"ကိုကိုဖုန္းဆက္တယ္ area ျပင္ပပဲေအာ္ေနလို႔ စိတ္ပူေနတာ"
ေျပာလည္းေျပာ လက္ထဲကအေႏြးထည္ကိုလဲ လာဝတ္ေပးေနတာက တယုတယ အိမ္မွာဆိုျပသနာမရွိေပမဲ့ ခုဟာက အသစ္စက္စက္သူငယ္ခ်င္းေတြေရွ႕မွာ... ဂ႐ုစိုက္ၿပီးစိတ္ပူတတ္တာသိေနေပမဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုၾကည္႕မိေတာ့ ထူးဆန္းတဲ့အၾကည္႕ေတြနဲ႔မို႔
"သားဘာသားဝတ္ပါ့မယ္"
စကားကိုေတာင္ဆံုးေအာင္အေျပာမခံ လက္ထဲကအထုပ္ေတြကိုဆြဲကာ ေလးေလးကိုကမ္းေပးၿပီး သူကိုယ္တိုင္လည္ပင္းထိလံုေအာင္ ဝတ္ေပးေနေသးတာ
"ဒီကညီေလးနဲ႔ညီမေလးတို႔က ငယ္ေလးသူငယ္ခ်င္းေတြဆိုတာ ေလးေလးေျပာျပလို႔သိထားၿပီးၿပီ ေတြ႕ရတာဝမ္းသာပါတယ္ အစ္ကိုကငယ္ေလးရဲ႕အစ္ကိုပါ အစ္ကို႔ညီေလးကိုေက်ာင္းမွာလဲဂ႐ုစိုက္ေပးပါဦးေနာ"
"ဟုတ္ အစ္ကိုကအစ္ကို႕ညီေလးကိုအရမ္းခ်စ္တာပဲေနာ္"
"အင္း ညီမေလးကိုလဲညီမေလးတို႔အစ္ကိုေတြအစ္မေတြကခ်စ္သလိုေပါ့"
ဖူးရဲ႕အားက်စြာေျပာတဲ့စကားကို ျပန္တံု႔ျပန္လိုက္တဲ့ကိုကို႕ရဲ႕စကား ဒီလိုဂ႐ုစိုက္မႈေတြကမၾကာခင္ပ်က္စီးေတာ့မွာပါ
"ကြ်န္ေတာ့မွာလဲအစ္ကိုရွိပါတယ္ဗ်ာ ဒါေပမဲ့အစ္ကို႔ေလာက္ထိဂ႐ုမစိုက္ဖူးဘူးရယ္"
"ညီသတိမထားမိလို႔ေနမွာပါ"
ေမာင္ၿဖိဳးကေတာ့ေခါင္းတညိတ္ညိတ္နဲ႔စဥ္းစားေနေလရဲ႕
"ငယ္ေလး သူငယ္ခ်င္းေတြကိုအိမ္အလည္ေခၚဦးေလ"
ေခၚဖို႔စကားစမလို႔ႀကံကာရွိေသး ေမာင္ၿဖိဳးက
"မလိုက္ေတာ့ပါဘူးအစ္ကိုရာ ခုေတာင္ေတာ္ေတာ္အားနာေနၿပီ"
"အာ လိုက္ခဲ့ပါ အေဆာင္ေတြကေနာက္က်လည္းအဆင္ေျပတယ္မို႔လား"
"ငါက အဆင္ေျပေပမဲ့ ဖူးတို႔ကမိန္းကေလးေတြေလ"
ငယ္ေလးရဲ႕မ်က္ႏွာေလး ႏြမ္းသြားတာမို႔
"အစ္ကိုတို႔လိုက္ပို႔မွာပဲ ညီရာ အေဆာင္ကလူႀကီးေတြကိုလိုအပ္ရင္ဖုန္းဆက္ေပးမယ္ေလ ငယ္ေလးကလိုက္ေစခ်င္ေနတာ"
တစ္ခုခုဆိုအဲလိုေတြထိဂ႐ုမစိုက္ျပပါနဲ႔လား ခြဲခြာရတဲ့အခါ ကြ်န္ေတာ္ေနတတ္မွာမဟုတ္ဘူး ကိုကို
"ငါတို႔အေဆာင္ကဖုန္းဆက္ရင္အဆင္ေျပပါတယ္ အိမ္ရွင္ကဒီေလာက္ေခၚေနမွေတာ့ လိုက္သြားရေအာင္ေလ"
ထားေဝကခပ္သြက္သြက္ဝင္ေျပာေတာ့ ဖူးတို႔အကုန္လံုးတက္ညီလက္ညီေခါင္းညိတ္လိုက္ၾကသည္
