Sterrenjager

Hoe het allemaal bijna begon.

Mijn vader is hoofd van de afdeling: Onderzoek “S”.

Wat hij onderzoekt?

Hij onderzoekt Sterrenjagers.

Zijn bedrijf, Veiligheid en Bescherming Tegen Buitenaardse Activiteit, ofwel het VBTBA, bood ons bescherming aan tegen de ongewilde buitenaardse indringers die sinds de 3e wereldoorlog op aarde zijn geland.

Ze namen verschillende van de indringers gevangen, en onderzochten ze.

Van wezens met vleugels zo dun en teer als een spinnenweb, tot wezens die geen greintje menselijkheid bezitten. Snavels en kieuwen, alles kwam voorbij.

Ook Sterrenjagers.

Mijn vader was in het bijzonder geïnteresseerd in deze wezens. Hij deed al 22 jaar aan onderzoek en was compleet gefocust op het uitvogelen van hoe deze aliens in elkaar zaten.

Hij verachtte ze, en hij was niet de enige. Iedereen haatten hun. Ze waren corrupt, en ergere tirannen dan Hitler was. Toch was hij uitermate gefascineerd door ze. Zoals Arthur in Harry Potter door dreuzel voorwerpen gefascineerd was. Alleen waren Sterrenjagers geen voorwerpen.

Sterrenjagers waren buitenaardse wezens die vrij veel op mensen leken. Qua lichaamsbouw waren ze alleen iets anders dan wij. Ze waren vaak langer, slanker, en gelaat was scherper. Hun oren waren puntig, zoals die van elfen in fantasy verhalen van vroeger, en hun ogen waren iets groter dan die van mensen.

Ze werden vaak verward met mensen. Je moest een scherp oog hebben om ze uit een menigte te kunnen pikken. Mijn vader was geboren met zo'n scherp oog.

Daarom merkte hij het altijd als ik koekjes uit de koektrommel stal. Een nadeel.

De enige Sterrenjager die ik ooit heb gezien was een man met bruine opvallende ogen. Ik was met mijn vader meegegaan naar zijn werk, omdat hij ervan overtuigd was dat ik moest weten hoe een Sterrenjager eruitzag. Ik kon me nog herinneren dat de man die hij me liet zien, kaalgeschoren was, zodat zijn puntige oren duidelijk zichtbaar zouden zijn.

Het vreemde was dat hij met zijn intense blik mij recht aankeek.

Ik was indertijd 6 jaar oud, dus ik verstopte me achter mijn vader. Maar het was moeilijk om die blik los te laten. Hij werd weggevoerd, maar een paar dagen later bleek hij uitgebroken te zijn.

De wereld van voor de 3e wereldoorlog was erg anders dan nu. Veel boeken zijn verloren gegaan, en de wereld is veel meer op hun hoede. Trouwen gaat weer volgens regels, en je mag op geen enkele manier met jouw verloofde een bloedband hebben. Ouders kiezen met wie je trouwt.

Het is in de mode om zware botten te hebben. Althans, zo noemen ze het. Eigenlijk is het gewoon beter om dik te zijn in deze maatschappij. Je moet als vrouw duidelijk heupen, billen en borsten hebben, en als man moet je zwaarlijvig zijn – hoewel ze beweren dat het “gespierd” is - .

Ik val dus weer buiten de boot met mijn fragiele uiterlijk. Daarbij helpt mijn lange donkere haar ook niet mee.

Ik heb mijn uiterlijk grotendeels van mijn vader.

Het donkere haar, de lange slungelige ledematen, en ga zo maar door.

Mijn moeder was juist het evenbeeld van de Mode.

Klein,

rondingen op de juiste plekken,

blond haar,

en het enige wat ik van haar geërfd had, waren haar blauwe ogen.

Laten we de rest van de info maar even laten, en starten met het verhaal.

Jullie zijn vast nieuwsgierig naar wat ik heb meegemaakt.

Het begon allemaal zo...

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Hi :D

En dit is hoofdstuk 1! Het worden korte hoofdstukjes, om jullie langer te plezieren :D

La Danse Macabre is een klassiek stuk, ook wel bekend van de Efteling, het Spookslot.

Ik luisterde daar laatst zomaar naar, en toen vond ik dat ieder hoofdstuk hiervan een klassiek numer zou moeten krijgen, gezien ze in mijn verhaal geen "pop" en "rock" meer hebben.

Anyway, Klassiek is prachtig. Je moet het gewoon leren kennen.

Bye :D