Marina's wekker liep af. Marina stond op, ging naar beneden, at een broodje met confituur, dronk haar glas melk leeg en kroop onder de douche. Onder de douche dacht ze altijd na over wat ze die dag zou doen. Ze zou hierna haar boekentas maken en dan naar het dorpswinkeltje rijden voor een kaartje en iets lekkers voor haar beste vriendin. Dus dat deed ze ook.
“Twaalf euro vijftig, alstublieft”, zei de oude dame achter de kassa. Haar naam was Sarah. Ze kende zowat het hele dorp. Dus ook Marina. “Is het voor je vriendin?” vroeg ze. “Ja,” zei Marina, “ze voelt zich niet zo lekker.” “Oh, wat erg, ik weet precies hoe je je voelt”, zegt Sarah. “Het zal wel beteren hoor, maar toch bedankt”, antwoordt Marina. Ze nam haar fiets en reed naar school.
Eenmaal op school aangekomen zag ze alle mensen om haar heen en uit macht der gewoonte zocht ze tussen de menigte naar Amanda, maar ze besefte al gauw dat zij vandaag thuis bleef. Marina voelde zich plots heel eenzaam. Na nog even te hebben rondgekeken, zag ze dat ook René alleen stond en ze besloot een praatje met hem te maken. Hij stond geheimzinnig te sms’en.
Marina sloop op hem af, tot net achter hem, zodat ze van over zijn schouder kon meelezen. Maar natuurlijk moest ze op dat moment niezen en de gsm van René zat onder het snot. “Marina!” Ze lachte vrolijk. “Goedemorgen, mijn liefste!” en ze drukte een zoen op de wang van René. “Met wie stond je te sms’en?” vroeg Marina nieuwsgierig. “Wat maakt dat uit?” vroeg hij, een beetje geïrriteerd door het nies-gebeuren.
“Please, lieve René?” Marina wierp hem een puppyblik toe en hij bezweek. “Lisa…” fluisterde hij. “Die ene vijfdejaars met de blonde extensions en de grote…” Met haar handen wreef ze over haar heupen. “Die, ja,” zuchtte René. “Wat maakt jou dat uit?” Marina werd er een beetje prikkelbaar van. “Man, jij bent toch niet te geloven? Het meisje waarvoor je onlangs nog een liefdeslied hebt gezongen in het midden van de speelplaats en waar je zo verliefd op was ligt half op sterven en jij zit met een lelijke vijfdejaars te sms’en? Ongelooflijk!”
Marina draaide zich om, om te voorkomen dat ze in René’s gezicht zou spuwen en liep boos weg. “Wat is er met Amand…” Net op dat moment liep er een groepje oudere jongens voorbij, waaronder de ene hunk met zijn blonde kuif. Ze hoorden wat er gezegd werd en liepen op René af. “Die heeft waarschijnlijk zelfmoord proberen te plegen na jouw belachelijke serenade!” Ze liepen allemaal al lachend weg, behalve de knappe gast. “Amanda… Die moet ik vanavond maar eens opzoeken op de schoolsite”, fluisterde hij tegen zichzelf.
De dag kroop tergend traag vooruit, zonder Amanda. Maar dat was vice versa ook zo. Amanda sliep lekker lang uit, maar wanneer ze naar beneden ging om te ontbijten, lag het huis er heel verlaten bij. Ze voelde zich plots heel eenzaam. Ze at een uitgebreid ontbijt en zette een film op. Ze had The Hunger Games nog maar zes keer gezien, maar ze kreeg geen genoeg van Peeta. Die ene blonde kerel van op school leek wel een beetje op hem.
Als de film gedaan was, was het tijd om te lunchen en Amanda bakte een omelet. Wanneer ze klaar was, begon ze, puur uit verveling, de afwas maar te doen. Ze gaf de huisdieren te eten en ging naar haar kamer. Ze keek in haar agenda, maar ze had geen huiswerk. Dan begon ze maar te lezen. Na twee uur had ze daar ook genoeg van en ze kroop onder de douche, deed haar haar en lakte haar nagels.
“School zal nu wel bijna uit zijn”, zei ze tegen haar kat. Ze ging achter haar computer zitten, checkte haar Facebook, Twitter en Tumblr en wanneer ze daar op uitgekeken was besloot ze maar eens op de schoolsite te gaan kijken. Ze had twee berichten. Eén van Marina. Natuurlijk, Marina! “Misschien moet ik haar maar eens bellen”, dacht ze bij zichzelf. Ze nam haar gsm maar zag dat die uitgevallen was.
“Bah, Miro, wil jij beneden mijn oplader gaan halen?” De kat bleef roerloos op het bed liggen. Ze keek van wie het tweede bericht was. Jesse Peeters. Wacht, was dat niet die ene… Amanda had het bericht nog niet eens gelezen, maar toch sprong ze al rond in haar kamer, pakte Miro van het bed en begon met hem te dansen. Ze ging weer achter haar computer zitten. Marina zei dat het helemaal niet goed met je ging. Ik was bezorgd. Is het René zijn schuld? Wow. Dit kon ze echt niet geloven. Nu moest ze haar oplader wel gaan halen, want dit moest ze met Marina bespreken.
Toen ze naar beneden liep, viel ze bijna van de trap. Ze had een trede gemist, omdat ze weer tijdelijk verblind was. Ze kroop de trap terug op, want lopen kon ze niet. Toen ze in haar bed lag, voelde ze zich heel slecht. Ze had barstende hoofdpijn en was heel misselijk. Ze lag te trillen in haar bed. Ze raakte met moeite in slaap, maar zodra ze ingedommeld was, werd ze plots wakker. Ze stond op en liep als in een reflex naar de badkamer. Ze bereikte net op tijd de wc voor het gal uit haar keel stroomde. Miro stond in de deur op zijn baasje te wachten.
