MERYEM

17.BÖLÜM

Yorumlarınız, oylarınız için hepinize çok teşekkür ederim. Öncelikle bir açıklama da bulunmak istiyorum. Bu günlerde çok mesaj alıyorum. Biliyorum hepiniz Meryem hakkında bir çok şey merak ediyorsunuz. Eğer Aşkfmi olanlar, hepinizi bekliyorum. Orada Meryem hakkında konuşacağım. Merak ettiğiniz ne varsa sorun. Gerçekten samimi itiraflarda bulunacağım söz.

Mmerveyasar

7K İÇİN ÇOOOK TEŞEKKÜRLER. BÜYÜYORUZ YAVAŞ YAVAŞ ÇOOOOOK MUTLUYUM.🦋🦋🦋🦋🦋Bir kaç arkadaş snapchat hesabımı sormuş. Hemen yazıyorum. Veee bölüm hakkında düşüncelerinizi tabiki de yorumlara bekliyorum, seviliyorsunuz. 💕

Merve.yasar1

🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂

Yaşadıklarımızın hep bir anlamı vardı. Eğer bir şey yaşıyorsak vardır bir sebebi, vardır bunda da bir hayır. Ama her şerde bir hayır olduğu gibi her hayırda da bir şer vardır.

Küsmüştü kendine Meryem. İğrenmekle kendi arasında kalmıştı. Hisleri yoktu artık, mantığıyla haraket etmek zorundaydı. Bundan sonra tek başınaydı Meryem. Ne annesi, ne babası, ne abileri ne de yengesi yardım edebilirdi.

Üç gün boyunca odasından dahi çıkmadı Meryem. Çıkarmadılar daha doğrusu. Şimdi üçüncü günün sonundaydı nihayet. Kıyafetlerini giyindi Meryem, ve o anda eltisi girdi.

"Meryem, hazırlandın mı hadi aşağıda kayın babanın elini öpmeye gel" dediğin de Meryem kafasını salladı ve eşarbını düzeltti.

"Geliyorum abla" dedi ve çıkmasını bekledi. Derin bir nefes aldı. Bu saatten sonra herşeye kabullenecekti, ama asıl savaşı şimdi başlıyor. Aslında Meryem şimdi savaşacak, sabrıyla ilerleyecek.

Odadan çıktı Meryem. Salonda kendisini bekleyen büyük bir kalabalık vardı. Önce kayınbabasının elini öptü sonra da Nurettin'in abisinin elini öptü.

"El öpenlerin çok olsun yavrum" dediğin de Meryem hafiften gülümsedi ve başını eğdi. Bir kaç dakika yanların da kaldıktan sonra kafasını kaldırdığın da onu gördü.

Nurettin'in amca oğluydu sanırım bu. Nurettin Meryemi Yeşil köyde sıkıştırdığın da engel olan o oğlan.

O an ikisi de birbirlerine baktığın da Meryem hemen kafasını eğdi. Genç adam ise onu çarşafsız ve yakın görmenin etkisiyle sanki çarpılmıştı. Sanki o an kimse yoktu, sanki o an sadece Meryem ve o vardı.

Genç adam kendisine gelmekte güçlük çekse de Meryem kendisine bakıldığının farkında bile değildi.

"Osman ne duruyon oğlum otursana"

Osman , kendine geldi. Kısa bir an olsa da hatta saniyeler içerisinde gerçekleşse de kimsenin fark etmemiş olması rahatlattı Osmanı.

"Yenge hoşgelmişen" dediğin de Meryem kafasını kaldırmadı . Yerinden usulca kalkıp eltisine yardım etmek için mutfağa gitti.

Mutfakta iki elti kahvaltı hazırlarken içeriye Nurettin geldi.

"Meryem haberin var mı kız senin."

"Neyden" dediğin de Meryem kaşlarını çattı.

"Benim kardeşim Gülcan hastalanmış. Senin ailen benim kardeşimi hasta etmiş. Daha yeni gelinken tüm o misafirlerin yatağını tek başına kaldırmış. Ya siz ne biçim insanlarsınız! Biz sana burada iş yaptırmıyoruz senin ailen benim kardeşime neler ediyor!" Meryem sesini yükselten kocasına karşın sadece sessiz kaldı. Ama içi içini yiyordu. Ailesinin gerçekten bunu yapma ihtimali Meryemi öfkeye sürüklüyordu.