MERYEM

28.BÖLÜM"YÜZLEŞME"

Sonundaaaaa Ahmettt dediğimi duyar gibiyim. Evet arkadaşlar Ahmet ölmedi. Biliyorum merak ettiğiniz çok soru var ama bu soruların cevabı ileride cevaplanacak. Bu bölüm böyle biraz Ahmetli , Meryem'leri olsun istedim. Hepinize keyifli okumakta düşüncelerinizi yazarsanız çok memnun olurum.

İkinci kitabım olan vurgunun birinci bölümünü yayınladım. Eğer okursanız ve destek olursanız çok memnun olurum. Kitabı profilimde bulabilirsiniz ❣️❣️❣️

BÖLÜM ŞARKISI: EMRE AYDIN; HOŞÇAKAL

🎈🎈🎈

Kendisinden , hatta etrafında ki tüm insanlardan korumaya çalıştığı, içinde ki sevgisi bugün zarar görüyordu.

Yaşıyordu , ona her daim yardım eden, onu koruyan küçük çocuk yaşıyordu. Kalbinden yükselen göz yaşları gözlerinden boşalıyordu. Gece boyunca hiç uyumadı. Kayınbabasının sözleri hala kulaklarını tırmalıyordu.

"Ayşe'yle Meryem evine gelsin temizlesinler öğretmen oğlum"

Evet, bugün onu görecekti. Yüzüne bakacaktı, daha ne istesin ki, ettiği duaların hepsi kabul olmuştu.

Ahmetin , Meryemi görür görmez apar topar gidişi, yüzünde ki affalama , hala gözlerinin önünde sıralanıyordu. Kapıdan çıkmadan önce , dolan gözleri herşeyi doya doya izlemişti, belki rüyadır diye uyandığında hatırlasın diye.

"Kız Meryem , hadi saat kaç oldu. Gidiverin şu öğretmenin evine"

"Tamam , Gülnur birazdan uyanır. Göz kulak olursunuz"

"Senden mi öğreneceğiz nasıl bakacağımızı, hadi kalk , Yarabbim ya"

Söyleyene söylene odadan çıktı. Meryem umursamadan başörtüsünü başına geçirdi. Kızının yanağından öptü ve çıktı.

Ayşe'yle konağın bahçesinden ayrıldıkları an , ayşe heyecanla konuşmaya başladı.

"Meryem , ben sana bir şey diyecem, ama kimseye söyleme" Meryem o kadar heyecanlıydı ki, şimdi öleceksin deseler karşı çıkmazdı.

"Biliyon , biz sözlendik sözleneli hiç yalnız kalmadık Osman'la. Hazır dışarı çıkıvermişken sen tek gidiversen, hem öğretmen abi temiz birine benziyor. Temizleyip gelirsin ben sana yetişirim bir saate"

Bu kez daha çok heyecanlandı Meryem. Ne kadar göstermemeye çalışsa da , sanki tüm dünya kalbini duyuyordu. Elleri zangır zangır titriyordu.

"Sen bilirsin , benim için pek bir sorun yok"

"Çok sağol valla, bu iyiliğini hiç unutmam. Haydi selametle" ayşe yanından uzaklaşır uzaklaşmaz bir süre bekledi Meryem. Nefesini kontrol ederken, avuçları kalbine dokundu. O anda koşmaya başladı, o anda iki yıldır unuttuğu yüze doğur koşmaya başladı. Yaşadığı onca sıkıntıya rağmen, ayaklarına acı çektire çektire evin önüne geldi.

Köyde sadece bir tane öğretmen evi olduğu için evin yerini de zorlanmadan buldu.

Nefes nefeseydi. Kalbi o kadar hızlı atıyordu ki , bir an gerçekten duracak sandı. Titreyen ellerini havaya kaldırıp tahta kapıya vuracaktı ki, vurmadan kendisi açıldı.

Yerde olan bakışları, özlemle yüzüne kaydı. Oradaydı, karşısındaydı. Bambaşka biri olarak tamda karşısındaydı işte. Bu kez kimse onu uzaklaştıramaz ondan.