Μόνο Μαζί Σου Μπορώ....

Κυλάς στις φλέβες μου.....

Η Λίζα άνοιξε αργά τα ματόκλαδά της, νιώθοντας θαρρείς και την είχαν πετροβολήσει, έχοντας δει αυτόν τον απίστευτο εφιάλτη πως τάχα μου η Μύριαμ είχε βρεθεί και μάλιστα είχε και ένα μωρό στην αγκαλιά της....

Κοίταξε τον άντρα που στεκόταν ανήσυχος από πάνω της παρατηρώντας  την βαθιά ανήσυχος, και με απίστευτη ανακούφιση έπεσε στην αγκαλιά του, ενώ δάκρυα κυλούσαν από τα μάτια της, καθώς εκείνο το φριχτό όνειρο την είχε συγκλονίσει.

«Χριστέ μου! Τζόναθαν, είδα ένα απίστευτο όνειρο που.....» διέκοψε την φράση του στη μέση καθώς το σκοτεινιασμένο μα ταυτόχρονα απολογητικό ύφος του την σταμάτησε απότομα....Εφερε μια βόλτα το βλέμμα της γύρω στο τεράστιο γραφείο και είδε έναν έναν όσους βρίσκονταν εκεί μέσα να έχουν καρφωμένο το βλέμμα τους πάνω της με ένα ύφος ίδιο με εκείνο του Τζόναθαν...Η Γιασμίν, ο Ιρο, η Χάριετ και τώρα που άνοιγε η πόρτα, έμπαιναν μέσα φανερά αναστατωμένες η Σιμόν, η Αναστασία, ο κύριος Γιανγκ και πίσω τους ο Μπεν....

Ω έλα τώρα; Ο Μπεν; Μα αυτός ήταν χιλιόμετρα μακριά στο ναυάγιο, τι στην ευχή έκανε εδώ πέρα και πώς στο καλό είχε έρθει; αναρωτήθηκε φανερά προβληματισμένη....Εκτός και αν....αν το όνειρο που είχε δει ήταν αληθινό και όχι εφιάλτης. Κάτι που θα εξηγούσε και το ότι βρισκόταν στο πάτωμα, στη μέση του γραφείου, με όλους τριγύρω να την κοιτούν σαν να της είχε συμβεί κάτι τρομερό....Και άξαφνα, όλα άστραψαν σαν λαμπερό φως στο μυαλό της, φωτίζοντας κάθε κοιμισμένη εικόνα......Είδε και πάλι τους ανθρώπους ν'ανασύρουν μια γυναίκα μ'ένα μωρό στην αγκαλιά από μια βάρκα στη μέση του Ειρηνικού και εκείνη, απλά......να λένε όλοι πως ήταν η Μύριαμ, με τη μόνη διαφορά πως δεν ήταν ένας εφιάλτης μέσα στο όνειρό της μα ένας εφιάλτης πραγματικός!!!

Εστρεψε και πάλι το βλέμμα της σ'εκείνον. Πονεμένο, ματωμένο, απίστευτα θλιμμένο, ξέροντας τη δεινή θέση του που τώρα θα έπρεπε ν'αποφασίσει....Ξέροντας τις μέρες που είχαν περάσει μαζί και είχαν νιώσει και οι δυο τους την απόλυτη ευτυχία....Και τώρα όλα κλονίζονταν και στροβιλίζονταν άξαφνα σε μια δίνη που κανείς τους σίγουρα δεν μπορούσε να προβλέψει....Μα έτσι ήταν πολλές φορές η ζωή, σ'ανέβαζε στα ουράνια για να σου δώσει μια και να σε κατεβάσει και πάλι στα Τάρταρα....Και εκείνοι, θα έπρεπε να το αντιμετωπίσουν και αυτό σαν άλλη μια τρικυμία, που αν το καράβι τους ήταν δυνατό, γερό, αβύθιστο, θα κατάφερνε να επιβιώσει. Διαφορετικά......θα βυθίζονταν όπως τα ναυάγιά τους....Και για τώρα, κανείς δεν ήξερε την εξέλιξη...