Home (1D Fanfiction)

Hoofdstuk 6: In shock

Pov Louis

Ik zit op een stoel, ergens in een kamer op de EHBO. Mijn wonden zijn verbonden of gehecht en ik heb pijnstillers gehad. Volgens de artsen heb ik heel veel geluk gehad, want mijn wonden zijn niet ernstig. Ik heb heel veel steekwonden, maar geen enkele heeft ernstige schade veroorzaakt. De jongens zijn geen seconde bij mij weggegaan. Volgens mij ben ik hier al uren, maar ik heb geen besef meer van de tijd. Ik weet niet eens meer wat de artsen allemaal gedaan hebben. Het zou best kunnen dat ze me een narcose hebben gegeven, zodat ze mijn wonden konden behandelen, maar het kan ook zijn dat ik het gewoon niet meer meegekregen heb.

Er is net een politieagent binnengekomen. Hij heeft eerst even met de anderen gepraat en komt nu naar mij toe. "Hallo, ik ben Dennis. Mag ik je wat vragen stellen?" Vraagt hij. Ik wil wel antwoord geven, maar het lijkt alsof ik niet meer kan praten. Als ik geen antwoord geef, kijkt hij de anderen aan en Niall zegt: "Ik denk niet dat hij antwoord zal geven, maar probeer het maar." Daarna kijkt hij mij weer aan. Hij zal wel denken dat ik geen antwoord wil geven, maar dat is het echt niet. Ik weet ook niet wat het is, maar ik kan gewoon geen antwoord geven. Het lijkt wel alsof ik niet meer de baas ben over mijn eigen lichaam. "Kun je me vertellen wat er gebeurt is?" Gaat hij verder. Ik wil vertellen wat er gebeurd is, maar ik kan het niet. Het is echt heel frustrerend. Hulpeloos kijk ik de jongens aan. Misschien moet ik eerst gewoon een nachtje slapen. Ik voel me gewoon niet goed. Het lijkt wel alsof al mijn emoties weg zijn. Ik voel me leeg. "Ik denk dat Louis nog in shock is. Zou u hem morgen kunnen ondervragen? Ik ben bang dat hij nu niets gaat zeggen. Hij heeft de hele tijd nog niets gezegd." Stelt Liam voor. De politieagent vind het prima.

We zitten in de auto onderweg naar huis. Gelukkig, mocht ik gewoon naar huis en hoefde ik niet in het ziekenhuis te blijven. Ik wil gewoon naar mijn bed toe en slapen. Ik ben zo moe. De jongens praten tegen mij, maar ik weet niet eens wat ze zeggen. Het dringt allemaal niet tot mij door. Ik staar uit het raam en hoop dat we snel thuis zijn.

Als we thuis zijn blijf ik midden in de woonkamer stilstaan. Ik weet eigenlijk niet wat ik nu moet doen. Moet ik op de bank gaan zitten, moet ik naar boven, wat moet ik doen? Het lijkt wel alsof mijn hersens gestopt zijn met normaal functioneren. Als ik ineens een hand op mijn arm voel, komen al die emoties die net weg waren, in een klap terug. Alle angst, woede, verdriet en paniek, vooral paniek, zijn binnen een seconde terug. Ik knijp mijn ogen stijf dicht. "NEE, NIET DOEN! LAAT ME GAAN! ALSJEBLIEFT!" Smeek ik. Ik laat mezelf op de grond vallen en blijf smeken: "Please, laat me gaan. Doe me niets. Niet doen." Ik voel hoe ik word opgetild en ik probeer los te komen, maar diegene is sterker. Diegene houd me stevig vast en ik kan amper bewegen. "Laat me toch gaan. Please." Smeek ik nog een keer. "Shh, Lou, het is al goed. Ik ben het, Hazza. Je bent veilig. Niemand gaat je iets aandoen." Hoor ik. Hazza? Harry? Zal ik echt veilig zijn? Ik word langzaam losgelaten en voel een hand op mijn wang. "Boobear, doe je ogen maar open. Je bent veilig. Probeer je ogen maar open te doen, ik weet dat je het kunt." Hoor ik weer. Er wordt zachtjes over mijn wang gestreeld. Ik doe mijn ogen open en zie dat het echt Harry is. "Hazza?" Mompel ik verbaast. Harry slaat zijn armen weer om mij heen en zegt: "Het is al goed. Je bent veilig. Rustig maar." Langzaam voel ik de paniek weer zakken. Ik ben echt veilig. Er is niets aan de hand.

"Sorry." Mompel ik na een tijdje. Iedereen zegt meteen dingen als 'het geeft niet', 'maakt niet uit' en 'we begrijpen het'. Zayn vraagt bezorgt: "Wil je erover praten?" Maar ik schud mijn hoofd en mompel: "Ik wil gewoon slapen." Zonder verder nog iets te zeggen, ga ik opgerold op de bank liggen en sluit mijn ogen. Ik wil gewoon dat deze dag voorbij is.