Sold For A Million Dollar (COMPLETED)

Epilogue

AYESHA's Point of View (I'm sorry. ✌)

"Hayyy. Rest daaaay!!" Tsaka ko ibinagsak ang katawan sa higaan namin ni Dylan. Yes, magkasama na kami sa kwarto niya dahil yung dati kong kwarto ay ginawa naming kwarto ni Nathaniel. Baby blue ang kulay nun na meron lang touch ng navy blue (favorite color ni Dylan)

Wala ngayon si Nate dahil kinuha nila Tita Mariabel. Apat na buwat na rin mula nung nanganak ako. And isa lang masasabi ko, nakakastress!

Pero alam mo yung kahit stress ka ay nawawala agad kapag nakikita mo ng nakatulog yung anak mo sa mga braso mo? Hindi ko alam pero yun ang nararamdaman ko. Siguro dahil dugo't laman ko sya.

"Alis muna ako.." Sabi ni Dylan tska niya ako hinalikan sa noo at umalis na.

Isa pa ito! Magmula ng manganak ako mas naging busy siya! Hindi man lang niya inisip na napapagod ako dito! Duh.

"San ka nanaman pupunta?!" Sigaw ko mula sa kwarto pro huli na, hindi na niya ako narinig!! Ish! Nakakaasar na siya!

Nagbubugnot ako ng bigla nalang nagring ang cellphone ko. Inis ko itong dinampot at sinagot ang cellphone ko ng di tinitignan ang caller id.

"Hello?!" Inis kong sagot.

"Ganyan mo ba sasagutin ang nanay mo?" Rinig kong sabi sa kabila. At kahit alam kong seryoso ang tinih niya ay alam kong nagbibiro lang siya.

I sighed, "Sorry, ma. Bakit po pala?"

"Ako muna ang magtatanong, bakit ka nagbubugnot?"

"Si Dylan kasi! Umalis nanaman ng hindi ko alam kung saan nagpunta! Nakakainis!" Mahina siyang tumawa dahil para akong bata dito na nagsusumbong dahil inaway ng kalaro. "Ma. Walang nakakatawa! Iniwan ako ng mag-ama ko mag isa dito mama!" Sabi ko ng maiiyak na.

Nakakaasar lang kasi. Di ko mafeel yung pamilya ko!

"Tumahan ka dyan. May ipapadala akong damit dyan tsaka sapatos, ayun ang isuot mo. Magsisimba tayo." Napabuntong hininga nalang ako. Oo nga pala, matagal na rin mula ng nagsimba kami ng buo.

Ilang sandali lang ay dumating na rin ang sinasabi ni mama. Napakunot nalang ako ng noo.

Ito? Ito ang isusuot ko? Seryoso ba siya?

Agad kong kinuha ang phone ko tsaka tinawagan si Mama.

"Ma!" Nghihisterya kong bungad ng sagutin niya ang tawag. "Seryoso ka ba dito?!"

Tinawanan lang niya ako tsaka pinatay ang tawag. Ilang minuto pa kong tulala sa damit ng dumunog ang cellphone ko.

Papa:

Huwag kang magsusuot ng iba. Minsan lang pumili ang mama mo ng isusuot mo. Siguradong magtatampo yun kapag nagpalit ka.

Ramdam na ramdam ko ang pagtawa ni papa kahit na nasa bahay sila.

Hayy. Wala. Na. Akong. Magagawa.

Dumiretso akong naligo tsaka nagbihis. Inayos ko ang buhok ko, crown braid ang ginawa ko dahil babagay yun sa damit.

Damit. Nakakafrustrate talaga si mama! Ugh!

Ilang sandali lang ay narinig ko ng may kumatok. Nang buksan ko iyon ay sila mama ang tumambad saakin.

"Ang ganda mo!" Lang ang sinabi niya tsaka niya ako niyakap. Kung di ako nagkakamali ay nakita kong may nangingilid na luha si mama. Pero bakit?

-

Dylan's POV (What's said is what's said. ☺ )

I can't help but cuss as I glance on my wrist watch. Damn! It's already 10:30am!