“Oke, nu heb ik er echt genoeg van!” Marina stond op van de tafel, kreeg haar jas van de kapstok en graaide haar sleutel van de haak. Ze sloeg kwaad de deur achter zich dicht en sprong op haar fiets. Tina wilde nog achter haar aan gaan, maar haar vader suste haar. “Je kent Marina toch? Laat haar maar gaan, ze komt wel weer terug.”
Ze was zo gefocust op het vinden van René, dat ze onderweg naar zijn huis, hem bijna voorbij reed. Althans, voorbij zijn spullen. Zijn fiets en rugzak stonden tegen de omheining van de fietsenstalling van het park. Zijn rugzak stond open en natuurlijk kon Marina zich niet bedwingen om eens te kijken wat erin zat. Zowat alles wat een jongen altijd bij zich heeft: zijn schoolagenda, iPod, koptelefoon, gsm en portefeuille.
Die laatste twee dingen trokken Marina’s aandacht. Al kwam dat vooral door het feit dat zijn telefoon net op dat moment afging. Het was zijn moeder, dus nam ze de oproep niet aan. Zodra het bellen ophield, zag ze dat hij ondertussen al zes gemist oproepen van zijn moeder had. Iemand zat hier zwaar in de nesten! Ze legde de gsm terug in zijn rugzak en wilde weer vertrekken, ze wilde zo weinig mogelijk met dit hele gebeuren te maken hebben. Tot ze, een struik verder, een andere rugzak opmerkte.
Dat was de duidelijk de rugzak van… Lisa! Nu kon ze haar nieuwsgierigheid helemaal niet meer bedwingen. Ze ritste de rugzak open en gooide de hele inhoud op de grond. Ook hier weer niets bijzonders: een toiletzak met make-up en wat maandverband, een spiegeltje, een kam, deodorant, een agenda, een portemonnee en… Haar iPhone. Deze kans kon ze niet laten liggen.
Ze keek eerst of haar Facebook nog openstond. Dat was ook zo. Ze postte een paar nieuwe statussen, stuurde een paar berichten en verwijderde al haar profielfoto’s en stelde een nieuwe in. Net toen ze daar mee klaar was, kwam er een bericht binnen. Pak hem niet te hard aan… Of toch wel! Hem? Gaat dit over René? Ze besloot eens wat verder tussen de berichtjes te lezen. Ik heb met hem afgesproken om zes uur in het park. Marina keek op haar horloge. Twintig over zes. Vergeet geen condooms! Haha! Wat had dit te betekenen?!
Ze smeet haar fiets tegen het hek en trok vastberaden het park in. Ze moest René zien te redden. Of wacht, René helpen, na al wat hij haar had aangedaan? Nee, dit was een uiterst gunstige situatie om die smeerlap eens beet te nemen. Ze liep richting een uithoek van het park waar je wel vaker jongeren tegenkwam. Er waren bankjes, asbakken en toiletten; alles wat jongeren zowat nodig hebben.
Met haar gsm in de ene en haar tas in de andere hand sloopt ze dichterbij. Ze hoorde geritsel in de bosjes, dus besloot ze daar eens een kijkje te nemen. Niet volledig voorbereid op wat ze te zien zou krijgen, maar ze deed het toch. Uiteindelijk was er niets te bespeuren, buiten een eekhoorntje dat wegvluchtte. Ze keek van waar de eekhoorn kwam, en zag daar een hak en een vestje liggen.
Ze liep er op af en rook aan het vestje. Ja, dit was onmiskenbaar het parfum van Lisa. Ze keek wat verder en zag richting toiletten een trui liggen, die wel van René leek te zijn. Dit kon toch niet waar zijn? Lisa en René…? Ze hoorde weer lawaai, dat deze keer rechtstreeks vanuit de toiletten leek te komen. Marina haalde lippenstift uit haar tas en ging voor de spiegel staan, zo viel ze wat minder op.
Toen er niemand meer in de toiletten was, besloot ze eens onder alle deuren te kijken. Ze zuchtte en zette zich op haar knieën om onder de deuren door te kunnen kijken. Er was nergens iemand te bespeuren, behalve een paar voeten, wat niet zo abnormaal was. Misschien had ze zich alles ingebeeld? Ze wilde weer rechtstaan toen ze zag dat het eigenlijk mannenvoeten waren. René’s mannenvoeten. In de meisjestoiletten?
Marina kon de drang niet weerstaan, nam haar gsm, stak hem onder de deur en nam een foto. Wat ze dan zag, blies haar helemaal omver. Het was wel degelijk Lisa, die ongegeneerd René zat te berijden. Dit was Marina’s kans. Ze schakelde haar camera over in filmstand en liet hem draaien. Wanneer ze merkten dat René bijna op zijn hoogtepunt kwam, en dat duurde helemaal niet zo lang, sloot ze zichzelf snel op in de wc ernaast.
Lisa kwam de wc uit, maar was blijkbaar ondertussen vergeten dat ze haar schoen kwijt was. Ze haastte zich naar buiten, op zoek naar haar veel te hoge hak. Marina besloot te blijven zitten. Even later hoorde ze de deur zachtjes opengaan en René liep zo vlug mogelijk naar buiten. Maar dat was buiten Marina gerekend. Zij opende ook haar deur, en bleef staan kijken wanneer René zich omdraaide en keek alsof hij net een spook had gezien.
“Wel, wel. Jij en Lisa. Dus toch?” zei Marina met een triomfantelijke lach op haar gezicht. “Wat heb jij gezien?” Jij kon duidelijk zien dat René niet op zijn gemak was. “Gezien? Niks, hoor,” zei ze sarcastisch. “Gehoord, daarentegen!” Ze liep weg en René bleef als versteend staan. Buiten proestte Marina het uit als ze Lisa door het park zag wankelen, terwijl ze probeerde haar haar een beetje te fatsoeneren.
Ze pakte haar fiets en reed naar huis. Zodra ze thuis aankwam, zag ze de rest van haar gezin in de zetel voor de televisie zitten. Ze liep naar boven en hoorde haar moeder achter haar roepen. Ze reageerde niet en hoorde haar vader zeggen dat ze het gewoon moest negeren. Dit nieuws moest ze met Amanda delen. Ze belde haar, maar ze nam niet op. Ze was vergeten dat Amanda in het ziekenhuis zat.
Amanda voelde haar gsm trillen in haar zak. Haar moeder wierp haar een kwade blik toe en ze schakelde haar gsm uit. De dokter kwam binnen, ging achter zijn computer zitten en bekeek het dossier nog eens goed. Het bleef minutenlang stil. Uiteindelijk keek de dokter op van zijn scherm. Hun blikken kruisten elkaar. Ze keek naar haar moeder, in de hoop iets van haar blik af te kunnen lezen, maar helaas. Daar zaten ze dat. Zij keek naar haar moeder, haar moeder naar de dokter en de dokter naar haar. Hij legde zijn pen neer en leunde achterover in zijn stoel. Op het moment dat hij zijn mond opendeed, viel haar wereld in duigen.
