Ένας Επικίνδυνος Έρωτας

Εσύ έγραψες το τέλος

«Τι συμβαίνει;» ρώτησε τελικά απευθυνόμενος στη Ζωή.

«Πρέπει να μιλήσουμε» πρόσταξε εκείνη και του γύρισε την πλάτη, βαδίζοντας προς άγνωστο προορισμό.

Ο Χριστόφορος κοίταξε αβέβαιος εκείνη και μετά την Ευρυδίκη, η οποία του έγνεψε να την ακολουθήσει κι έτσι έκανε.

Έτρεξε και την πρόλαβε. Με τα χέρια στις τσέπες βάδιζε δίπλα της σιωπηλός, αναμένοντας εκείνη να σπάσει την σιωπή. Με την άκρη του ματιού του την έβλεπε να κουνάει κάπου-κάπου το κεφάλι, σαν να διαδραματιζόταν μέσα της κάποιος εσωτερικός διάλογος. Δεν μίλησε, δεν ρώτησε, μόνο περπατούσε μαζί της, μέχρι που η κοπέλα σταμάτησε ξαφνικά και γύρισε και τον κοίταξε.

Πόσο παράπονο μπορεί να φυλακίσει ένα βλέμμα; Ποτέ δεν πίστευε ότι θα έβλεπε αυτό το θέαμα ο Χριστόφορος κι όμως τα μάτια της Ζωής πνίγονταν μέσα σε χείμαρρους παραπονιάρικων και πονεμένων δακρύων, που κυλούσαν αδιάκοπα εδώ και ώρα.

«Γιατί με χώρισες, Χριστόφορε;» ακούστηκαν οι λέξεις, που σαν λεπίδες πέρασαν πάνω στο σώμα του, χαράσσοντάς το βαθιά.

Τι να της απαντήσει; Πώς να δικαιολογήσει το άνανδρο γράμμα του; Άραγε το έλαβε ποτέ;

«Εκείνο το γράμμα... το πήρες;» την ρώτησε.

«Το γράμμα; Βέβαια... το γράμμα που παραδεχόσουν πως γνώρισες την Ευρυδίκη και ξεκίνησες μια σχέση μαζί της, που σήμαινε περισσότερα από εμένα, τη σχέση μας και την φιλία μας. Θεωρείς ότι θα μπορούσα ποτέ να ξεχάσω αυτά που μου έγραψες; Λόγια που με σκότωσαν, πώς θα μπορούσα να τα ξεχάσω; Ήταν τόσο ξεκάθαρος ο λόγος σου...» απάντησε ανάμεσα στους λυγμούς της, προκαλώντας την οργή του Χριστόφορου για τον πόνο που της είχε προκαλέσει...

«Όταν βρήκα τον Λαδόπουλο στη Ρόδο» άρχισε να λέει, «μου είπε ότι ήσουν συνέχεια με τον Δημήτρη και πως έμοιαζε σαν να ήσασταν ζευγάρι. Κόντεψα να τρελαθώ από τη ζήλεια. Το περίμενα ότι θα συνέβαινε αυτό. Πώς να μην γινόταν, όταν μας χώριζαν τόσα χιλιόμετρα και θάλασσα; Ήμουν τόσο σίγουρος...»

«Ποτέ δεν ήμουν με τον Δημήτρη. Πέρασαν δυο χρόνια για να γίνουμε ζευγάρι. Δεν ξέρω τι σου είπε ο Λαδόπουλος και γιατί, αλλά δεν μπορώ να πιστέψω πως εσύ τον πίστεψες... Λες και δε με ήξερες...» του φώναξε με θυμό. «Τον πίστεψες... Γιατί δεν με ρώτησες;» θέλησε να μάθει, χωρίς να μπορέσει να συγκρατήσει ένα λυγμό, που βγήκε με ορμή, παρασυρμένος από τις λέξεις...