Μόνο Μαζί Σου Μπορώ....

Λίγο ακόμα.....

Τελευταίες πινελιές σ'αυτή την ιστορία που με την παραπάνω μουσική, πραγματικά θα την νιώσετε -τονίζω για άλλη μια φορά-, αφού μια ιστορία δεν είναι μονάχα λέξεις, μα και συναισθήματα....Και η μουσική στέκεται πάντα συνοδοιπόρος της ιστορίας συμπληρώνοντάς την μοναδικά...

Η Λίζα, είχε μείνει άφωνη απ'όλες αυτές τις απρόσμενες, εξωφρενικές αποκαλύψεις που είχε μόλις κάνει η Μύριαμ μπροστά της και στεκόταν αμίλητη, ακίνητη, ανέκφραστη, σαν στήλη άλατος μην ξέροντας πραγματικά τί να πρωτοπεί....Μονάχα τα δάκρυα που έτρεχαν ποτάμι από τα μάτια της μαρτυρούσαν τί συνέβαινε στην ψυχή της, ενώ και η Μύριαμ έμοιαζε να βρίσκεται στην ίδια κατάσταση περιμένοντας την απάντησή της. Και εκείνη ακριβώς τη στιγμή, το κλάμα ενός παιδιού διέσχισε την ατμόσφαιρα κάνοντάς την να παγώσει ακόμα περισσότερο.....

"Χριστέ μου! Το μωρό είναι εδώ;;;;" ένιωσε την καρδιά της να τρέμει από έκπληξη και αγωνία μα όταν είδε μια κοπέλα να προβάλει μπροστά τους έχοντας στην αγκαλιά της ένα πανέμορφο αγγελούδι λίγο έλειψε να λιποθυμήσει. Γύρισε και κοίταξε την Μύριαμ αποσβολωμένη και όταν είδε το φως στα μάτια της κατάλαβε πως είχε δίκιο, πως ήταν ο γιος της και του Τζόναθαν, που μέσα σ'ένα μήνα είχε αλλάξει πολύ και ήταν ακόμα πιο όμορφος απ'όσο τον θυμόταν....

"Λίζα, να σου γνωρίσω τον γιο μου......" της είπε απλά κλείνοντάς τον στην αγκαλιά της και εκείνη, λίγο ήθελε ακόμα να λιποθυμήσει από την έκπληξη μα και την ταραχή....

"Και τώρα πες μου, θα τον αναλάβεις; Γιατί αν εσύ δεν μπορείς, θα τον πάρω μαζί μου Λίζα. Εμένα, τίποτα πια δεν με κρατάει στο Τόκυο. Οι γονείς μου έχουν πεθάνει, ο αδερφός μου είναι τόσο πολυάσχολος με την εταιρεία του που δεν θα προλαβαίνω ούτε να τον βλέπω και η ζωή εδώ για μένα μοιάζει αγχωτική, γεμάτη ρουτίνα, στρες και αφόρητη θλίψη. Μα και ο Τζόναθαν, ίσως να μην μπορεί ν'ανταπεξέλθε, αφού δουλεύει διαρκώς και ταξιδεύει συχνά και εγώ....δεν θέλω να μεγαλώσει με νταντάδες ή μια μητριά που δεν θα το προσέχει! Οπουδήποτε είναι καλύτερα όταν έχει κάθε μέρα άπλετη αγάπη! Και ο Ακίτο, το αγαπάει ήδη......" κατέληξε τώρα φέρνοντας ένα καινούριο εφιάλτη στο μυαλό της.....Γιατί αν ο Τζόναθαν έχανε τον γιο του ξανά, πώς θα το άντεχε αυτό, πραγματικά δεν ήξερε......

"Ναι, θα τον αναλάβω Μύριαμ! Με όλη μου την καρδιά! Θα τον αγαπώ και θα τον φροντίζω σαν δεύτερη μάνα του!