
θα σε πνίξω
Δεν την ελέγχω την αγάπη μου.

Τόση στοιβαγμένη τρυφερότητα
Κάνει τα δάχτυλά μου επικίνδυνα.
- Χρίστος Λάσκαρης

----------

Αφού θυμήθηκα να φροντίσω λίγο την μικρή αδερφή μου, η οποία έδειχνε αρκετά καλύτερα ξεκινήσαμε με τον Χάρη για το νοσοκομείο.

«Είναι το κορίτσι μου εδώ;» Ρώτησε, αναφερόμενος στην Εύα, με ένα χαμόγελο που τον έκανε να μοιάζει με μικρό παιδί.

«Πρέπει να έχει αρχίσει η βάρδια της λογικά.» Είπα και εκείνος κλότσησε ένα πετραδάκι που βρέθηκε μπροστά του και σταμάτησε σκεφτικός κάνοντας και εμένα να κόψω ταχύτητα. «Τι συμβαίνει;» Ρώτησα με ενδιαφέρον καθώς εκείνος κοιτούσε το έδαφος με ένα μικρό χαμόγελο.

«Αθηνά, νομίζω πως πολύ άργησε.» Είπε και εγώ έσμιξα τα φρύδια κοιτώντας τον ερωτηματικά.

«Τι άργησε αδερφέ;» Ρώτησα ανήσυχη. Τότε σήκωσε το ελπιδοφόρο βλέμμα του επάνω μου με ένα πλατύ χαμόγελο, ήταν η πρώτη φορά που τον έβλεπα τόσο συγκινημένο και χαρούμενο.

«Θα ζητήσω την Εύα από τους γονείς της. Απόψε κι όλας.» Είπε και εγώ έμεινα έκπληκτη από την τόσο ώριμη απόφαση του. Αμέσως τον αγκάλιασα σφιχτά και εκείνος ανταπέδωσε την θερμή χειρονομία. Συγκινημένοι και οι δύο κοιταχτήκαμε στα μάτια και εγώ χάιδεψα με στοργή το μάγουλο του. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα τόσο τυχερή. Μέσα σε ένα τόσο ψυχρό κόσμο που ήταν έτοιμος να καταρρεύσει και ελάχιστοι άνθρωποι διατηρούσαν την ηθική τους, εγώ είχα δίπλα μου την οικογένεια μου και τους φίλους μου, που προσπαθούσαμε να δώσουμε δύναμη ο ένας στον άλλον από απλές καθημερινές πράξεις.

«Γι' αυτό κουρεύτηκες;» Ρώτησα πονηρά και εκείνος γέλασε ελαφρώς.

«Με τσάκωσες. Αλλά κουβέντα στην Εύα! Έχω ένα τέλειο σχέδιο στο μυαλό μου!» Αναφώνησε και αφού με έπιασε αγκαζέ συνεχίσαμε τον δρόμο μας.

«Τέτοιος κουζουλός που είσαι εσύ σε φοβάμαι!» Αστειεύτηκα και εκείνος με σκούντηξε ελαφρώς.

«Η ελευθερία χρειάζεται και λίγη τρέλα, αδερφούλα!» Έγειρε ελαφρώς και ψιθύρισε και εγώ του έκανα νόημα να σωπάσει, μιας και από δίπλα μας περνούσε μια παρέα Γερμανών στρατιωτών.

Αφού φτάσαμε στο νοσοκομείο, χαιρέτισα δύο κορίτσια που έκαναν το διάλειμμα τους στην αυλή και μαζί με τον αδερφό μου μπήκαμε μέσα ώστε να αρχίσω εγώ τη δουλειά και εκείνος να δει τη φιλενάδα μου.