Sultan Mustafa I || ws ✔️

Rozdział XXIV

- Radujcie się! - Mieszkańcy Konstantynopola usłyszeli donośny krzyk mężczyzny, który razem z dwoma innymi, którzy uderzali w bębny przemierzał przez rynek ogłaszając ważną informację. - Naszemu Sułtanowi urodził się kolejny książę! Jego faworyta sułtanka Mehves powiła mu zdrowego syna, rozgłaszajcie tą nowinę na wszystkie strony świata!

***

Mustafa chodził po swojej komnacie co chwilę zerkając w stronę wielkiego łoża na swoją ukochaną, która zmęczona po porodzie usnęła chwilę po oddaniu dziecka w dłonie medyczek. Nagle usłyszał delikatny głos Mehves, która nareszcie się obudziła. Sułtan natychmiast znalazł się obok niej i odgarnął kosmyki włosów z jej twarzy.

- Gdzie nasz książę? - spytała podnosząc się na łokciach wyżej. Rozejrzała się po komnacie, ale nigdzie nie znalazła kołyski, ani dziecka.

- Medyczki je badają i się nim jak na razie zajmują, ale nie martw się moje Szczęście, nasz syn jest w pełni zdrowy - powiedział uspokajając swoją ukochaną, która pokiwała głową i wzięła głęboki oddech.

- Jakie chcesz nadać mu imię?

- Zastanawiałem się nad imieniem Ahmed - mruknął sułtan nie odrywając wzroku od twarzy Mehves. Dziewczyna pokiwała głową z uśmiechem, dając tym znak, że jej się podoba.

- Jutro z rana będzie uroczystość nadania imienia, a teraz odpocznij sobie. - Podniósł się żeby matka jego nowo narodzonego syna mogła dalej spać, jednak zatrzymał się czując jej dłoń na swoim przedramieniu.

- Połóż się ze mną, proszę - szepnęła błagalnym głosem, a Mustafa nie potrafił nawet jej odmówić.

Po niedługim czasie, obydwoje zmorzył sen, a oni wtuleni w siebie i szczęśliwi mogli śnić o jak najlepszych rzeczach.

***

Nurbanu skulona na ottomanie przegryzała pięść starając się być jak najciszej. Jednak co chwilę z jej gardła wydobywał się płaczliwy jęk. Starała się nie obudzić swojego syna, który ostatnio źle sypiał. Nie mogła oderwać od niego wzroku, był jej oczkiem w głowie, którego mogła stracić w każdej chwili, szczególnie teraz kiedy ta żmija urodziła księcia. Pokręciła głową i zakryła dłońmi twarz zaciskając powieki. To było dla niej trudne, miała miłość sułtana, miała syna i niedługo będzie także miała całą władze.

Sułtanka podniosła się powoli i podeszła do lustra, aby poprawić włosy. Wytarła mokre policzki i wzięła uspokajające oddechy. Podeszła do kołyski, w której spał Murad i delikatnie pogłaskała po głowie, a następnie złożyła na jego czole delikatny pocałunek.

- Mój mały, najważniejszy skarb - szepnęła uśmiechając się delikatnie.

Słysząc głośne pukanie do drzwi szybko do nich podeszła zerkając przez ramie, czy Murad nadal śpi. Otworzyła je i spojrzała na służącą, która skłoniła się.

- Pani, sułtanka Mahidevran rozkazała, abyś za chwilę pojawiła się na ceremonii nadania imienia syna sułtanki Mehves - powiedziała drobna brunetka nie podnosząc wzroku na Nurbanu.

- Powiedz sułtance, że nie mogę się pojawić, ponieważ mój syn teraz śpi i nie zostawię go samego - warknęła i chciała już zamknąć drzwi, ale służąca ponownie się odezwała.

- Valide sułtan kazała mi się zająć małym księciem do twojego powrotu, Pani.