Spaces to Fill Book 4: Spaces To Fill

Chapter 123

Chapter 123

Two years after..

"IEXSHA!!"

lumingon ako kung sino man ang tumawag sa akin at napangiti..

"Jhas!!"

nagyakapan kami ng makita ko sya..

"long time no see!" sabi ko

"oo nga..kamusta ang japan?"

"ayos lang naman..so..may time ka ba to have a coffee and a little chat with me?"

"sure!"

Kung itatanong nyo kung paano kami nagkabati ni jhas..masasabing ito lang ang isa sa mga magandang nangyari sa akin after..you know..

Flashback!

Limang buwan na after that event..at kahit matagal na rin ang limang buwan..the pain is still the same..

Nasa kwarto lang ako..as usual..nakahiga lang ako..namayat na nga ako (kahit papaano..eh..happy naman ako doon)..walang magawa ang lahat kung hindi hayaan lang ako..as long as hindi ko pinababayaan ang studies ko..atsaka alam na kasi nila na ito na ang pinakamasakit na bagay na nangyari sa akin..

Oo..fourth year na ako..isang taon na lang..graduate na..pero wala na rin ako pakialam..nag-aaral ako..oo..and i'm actually proud that my grades sore higher this year..yun na nga lang kasi ang ginagawa ko at syempre ang pagtulog..

Kahit na lagi akong sinasamahan ni shiloh..wala pa rin sya magawa para mapasaya ako.. kaya naman pinabayaan na lang nya ako.. sabi ko na lang sa kanya.. oras na maubos na lahat ng luha.. maubos na ang lahat ng sakit..baka sakali.. makamove on na ako..

Pero paano ako makakamove on kung nakakaasar ang ginagawa ng walang hiyang iyon!! Alam nyo ba na pinapadalhan pa rin nya ako ng bulaklak..TAMA!!PINAPADALHAN PA RIN NYA AKO!!!

The nerve..matapos ko malaman ang lahat..araw-araw pa rin sya nagpapadala na para bang walang nangyari??kaya naman tinawagan na sya ni kuya para murahin, alipustahin o kung ano pa man..pero..waepek..patuloy pa rin ang pagpapadala nya..sina kuya na ang nag-asikaso noon..at wala na rin akong pakialam..

Anong nararamdaman ko ngayon?dalawa lang..

Galit at sakit..

Galit na galit ako sa kanya..sobra..sabi ko noon..never ako magagalit sa kanya..pero.. sumobra na ang lahat..pakiramdam ko..oras na makita ko sya baka hindi ko mapigilan ang sarili ko at..naku..wag nyo na alamin..lahat ng bagay na nagpapaalala sa akin sa kanya..itinago kong lahat..inilagay ko sa ilalim ng kama ko..

Kung bakit hindi ko pa tinatapon? Iyon ay dahil sa pangalawa kong nararamdaman..sakit..

Masakit pa rin sa akin ang lahat..higit sa galit na nararamdaman ko ay ang sakit na unti-unting pumapatay sa akin.. at kahit anong gawin ko..nandito pa rin ang sakit..sabi ko sa sarili ko..darating ang panahon na maitatapon ko rin ang lahat ng nasa ilalim ng kama ko..at kapag dumating ang araw na iyon...

Yung una kong nararamdaman na lang ang mananaig..

Tok!tok!

"pasok" mahina kong sabi

bumukas ang pintuan at nagulat ako sa pumasok

"kamusta ka na?"

ngumiti ako ng pilit "eto..pumapayat na"

napailing sya "nag-aalala na kaming lahat"

"salamat..pero hindi ko kailangan ng pag-aalala nyo"