Sterrenjager

Het papieren vliegtuigje

Kennismaken met mij gaat niet bepaald subtiel. Ik weet ook niet hoe het Jackson is gelukt.

Ik stak net mijn lepel in de geelwitte kantine smurrie die voor aardappelpuree moest doorgaan, toen er een papieren vliegtuigje op mijn tafeltje landde. Ik keek op en ontmoette een paar glanzende groene ogen dat naar mij knipoogde 3 tafeltjes verder, omringt door populaire mensen van mijn klas. Vlug keek ik weer naar beneden, en mijn blik werd getrokken door het vliegtuigje.

Een aantal smileys op de vleugels van het vliegtuigje staarden me aan. Er stond Jackson Airlines in blokletters. Hij had van de klinkers smileys gemaakt, besefte ik. Ik grijnste.

Ik vouwde het vliegtuigje open, en las met een raar gevoel in mijn maag wat er stond:

Girls are like apples on trees. The best ones are at the top of the tree.

The boys don't want to reach for the good ones, because they're afraid of falling and getting hurt.

Instead they just get the rotten apples that are on the ground, that aren't as good, but easy to get.

So the apples at the top think that there is something wrong with them, when in reality, they are amazing. That is why you just have to be a little patient and the right boy, the one who takes a chance to find the good, right apple, will come someday...

Je zit daar zo alleen. Waarom?

J. M.

Mijn Engels was goed genoeg om deze te begrijpen. Hij dacht dat ik het er moeilijk mee had dat ik alleen zat aan mijn tafeltje zat in de kantine, en dat de enige blikken die ik kreeg, spottende blikken waren, zo van: zie je haar? Zo ga ik nooit worden... zo dun, iel, en... alleen.

Hoe kwam hij erbij? Ik voelde me niet verdrietig omdat ik allee-

'Moet ik je leren vliegtuigjes vouwen? Dan kun je er een terugsturen!' Jackson was tegenover me aan tafel gaan zitten. Hij hield een wit blaadje in zijn handen, klaar om te vouwen.

Met een geërgerd gebaar veegde hij een paar verdwaalde donkere lokken uit zijn gezicht. Hij nam me op met een schattende blik, net zoals hij een week geleden had gedaan, de eerste keer dat we elkaar hadden ontmoet.

Ik veegde mijn lange zwarte haar achter mijn oor, en schoof mijn onaangeroerde eten opzij. Toen boog ik me over de tafel heen.

'Laat zien' antwoordde ik. Hij glimlachte naar me, en hield mijn ogen even vast. Ik zuchtte, en keek naar zijn mond, terwijl zijn lippen woorden vormden die me uitlegden hoe ik nou een vliegtuigje van papier moest vouwen. Ik hoefde niet echt te luisteren om te begrijpen wat hij zei.

'En dan vouw je hier... En dan...'

Jackson Morris. 16 jaar. Lang, slank en mager. Halflang donker haar, en lichtgroene ogen, omringt door lange dikke donkere wimpers waar je u tegen zegt. Een aardig, lief en begripvol karakter, dat maar weinigen ooit zullen hebben. Een echte grappenmaker, met een speciale glimlach. En die blik, oh, die blik...

ik schudde mijn hoofd. Ik mocht niet in zulke illusies trappen! Dat hij mij aandacht gaf wilde nog niet zeggen dat er gelijk iets tussen ons zou kunnen gebeuren! Blijf even reëel, Alice! Dat zou nooit kunnen gebeuren, vader zou mij nooit toestemming geven om met een wildvreemde te...

'Alice?' Jackson keek me vanonder zijn lange wimpers vragend aan. Ik glimlachte naar hem.

'Sorry, ik was even aan het dagdromen' antwoordde ik.

'Toch zeker niet over mij?'vroeg hij grappend, maar ik kon het niet helpen dat mijn wangen een roze tint kregen. Zijn glimlach verdween, en zijn mond vormde een “o”.

'Echt?' er kwam een grijns tevoorschijn, en zijn ogen begonnen op die speciale manier te twinkelen. Hij greep mijn handen tussen de zijnen terwijl hij me vrolijk aankeek.

Ik stond op en trok me los.

'Ja, echt. Ik bedacht hoe bespottelijk jij wel niet bent om mij aandacht te geven'. Ik pakte mijn bord met eten op.

'Kijk om je heen! Niemand wilt mij! En ik heb helemaal niemand nodig! Dus laat me met rust!' ik draaide me om en stampte weg, mijn voedsel onderweg in de prullenbak dumpend. Ik perste me door de massa een weg de kantine uit, maar ondanks dat ik me steeds verder van Jackson verwijderde, kwam me zijn gepijnigde blik steeds beter voor de ogen.

Ik ijsbeerde in mijn korte nachtjapon door mijn kamer. Ik moest nadenken, en ik kon simpelweg niet nadenken als ik stilzat.

Jackson. Mijn reactie vandaag was veel te extreem, hoe kon dat?

Allemaal opties gleden voorbij als een slide show in mijn hoofd, maar ik kon niet kiezen.

Angst, schok, liefde... Maar dat zou onmogelijk moeten zijn, ik kende hem pas een week! Ik besloot dat ik gewoon bang was dat hij een grapje met me uithaalde, dat als ik mijn hart voor hem zou openen, dat hij er misbruik van zou maken. Dat het allemaal een grapje zou bleken te zijn.

Maar hij was zo lief tegen me, de hele week al. Eerlijk, ook. 3 dagen nadat ik hem ontmoet had, zei hij dat ik erg dun was. Hij keek bezorgd aan en vroeg of ik wel genoeg at.

Hij schreef me daarna iedere dag een grappig briefje, en mijn hart warmde langzaam voor hem op.

Ik bleef stilstaan.

Misschien... Was ik wel verliefd aan het worden! Misschien was het wel zo'n “liefde op het eerste gezicht”-iets dat mijn leraar geschiedenis uitgebreid behandelde. De stupiditeit en kinderlijkheid daarvan. Er kwam niets goeds uit zulke liefde voort.

Toch?

Ik gaapte, en besloot om maar naar bed te gaan. Terwijl ik in bed kroop, bedacht ik een plannetje om me te kunnen verontschuldigen. Ik kon het niet verdragen om hem nu al aan te spreken, en ik wist niet of ik het zonder hem wel kon verdragen. Binnen deze korte week was ik zo gewend aan zijn aanwezigheid geworden, dat ik niet meer precies wist wat ik zonder hem zou moeten.

***********************************-()-**************************************

Geen echt klassiek lied, maar de instrumenten zijn erg klassiek xD Cello's... en dat nummer is zo mooi :O

Ajb, ik wil minimaal 8 stemmen voor een volgend hoofdstuk, want ik heb gewoon eens zin om stemmen te vragen. :P

bisous