Kabanata I

723 22 7
                                    

Caprices


My name is Niccolo Jace Cruz. 21 years old and after ko pa lang grumaduate sa college eh isa na agad ako sa mga tinitingala at nire-respetong batang businessman sa buong pilipinas. Bakit? It's because, nag-iisa lang akong taga-pagmana ng Castell. Isa sa mga tinitingalang kompanya dito sa bansa.

Bata pa lang ako pero alam ko na agad kung anong papel ko dito sa mundo. Ako ang Tagapagmana nila. Nag-iisa lang ako kaya kailangan nila akong ingatan at protektahan. Even though sawang sawa na ako sa mga paulit ulit na katagang yan eh tinanggap ko na lang na sa mundong ito.. Hindi lahat ng tao malaya.

I was 5 years old nung naisipan nila akong ipasok sa isang piano class. Nag-enjoy naman ako at buong buhay ko, Pakiramdam ko sa pagp-piano ko lang nailalabas yung mga saloobin ko. Pero after nun, pinahinto din nila ako sa pagtugtog. Hindi daw kasi ako dapat sa Music nagfo-focus kundi sa responsibilidad ko bilang kaisa-isa nilang tagapagmana.

My whole life was such a Mess. It's like a cosmic joke na araw araw tinatanong ko yung sarili ko na.. 'Seriously? Do I really need to do this stuff? Ano nga bang silbi ng demokrasya kung di ko naman magawa yung gusto ko.' Pero ano nga ba talaga yung gusto ko ?

Ilang beses ko ring tinanong yan sa sarili ko. Pero One day, nalaman ko na lang na I had a serious heart problem and the only way to keep me from living is an operation.

And then naisip ko na baka ito na yun. Maybe kung titigil ang puso ko't mamamatay ako eh pwede na rin akong maging malaya. Malaya sa paraan na No one can ever dictate me to what I need and supposed to do. Baka this time, mahanap ko na yung true happiness and satisfaction na matagal ko ng hinihintay.

And ayun nga. Pumayag agad ako dun sa Heart Operation. I was 17 back then. A 17 years old guy who accepted his death that suddenly. Pero may bigla na lang something weird na nangyari while I'm asleep. Nung kasalukuyan na naglalakbay yung diwa ko habang ino-operahan naman yung katawan ko.

I was walking through a White Bright Corridor. Nung una akala ko isa lang 'to sa mga corridor ng ospital but I was wrong. Cause I think it was already the way to heaven. Naglakad agad ako papunta dun sa dulo dahil yun yung sinasabi ng instinct ko. Pero bago yun napatigil muna ako.

Napatigil ako kasi i heard something. A Violin. Yeah, A Violin music na sa sobrang ganda eh mapapahinto ka talaga. I feel like I was being hypnotized and totally lost in it's music.

Maya maya may isang lakaking naglakad papalapit sa akin. Meron kaming Same Height and I guess, same age too. Meron syang Golden brown hair na kumikinang dahil dun sa liwanag ng kwarto. Medyo saka ko lang din na-realize na meron din pala kaming same features. Medyo hawig ko din sya.. Pero malabo namang maging magkapatid kami o kambal kasi only child lang ako and besides, this guy.. He looks like a half.. Half Italian! Yeah something like that. At bigla syang humarap sakin't ngumiti at sinabing..

"I need you to protect her. Nangako ako na babalik ako para sakanya, that's why I need you. You wouldn't mind would you?"

"Wouldn't mind what?" tanong ko naman.

"You'll see." ngumiti lang sya at lumapit pa sya sakin lalo saka bigla syang nawala.

I feel like someone had entered my heart & soul, and then I woke up. The moment my eyes we're opened, I know in myself that I'm craving for something. Craving for life. Yearning for music and especially for love. And then after all those days i realized something. My Life is incomplete. I feel so Incomplete. And I need to find something. Something what?

And then I'm back at being lost again. But this time mas matindi na yung nararamdaman ko kasi I'm so Lost. I don't even have any idea why I'm craving for something that I don't even know what it is. It's like.. I feel I don't even know myself anymore.

Silver Strings IIWhere stories live. Discover now