Ο,τι και να είμαι

Κεφάλαιο 42: Χαρούμενο 1944

Ίσως δεν σε ενδιαφέρει ο πόλεμος
Αλλά ο πόλεμος ενδιαφέρεται για εσένα
-Λέον Τρότσκι

----------

1 Ιανουαρίου 1944

Νέα χρονιά, τα ίδια όμως βάσανα. Φέτος η αλλαγή του χρόνου όμως ήρθε πιο ευχάριστα καθώς χάρις τον Φρανκ, ο Χάρης ήταν μαζί μας και θα παρέμενε . Στην αρχή ήταν λίγο διστακτικός καθώς θεωρούσε μεγάλη ντροπή και εσχάτη προδοσία να κυκλοφορεί με ψεύτικα χαρτιά με τη νέα του ταυτότητα , όμως εγώ και η Εύα τον πείσαμε να δεχτεί τη γενναιοδωρία του Λοχαγού.

Μια τέτοια μέρα λοιπόν γιορτινή δεν θα μπορούσαμε πάρα να την περάσουμε στο καπηλειό, όπου πλέον πήγαινα συχνά και τραγουδούσα με τη συνοδεία του Μάνου και της υπόλοιπης ορχήστρας.

Αποφάσισα να φορέσω το όμορφο, μπλε φουστάνι που μου είχαν κάνει δώρο οι γονείς μου. Τα μαλλιά μου τα άφησα λυτά, όπως συνήθως και φόρεσα το αγαπημένο μου κόκκινο στα χείλη.
Κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη και σχεδόν δε με αναγνώρισα. Το μπλε ύφασμα τόνιζε εξαιρετικά τα καστανά χαρακτηριστικά μου και αναδείκνυε τέλεια τους ώμους, το μπούστο και τη μέση μου. Είχα καιρό να αισθανθώ τόσο κομψή.

Εννοείται πως με συνόδεψε ο αδερφός μου στο υπόγειο μαγαζί και αυτή τη φορά στη συντροφιά μας ήταν και η Εύα, υπέρλαμπρη και ευτυχισμένη μέσα στο σμαραγδένιο της βαμβακερό φουστάνι.

«Συνοδεύω τις πιο όμορφες δεσποινίδες και δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από αυτό.» Είπε ο αδερφός μου στον δρόμο καθώς τον κρατούσαμε αγκαζέ και οι δύο.

«Μεγαλύτερη χαρά έχουμε οι δυο μας που επιτέλους μπορείς και μας συνοδεύεις ελεύθερα.» Είπα συγκινημένη και παρατήρησα τον αδερφό μου. Είχε φρεσκοξυριστεί, όμως τα μαλλιά του ήταν πιο μακριά από πριν και τα είχε αφήσει ατημέλητα να πέφτουν γύρω από το πρόσωπο του, όπως πριν ξεσπάσει ο πόλεμος. Παρ' όλα αυτά ήταν ντυμένος απλά.

«Δεν μου αρέσει καθόλου που χρωστάω χάρη σε αυτόν τον κρετίνο Λοχαγός πάντως.» Είπε μέσα από τα δόντια του και η Εύα τον σκούντηξε ελαφρώς.

«Άμα σε ακούσει κανείς όμως, θα σε κρύβουμε ξανά.» Είπε η φίλη μου κοιτώντας τον έντονα.

«Καλά, καλά ηρεμήστε κορίτσια!» Αναφώνησε με ένα γέλιο ο αδερφός μου. «Πάμε να διασκεδάσουμε λίγο τώρα και ελπίζω χωρίς δυσάρεστες εκπλήξεις.» Είπε την τελευταία κουβέντα διακόπτοντας τη συζήτηση αφού φτάσαμε στο μαγαζί. Κατεβήκαμε τα σκαλιά και ο Χάρης άνοιξε την πόρτα.