Without Control

Επίλογος

Είναι τελευταίο κεφάλαιο, οπότε σχολιάστε χωρίς αύριο.

Γεμάτη άγχος κοίταξα για ακόμη μια φορά το ρολόι που υπήρχε στο τοίχο του δωματίου μου..

Η ώρα ήταν δέκα ακριβώς, πράγμα που σήμαινε ότι έπρεπε να βιαστώ.. Σε μισή ώρα έπρεπε ήδη να ήμασταν εκεί..

Εκτός αν θέλαμε το σχέδιο μας, δηλαδή του Στέφανου, να αποτύχει παταγωδώς..

Αλλά όχι, ήμουν αποφασισμένη!

Θα ήταν κρίμα εξάλλου να δειλιάσω την τελευταία στιγμή! Και πιστέψτε με ικανή ήμουν να κάνω πίσω..

Δεν ήμουν ιδιαίτερα φημισμένη για το θάρρος μου..

Απλώς μετά δεν θα άντεχα να αντικρίσω το γεμάτο απογοήτευση όμορφο πρόσωπο του Στέφανου..

"Μακρυά από όλους και από όλα.." μου είχε πει λίγο πριν κλείσει το τηλέφωνο την τελευταία φορά που μιλήσαμε.. Δηλαδή πριν από κάμποσες ώρες.. 

Δυσανασχετούσε τόσο με την κατάσταση που επικρατούσε..

Δεν είχε άδικο..

Τις τελευταίες μέρες από τη στιγμή που γύρισα στο "κανονικό" μου σπίτι, τα πράγματα θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν το λιγότερο άβολα..

Δεν ήταν καθόλου εύκολο να έχεις όλη την ώρα πάνω σου κολλημένα τα μάτια της μαμάς.. Ειδικά τις στιγμές που μιλάς στο τηλέφωνο με το αγόρι σου..

Μπορεί να μου είχε επιβεβαιώσει δεκάδες φορές πως δεν είχε κανένα πρόβλημα με τη σχέση μας, όμως τα πονηρά σχόλια της με πείραζαν και συνήθως με έκαναν να ντρέπομαι..

Το ήξερα πως ήταν απλώς "προχωρημένη" όπως έλεγε η ίδια για τα δεδομένα της Ελληνίδας μάνας, όμως αυτό ήταν κάτι που δεν μου άρεσε και τόσο.. 

Και ας την αγαπούσα τόσο..

Δηλαδή συγγνώμη..Το βρίσκεται εσείς φυσιολογικό κάθε φορά που επέστρεφα σπίτι ύστερα από μια μικρή βόλτα με το Στέφανο, να με ρωτάει αν ήταν ωραία;

Και σίγουρα, δεν νομίζω να εννοούσε τη βόλτα..

Τέλος πάντων! Σημασία είχε πως η κατάσταση γινόταν αποπνικτική! Όχι μόνο για εμένα, αλλά και για τον Στέφανο..

Τον εκνεύριζαν τόσο πολύ οι ερωτήσεις που του έκαναν όλοι την ώρα οι γονείς τους.. Βασικά κυρίως του αδιάκριτου μπαμπά του, ο οποίος ακόμη να αποδεχτεί τη σχέση μας..