“Oh! En die dan! Die is knàààp!” Marina wees een jongen aan. “Bwaah… Hem! Die is echt zo’n lekker stuk!” De jongen die Amanda aanwees had een blonde kuif, blauwe ogen en was sterk gebouwd. Daar viel ze wel op. “Meid, ik geloof dat hij al en vriendin heeft.” Amanda zuchtte. “Dat had ik wel verwacht…” Er kon nog net een glimlach af.
Daar kwam René aan. “Dames!” René was een jongen die al een paar jaar bij hen in de klas zat. Hij was niet lelijk, had bruin, golvend haar en prachtige ogen. Maar… Hij was zo… Vreemd. Hij was begonnen met zich vreemd te gedragen sinds het moment dat Amanda hem had afgewezen. Hij was al een tijdje verliefd op haar, maar Amanda zag hem niet echt zitten. Hij zei dat hij verliefd was tegen elk meisje. Een tijdje geleden had hij het ook gezegd tegen Cate, een meisje dat vanuit London naar hier was verhuisd en bij hen in de klas was gekomen.
Hij was gewoon niet te vertrouwen. Hij was op haar afgestapt tijdens de middag en hij had zijn gitaar bij zich. “Mensen, moet je horen wat ik tijdens de gitaarles heb geleerd!” PAUZE! Sinds wanneer gaf meneer Smids, die de gitaarles voor beginnelingen tijdens de middag organiseerde, zomaar gitaren mee met leerlingen? Dit voelde meteen vreemd aan. Hij keek uitdrukkelijk in de richting van Amanda, om te kijken hoe ze zou reageren. “Maak eens plaats!” De paar mensen die op het bankje in de zon zaten, stonden rechten. Behalve Amanda. Ze weigerde René zijn zin te geven. Ze wou niet weten wat zou volgen.
Hij sloeg zijn eerste akkoorden aan, maar ze waren fout. Hij keek verward. Sommige mensen begonnen te grinniken en ook Amanda moest haar lach inhouden. Hij begon te zingen, nee, te kelen. “There’s a girl… So…” Hij moest even kijken welke snaren hij moest strelen. “Special… Her name’s Amand…” Terwijl hij haar naam uitsprak, keek hij met een liefdevolle blik haar richting uit. “Hou ermee op, René! Snap je nu nog altijd niet dat ik je niet moet! Niemand wilt jou! Je bent zo vreselijk irritant en ongeloofwaardig! Ik… Aaargh! Marina, kom mee!”
Boos liep ze weg met Marina achter zich aan. Daar stond hij dan, helemaal beduusd. De mensen die ondertussen rondom het hele gebeuren waren komen staan, liepen luid lachend weg. Onze vrienden slopen langzaam weg en ook zij barstten in lachen uit zodra ze buiten gehoorsafstand waren. René bleef helemaal alleen achter, met zijn gitaar. In de toiletten rolden de tranen over de meisjes hun wangen. Marina kon zich niet meer houden en lag bijna op de grond van het lachen. “Dat was hilarisch! Komaan, meid, je…” Ze zag dat Amanda’s tranen helemaal niet van geluk waren. “Hij heeft me voor schut gezet! Heel de speelplaats keek me aan! Mensen gaan me nawijzen, ik…”
Marina onderbrak haar. “Helemaal niet! Die sukkel is degene die een geweldig blauwtje heeft gelopen!” Ze zagen een groepje meisje de wc binnen komen. Ze schaterden en René’s naam viel een paar keer. Toen ze Amanda zagen, begonnen ze nog harder te lachen. “Is mijn kop zo lachwekkend misschien?!” riep ze hen toe. “Meid, je…” Marina gebaarde naar haar ogen. Amanda keek in de spiegel en zag dat haar make-up helemaal was uitgelopen. “Oh nee, ook dat nog! Auw…” Ze kermde. “Heey, wat is er aan de hand?” vroeg Marina bezorgd. “Marina? Ik… Ik zie je niet goed, ik heb zo’n vlekken voor mijn ogen…” Dat was de eerste keer dat ze een migraineaanval had gekregen. Sindsdien lijkt ze spontaan hoofdpijn te krijgen wanneer ze René ziet.
Hij stond ondertussen vlak voor hun neus. “Heey, ik…” Marina blafte hem af. “Ik hoop dat je iets zinnigs te melden hebt, want we waren met een belangrijke opdracht bezig.” Ze knipoogde naar Amanda. “Naar knappe jongens kijken zeker?” Hij keek over zijn schouder, in de richting van die knappe gast met zijn blonde kuif. “Hem? Komaan, Amanda, je weet toch dat je hem nooit kunt krijgen! Je kunt veel betere gasten aan de haak slaan, zo’n knap stuk als jij, jongens zoals…” Amanda barstte in lachen uit. “Zoals jij zeker? Je herinnert je het gitaarincident niet meer zeker?” Een groepje jongens dat op dat moment passeerde, gaf René een stomp. “Heey, man, wat ben jij een geweldige zanger! Dus niet!”
Ze lachten luid en gingen weg terwijl ze René nadeden. “Maar ik…” Marina werd er boos van. “Rot toch gewoon op, René!” Ook hij werd boos. “Stomme rotwijven!” Al het tumult rond het groepje deed de gast met de blonde kuif omkijken. Terwijl René woedend wegliep, kruisten hun blikken en Amanda begon te blozen en knipperde zenuwachtig met haar ogen. Hij zag het en begon spontaan te glimlachen.
“Zo, zeg het eens, Amanda”, zegt dokter Karst. “Wel, deze middag op school kreeg ik ineens superveel hoofdpijn. Maar echt niet normaal veel.” Amanda voelde haar gsm trillen in haar broekzak. Nog eens. Nog eens. “Je zult even moeten wachten, Marina”, dacht ze. “Zet je eens op de tafel” zegt dokter Karst. Amanda zette zich op de tafel. “en zeg me eens hoe die hoofdpijn voelde.” “Wel, ik kreeg ineens veel hoofdpijn, ik zag niet goed meer en ik kreeg vlekken voor mijn ogen”, zegt Amanda.
“Lijkt op migraine, heb je dit al eens gehad?” vroeg dokter Karst. “Nee, niet echt. Ik heb al wel eens hoofdpijn gehad, maar niet zoals daarstraks”, zegt Amanda. “Ow”, zegt dokter Karst. “Is het erg, dokter?” “Ik kan zo niet zeggen of je echt migraine hebt, het kan eenmalig zijn”, Amanda voelde haar gsm weer trillen. “Ik zal je een briefje schrijven dat je 2 dagen mag thuisblijven, dan kan je wat uitrusten.” “Dankuwel dokter.” Amanda en haar moeder stonden op, gaven de dokter een hand en vertrokken.
Op weg naar huis keek Amanda naar haar gsm. “12 ongelezen berichten van Marinaa <3” zei de iPhone. Amanda besloot om haar beste vriendin beter maar eens te bellen. “Joh! Amanda! Kon je nu niet vroeger antwoorden? Ik ging dood van nieuwsgierigheid! Wat zei de dokter?” Marina schreeuwde door de telefoon met een wanhopige stem. “Rustig, Marina, rustig. Ik moet 2 dagen thuisblijven...” “Oh nee! Wat zei hij nog? Is het erg?” Amanda besefte dat ze het stuk van ‘2 dagen thuisblijven’ beter had gezegd als Marina al wat gekalmeerd was.
“De dokter zei dat hij nog niet kon zeggen wat het juist was, omdat het eenmalig was. Maar ik moest het wel laten weten als het nog voorkwam.” “Ik zal wel spijbelen om voor je te zorgen! Ik zal kippensoep brengen, fruit brengen...” “Sorry, Marina, maar de dokter zei dat ik rust nodig heb.” “Amanda?” “Ja?” “Je bent precies zo, zo anders?” “Ik ben moe”, zei Amanda.
Ze was juist thuisgekomen. “Gaat het wel met je?” Marina klonk opeens heel bezorgd. “Ja hoor, niks om je zorgen over te maken. Ik ga slapen, zie ik je morgen even na school?” “Direct! Ik zal van school tot je huis spurten!” “Oké, tot morgen.” “Daag Amanda! Love you!” “Love you too”, zei Amanda nog en ze viel als een blok in slaap.
