Μόνο Μαζί Σου Μπορώ....

Ερωτόκριτος και Αρετούσα...

Ο περίφημος Γιάννης Χαρούλης, ερμηνεύει συγκλονιστικά εδώ το πασίγνωστο, έμμετρο ερωτικό μυθιστόρημα του Βιτσέντζου Κορνάρου που γράφτηκε τον 17ο αιώνα στην Βενετοκρατούμενη Κρήτη....Μία από τις μεγαλύτερες ιστορίες αγάπης όλων των εποχών που αξίζει μια θέση στην καρδιά μας .... Ο "Ερωτόκριτος και Αρετούσα" λοιπόν στους οποίους ειναι αφιερωμένο το σημερινό μου κεφάλαιο... Σας συνιστώ να το ακούσετε μια και τα λόγια ειναι συγκινητικά και απόλυτα ερωτικά...

"Καλλιά έχω εσέ με θάνατο, παρά άλλη με ζωή μου για σένα εγεννήθηκε στον κόσμο το κορμί μου...."

Η Λίζα έγειρε πίσω στα αφράτα σκεπάσματα μ'ένα βλέμμα ονειροπόλο σαν μικρού παιδιού που μόλις του έχουν χαρίσει τον κόσμο όλο.... Χορτασμένη για άλλη μια φορά με τον φλογερό έρωτα του Τζόναθαν, γεμάτη από μυριάδες συναισθήματα να την τυλίγουν σαν να ήταν κοριτσόπουλο μικρό που γνώρισε μόλις τον πρώτο έρωτά του, τεντώθηκε νωχελικά με ένα γλυκό χαμόγελο ικανοποίησης στο πρόσωπό της, ενώ σκεφτόταν πως κάπως έτσι πρέπει να ένιωθαν όλοι οι μεγάλοι έρωτες της ιστορίας....

Ο Αντώνιος με την Κλεοπάτρα, ο Ρωμαίος με την Ιουλιέτα ή ακόμα καλύτερα, ο Ερωτόκριτος με την Αρετούσα του, που ήταν άλλωστε κομμάτι της δικής της παιδικής ηλικίας, καθώς στην πόλη της εκεί πίσω στην Ελλάδα, όλοι ήξεραν να την τραγουδούν και ας είχε γραφτεί αιώνες πριν από τον ξακουστό ποιητή της Κρήτης, τον περίφημο Βιτσέντζο Κορνάρο.....

Έμεινε έτσι, να βυθίζεται τώρα της στις όμορφες παιδικές αναμνήσεις της, τότε που μαζεύονταν όλοι στη γειτονιά γύρω από τον πατέρα της που έπαιζε λύρα -το παραδοσιακό όργανο της Κρήτης- και τραγουδούσε μ'εκείνη την μοναδική φωνή του το μελοποιημένο ποίημα του Κορνάρου, τον "Ερωτόκριτο" που τους έκανε όλους ν'ανατριχιάζουν με την μεστή, δυνατή φωνή του μα πάνω απ'όλα με τα λόγια του μοναδικού αυτού ποιητή που περιέγραφε την αγάπη καλύτερα από τον καθένα ....

Και όλοι μαζί γίνονταν ένα, μια μεγάλη αγαπημένη παρέα, ενώ εκείνη με την μητέρα της και την Λυδία συνόδευαν σιγανά το τραγούδι του φτιάχνοντας μια αυτοσχέδια χορωδία που πάντοτε αποσπούσε δυνατό χειροκρότημα, ακόμα και από περαστικούς -γνωστούς και αγνώστους- που περνούσαν τυχαία ανάμεσα απ'τα σοκάκια του σπιτιού τους. Και ήταν όλα τόσο όμορφα τότε, που ένιωσε μια βαθιά λαχτάρα και νοσταλγία να την κυριεύει για τα μέρη εκείνα που τόσο βιαστικά είχε αφήσει.....