ဓာတ္ပံုပို႔မေပးရင္ျပန္လာမွာဟုၿခိမ္းေျခာက္ခံရလို႔သာ သားငယ္ေလးကိုအခ်ိန္မီေဆး႐ံုတင္ႏိုင္ခဲ့တာ...အသံမၾကားေအာင္ဓာတ္ပံု႐ိုက္ေနရင္း ဘယ္ဘက္ရင္ဘတ္အေပၚလက္တစ္ဖက္နဲ႔အတင္းဖိကပ္ကာလူးလြန္႕လာတဲ့သားငယ္...ထိစပ္မတတ္တြန္႔ေကြးသြားတဲ့မ်က္ခံုးေတြေၾကာင့္ေဝဒနာဆိုတာခန္႔မွန္းလို႔ရသည္...
"သားငယ္ ရင္ဘတ္ေအာင့္လို႔လား"
"..."
ေခါင္းေလးကိုသာညိတ္ျပႏိုင္တာမို႔...
"ေလးေလးတို႔ေဆး႐ံုသြားရေအာင္..."
"ေဖေဖ့ကိုေခၚေပး..."
"အင္း ခဏေနာ္"
သားႀကီးမရွိလို႔သားငယ္ကိုစိတ္မခ်ဘူးဆိုကာလိုက္လာတဲ့ေဖေဖ...ကိုကိုမရွိလည္းေဖေဖ့ရင္ခြင္ထဲမွာသားေဝဒနာေတြေျဖေဖ်ာက္ႏိုင္မွာပါ...
"သားငယ္..."
ျဖဴေဖ်ာ့ေနတဲ့ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြနဲ႔အတတ္ႏိုင္ဆံုးႀကိဳးစားၿပံဳးျပေနေသးတဲ့သားငယ္...ဒီကေလးေလးေဝဒနာခံစားရတဲ့အခါတိုင္းအတတ္ႏိုင္ဆံုးေရွာင္ေျပးေနခဲ့တာ...ၾကည္႕ကိုမၾကည္႕ရက္တာမို႔...
"ညနက္ေနၿပီ ဆရာဝန္မေခၚေတာ့ဘူး ေဖေဖတို႔ေဆး႐ံုသြားရေအာင္ေနာ္"
နဖူးကဆံပင္ေတြသပ္တင္ေပးကာေခ်ာ့ေမာ့မိေတာ့အသာေခါင္းညိတ္ျပတာမို႔...ေပြ႕ခ်ီလိုက္ရသည္...ေပါ့ပါးလြန္းလွတဲ့ခႏၶာကိုယ္ေလးရယ္...ဘယ္တုန္းကမွဝခဲ့ဖူးတာမဟုတ္ေတာ့လည္းေျဖသာႏိုင္ပါတယ္ေလ...
"ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာရရင္သိပ္ေတာ့အားမရလွဘူး"
"ဟို...ဆရာ...အတတ္ႏိုင္ဆံုး..."
"ဟုတ္ကဲ့ အတတ္ႏိုင္ဆံုးကြ်န္ေတာ္တို႔ႀကိဳးစားၾကည္႕တာေပါ့ဗ်ာ အဓိကကေတာ့စိတ္ခ်မ္းသာဖို႔ပဲ ဒီေရာဂါဆိုတာမ်ိဳးကစိတ္နဲ႔ပဲဆိုင္တာခင္ဗ်ားတို႔လည္းသိၿပီးသားျဖစ္မွာပါ..."
"ဟုတ္ကဲ့"
ဆရာဝန္ထြက္သြားေတာ့ေခါင္းငံု႕လိုက္မိတဲ့အခါ လူမျမင္ေအာင္က်ဆင္းခြင့္ရလိုက္တဲ့မ်က္ရည္စက္ေတြ...ဘယ္မိဘမဆိုသားသမီးထက္ကိုယ္တိုင္ခံစားလိုက္ခ်င္တယ္ဆိုတာမ်ိဳးမဟုတ္လား...
"သားငယ္ ေနသာရဲ႕လား"
Oxygen Mask နဲ႔အသက္ကို႐ွဴတယ္ဆို႐ံုေလး...ျမင္ရတဲ့သူသာဒီေလာက္ခံစားရရင္ကာယကံရွင္ဆိုတာေမးေနစရာမလို...ရီေဝေနတဲ့မ်က္လံုးေတြကိုအသာအယာမွိတ္ခတ္ၿပီးအဆင္ေျပေၾကာင္းတံု႔ျပန္သည္...
"ဟင္း...ကိုကို...အင္...ဟင္း"
"သား...သားငယ္"
ႏွစ္ၿခိဳက္စြာအိပ္ေပ်ာ္ေနတာပါဆိုၿပီးစိတ္ခ်မလို႔...ေယာင္ယမ္းၿပီးေခၚတာကကိုကိုတဲ့...သတိရေနတဲ့ဘက္မွာလည္းနည္းပညာအရဖမ္းထားတဲ့ပံုရိပ္ေတြနဲ႔အလြမ္းေျဖေနလ်က္...တစ္ဖက္ကေဝဒနာသည္းေနတဲ့အခ်ိန္တစ္ဖက္မွာလည္းေၾကမြသြားတဲ့မွန္ျပင္...သံေယာဇဥ္ႀကီးတယ္ဆိုတာဒါမ်ိဳးလား...ႏွလံုးရပ္မွာစိုးလို႔ေသမင္းနဲ႔အက်ိတ္အနယ္စစ္ခင္းေနရတာႏွစ္ႀကိမ္တိတိ သံုးႀကိမ္သာဆိုကံတရားကကိုယ့္ဘက္မွာရွိပါ့မလား...
"ေဖေဖ သားဖုန္းေကာ"
"ပါတယ္ေလ သားသံုးခ်င္လို႔လား"
"ေကာင္းနဲ႔ငဆက္ဆီဖုန္းဆက္ခ်င္လို႔...ကိုကို႔ဆီလဲဆက္မယ္"
သက္သာတဲ့အခိုက္အတန္႔ေတာင္းဆိုလာတာ အေပါင္းအသင္းဆိုတာအမ်ားႀကီးမရွိေပမဲ့ ရွိတဲ့သူတိုင္းအေပၚသံေယာဇဥ္ႀကီးတတ္တဲ့သားငယ္...သူငယ္ခ်င္းေတြဆီဖုန္းအရင္ဆက္ၿပီးၿပံဳးရႊင္ေနေပမဲ့ တျဖည္းျဖည္းတိုးေလ်ာ့လာတဲ့အသံ...သူ႕ကိုကိုနဲ႔ေျပာလို႔မၿပီးေသးခင္မွာပဲသံုးႀကိမ္ေျမာက္စိန္ေခၚခံလိုက္ရတဲ့တိုက္ပြဲ...အႀကိမ္ႀကိမ္ဆင္ႏႊဲခဲ့ရလို႔ေမာပန္းေနတဲ့အခ်ိန္အလစ္ဝင္တိုက္သလိုမ်ိဳး...အဲဒါေၾကာင့္ေျပာတာေပါ့...မနက္ျဖန္ထက္ဒီေန႕ကသံသရာနဲ႔ပိုနီးတယ္ဆိုတာ...မ်က္လံုးေတြမမွိတ္ခင္ေျပာသြားတာက
"ေဖေဖတို႔အားလံုး သားေၾကာင့္ပင္ပန္းသြားၿပီ"
တဲ့ တကယ္ဆို...မပင္ပန္းေစခ်င္ရင္ခုလိုထြက္မသြားနဲ႔ေလ သားငယ္ရယ္...ခ်စ္ရတဲ့သူအသက္နဲ႔လဲလွယ္ခဲ့တဲ့ေသြးသား...တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ထားရစ္ခဲ့ၾကတာ...
"ေလးေလး ငယ္ေလး...ငယ္ေလးေကာ"
အခန္းထဲမဝင္ခင္ေမွ်ာ္လင့္တႀကီးေမးလိုက္မိတာ ျပန္ၾကားလိုက္ရတဲ့အေျဖကဘယ္လိုမွယံုႏိုင္စရာမရွိ လြန္ခဲ့တဲ့တစ္နာရီခြဲေလာက္ကမွကြ်န္ေတာ္နဲ႔ဖုန္းေျပာေနေသးတယ္ေလ...
"သား...သားငယ္ေလး...ဆံုး...ဆံုးၿပီ"
"ဗ်ာ..."
ေလာကႀကီးကခ်ာခ်ာလည္လို႔...ခ်စ္ရတဲ့သူရဲ႕ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ကိုေတာင္မမီတဲ့ခံစားခ်က္ အမွန္ဆိုကြ်န္ေတာ္ေရြးခ်ယ္မႈမွားခဲ့တာ...Oxygen Maskေတြပိုက္ေတြျဖဳတ္ေနတဲ့nurseမေလးကို
"သာသာလုပ္ပါ သားငယ္ေလးနာေနေရာ့မယ္"
အသက္ႀကီးေပမဲ့သားအရင္းေလးလိုေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ရတဲ့သူမို႔ဒီအခ်ိန္မွာတရားမကပ္ႏိုင္ေတာ့တာလားႀကီးႀကီးရယ္...ဆုပ္ကိုင္မိတဲ့လက္ေခ်ာင္းေတြကေပ်ာ့ဖတ္လို႔...ထိေတြ႕မိတဲ့မ်က္ႏွာျပင္ေလးကျဖဴေလ်ာ့လို႔...ပိတ္စအျဖဴကိုအတင္းဆြဲအုပ္ဖို႔ႀကိဳးစားေနတဲ့လူေတြ...ခဏေလး...ခဏေလာက္ေလးေလာဘႀကီးခြင့္ေပးပါဦးလား...
ေလ်ာက္ေနတဲ့ေျခလွမ္းေတြကအားမပါ ပါးခ်ိဳင့္ေလးနစ္ဝင္ၿပီးသြားခြ်န္ခြ်န္ေတြေပၚေအာင္ရယ္ေနတဲ့ငယ္ေလးဓာတ္ပံုကိုကိုင္ေဆာင္လို႔...က်လာတဲ့မ်က္ရည္ေတြကိုလူျမင္မခံခ်င္ဘူး...ျဖဴစင္တဲ့သံေယာဇဥ္ေတြကသူတို႔ပါးစပ္မွာအေရာင္အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖစ္ကုန္မွာ...အဲဒီေန႔ကမိုးဖြဲေလးေတြက်တယ္...မီးေလာင္တိုက္ထဲမသြင္းခင္ငယ္ေလး႐ုပ္ကလာပ္အနားမွာ...တစ္ေယာက္ပခံုးတစ္ေယာက္ဖက္ထားတဲ့ေကာင္းနဲ႔ငဆက္...ငံု႔ထားတဲ့သူတို႕မ်က္ႏွာေတြကို ကိုကိုမဖတ္ခ်င္ဘူး...ခုေခတ္လူငယ္ေလးေတြလူမႈေရးနားလည္တာလား...ဒါမွမဟုတ္သူတို႔သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အတြက္တာဝန္ေက်ခ်င္တာလား...အျဖဴအျပာေလးေတြကိုသယ္ေဆာင္လာတဲ့ေက်ာင္းကားေတြကမ်က္စိတစ္ဆံုး...စည္းလံုးမႈဆိုတာဒါမ်ိဳးကိုေျပာတာေနမွာ...အသိစိတ္နဲ႔လုပ္ေဆာင္သြားတဲ့သူတို႔သူငယ္ခ်င္းအတြက္တာဝန္ေက်ပြန္မႈမွာ...ေရသန္႔ဗူးေဝတဲ့သူရွိသလို...ယပ္ေတာင္ေဝတဲ့သူပါတယ္...ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးနဲ႔ဆရာဆရာမေတြကဝမ္းနည္းစကားလာေျပာတဲ့အခ်ိန္...ဝမ္းနည္းမႈကိုဟန္မေဆာင္ႏိုင္တဲ့ကြ်န္ေတာ့္အတြက္မိုးကိုသာေက်းဇူးတင္လိုက္မိသည္...အခ်ိန္က်လို႔အလွည္႕ေရာက္ေတာ့ ပန္းေခြေတြလည္းတန္ဖိုးမဲ့သြားတာပဲ...အျဖဴအျပာေတြၾကားမွာလဲေလ်ာင္းေနတဲ့အျဖဴအျပာေလးတစ္ေယာက္ ၿငိမ္းခ်မ္းပါေစငယ္ေလးရယ္...ေနာက္ဆံုးခရီးမွာငယ္ေလးသူငယ္ခ်င္းေတြအမ်ားႀကီးလာတယ္...ေခါင္းတိုင္ကထြက္လာတဲ့မီးခိုးေငြ႕ေတြကိုၾကည္႕သြားတဲ့သူတို႔မ်က္လံုးထဲမွာကိုယ္ခ်င္းစာတရားကိုျမင္လိုက္ရတယ္...ဒါေပမဲ့ဘဝတစ္ေလ်ာက္လံုးလြမ္းၿပီးက်န္ေနရစ္ခဲ့ရမဲ့သူကေတာ့ကိုကိုတစ္ေယာက္တည္း.....
~~~~~THE END~~~~~
Extra ေတာင္းတဲ့sisေလးေတြအတြက္ပါ...
😃😃😃
ထပ္မေရးပါရေစနဲ႔ေတာ့ေနာ္...
