Hayal ' in Hayatı

8

Yurda girdiğimde kafam allak bullaktı. Ne yapacaktım ben? Böyle karışık hayatımla nasıl başa çıkacaktım?Ne yapmaya çalışıyordu bu çocuk? Ben onun sadece ismini biliyorum, o ise benim tüm hayatımı biliyordu. Bir yanım Onu her zaman görmek istiyor, diğer yanım ise ondan nefret edercesine kaçmak istiyordu. ondan korkuyordum çünkü; Sonuçta ona dair hiçbir şey bilmiyordum. Nasıl korkmayayım ki? Bunları böyle düşünmeye devam edersem, ya derslerime çalışamayacak ve üniversiteyi kazanamayacaktım, ya da kafayı yiyip akıl hastanelik olacaktım. Ne yapıp ne edip hem bu çocuktan hem de bu yurttan acilen kurtulmalıydım. Kendimi bu düşüncelerden sıyırıp uyumaya karar verdiğimde, Telefonuma gelen mesajla yerimden fırladım. Mesajda,
- Merhaba, Ben seni çok iyi tanıyan biriyim... Aslında sana mesaj atmam yasak ama Sen çok iyi bir kız olduğun için sana yardım edeceğim. Ama bu Aramızda Kalsın kimseye söyleme tamam mı? Sana ilk yardım olarak Asi'nin numarasını vereceğim, Tabii sen de istersen?
             Yazılıydı mesajda. Hayatım zaten karışıktı, şimdi daha da anormal olmuştu. Ben daha bir olayı çözememişken, diğeri ile burun buruna kalmıştım... mesajlar bölümünü açıp bir cevap yazdım;
- Siz kimsiniz? Beni nerden tanıyorsunuz?
- Şu an sana kim olduğumu söyleyemem ama merak etme sana zarar verecek birisi değilim. Her istediğinde bana mesaj atabilirsin ama kim olduğumu sorma, şu an öğrenmen için çok erken çünkü. Tamam mı? Yazmıştı.
Ne yapsam da Bana kim olduğunu söylemeyeceğini biliyorum.En azından tahmin edebiliyordum. Mecburen teklifini kabul edecektim, başka çarem yoktu çünkü...
- Peki o zaman Şimdilik birşey sormuyorum ama lütfen en kısa zamanda kim olduğunu açıklarsan sevinirim, Çünkü ben bu kadar entrikayi kaldıracak birisi değilim.
- Sen merak etme Seni senden daha iyi tanıyorum emin ol. İşte çocuğun numarası bu , ne yazmak ne sormak istersen sorabilirsin ona. Merak etme Senin Yardıma ihtiyacın olduğu an ben anlarım ve sana yardımcı olurum emin ol, hadi iyi geceler ve sakın ben yazmadan sen mesaj atma, tehlikeli olur dedi. Asi ve bu mesaj atan kişinin numarasını kayıt ettikten sonra çocuğu aramak için saatin geç olduğunu farkedip yatağıma uzandım ve Hayaller eşliğinde uykuya daldım.  
Alarmın sesi  ile Yatağımdan fırladım.  Yapacak çok işim vardı.. ama önce çocuğa mesaj atacaktım..  Düşündüm, düşündüm ve sonunda;
-   Merhaba Asi,   daha  doğrusu günaydın, yazıp yollamıştım. Aslında saçma bir mesajdı ama o çocuk da saçmaydı zaten. Ve cevap;
- Tahmin ettiğimden daha zekiyimişsin Aferin sana,  ne istiyorsun? Yoksa özledin mi beni?
Yazmıştı.   Ne saçmalıyordu bu?     Özleyecek başka  kimse yoktu sanki... Sahiden varmıydı ki?  Kimsem yoktu ki benim. Ne babam vardı,  ne abim vardı,  ne de bir ablam,   Hatta bir annem bile yoktu benim. Daha doğrusu var ama varlığı belli bile değil. Her gün aynanın karşısında kendi kendime konuşuyorum işte. Derken yine bir mesaj;
-   Dilini mi yuttun  ukâla melek? 
  AYY,   ne saçmalıyor  bu ya? 
- Ukâla, uyuz,    bay kibirli...
-Sende özlenecek  birşey var mı acaba?
-  Demek ki var,  olmasa numaramı bulmak için o kadar uğraşır mısın Bayan ukâla?  Yazmıştı.
Hem suçlu hem güçlü, adama bak ya... Asıl benden özür dilemesi gerekirken deli deli   saçmalıyordu işte. Anlamadığım, ben ona mesaj attığım an numaramı nerden biliyor ki? Hemen cevap da verdi, sanki mesaj bekliyor gibi...
Bunları düşünürken deniz mavisi prenses elbisemi giymiş,   altınada beyaz topuklu ayakkabılarımı giymiştim,   saçlarımı da açık bırakıp annemi beklemeye başladım. Onu kızdırmamak için   kol  çantamı alıp yurdun kapısına doğru yürüdüm ve kapıdaydı yine;
- Senin ne işin var burada ya?  Sen beni delirtecek misin çocuk?
- Çok zekisin,   duydum ki   beni çok özlemişsin, dayanamadım geldim.
- Sana kim dedi özledim diye lan? Yeter,  yeter, yeter...  Allah'ım ne yapacaktım? Annem gelecek şimdi. Ya görürse, ya sevgili sanarsa bizi? 
Korktuğum başıma gelmişti ışte. Annem   tam dibimizde durmuştu arabayla...   arabadan hızlıca indi ve Asi'nin önünde durdu;
- Sana ben bu işe karışma demedim mi?
-  Ben de asıl sen karışma dedim farkındaysan Reyhan hanım?
-" Herşeyi öğrenecek, hem de hiç beklemediği anda..."Dedi Asi ve    hızlıca buradan uzaklaştı. Olanlardan hiçbirşey anlayamamıştım, annene de soramazdım ki.
- "Bin arabaya hayal, sana çok sinirliyim  daha fazla germe beni... "
Dedikten sonra arabanın direksiyonuna geçti  ve başladı yine söze
- Sen onu nerden tanıyorsun?
- Neden ki? Ne oldu?
- Sana birşey sordum, nereden tanıyorsun?
- Şey kendisi buldu beni, ben tanımıyorum, sadece adını biliyorum .
- Neymiş adı?
-Asi dedi bana.
- Yalan söylüyor, birdaha onunla görüşmeyeceksin yoksa okul hayatın biter, dedi ve hızlıca sürdü arabayı.
Beni dinlememişti bile, açıklama yapmama izin vermemişti bile.  Of ya o çocuk yüzünden annem  daha da nefret edecekti benden...
Bir otelin önünde durduk,   demek düğün burada olacaktı. Nerede olabilirdi ki zaten?  Zenginlerdi sonuçta. İçeriye girdik ve herkes ile tek tek selamlaşıp öpüşüp sarıldık. 

Annem arkadaşlarıyla konuşurken ben de bir masaya oturdum ve etrafı izlemeye başladım.   Herkes buradaydı sanki, çok kalabalıktı çünkü.  Daha çok gençlerin oluştuğu bir düğün idi sanırım. Herkes çift çift gelmişti.
Sanki tek yalnız bendim burada.Annemin  umrunda dahi değildim, arkadaşlarıyla gülüyor, eğlemiyordu. Madem beni tek bırakacaktı, madem benim ile ilgilenmeyecekti, neden beni de getirdi ki? Amacı  gösteriş yapmak mıydı? Yoksa bu bana zengin koca mı bulmaya çalışıyordu? Eğer öyleyse daha genç yaşımda bittim demektir.  Arada geliyor ve arkadaşlarıyla tanıştırıp gidiyordu geri. Aklınca ilgileniyorum havası veriyordu işte.
  Dikkatimi çeken birşey vardı aslında, her nereye girsem peşinden gelen çocuk, şimdi yoktu. Niye gelsin ki, annem ona bağırmıştı sonuçta....
Kalkıp biraz  dolaşayım diye düşünüp masaların etrafında tıkınmaya başladım her masa birer, ikişer çiftler ile doluydu
Off, sıkılmışım burada, yapacak birşey gelmiyordu aklıma...
Derken bir çocuk takıldı gözüme.  Neden tek başına oturuyor acaba? Neden üzgün? Bunların cevabı çocukta gizliydi. Öğrenmenin tek yolu yanına gidip sormayı.
Biraz daha bekledikten sonra çocuğa doğru yürüdüm ve....