Can I tell ?( 1D fanfiction)

Hoofdstuk 5

Ik kijk op de klok en zie dat het 14.36 uur is. Ik heb enorme honger en ik heb niets om te eten. Ik hoor mijn vader beneden luid liggen snurken en ik weet dat hij nog zeker twaalf uur zo zal blijven liggen. Dat is altijd zo als hij veel gedronken heeft. Toch ben ik bang dat hij wakker zou worden als ik de deur sluit, dus ga ik wel langs het raam naar beneden gaan. Ik neem mijn jas en ga naar het raam, ik kijk naar beneden en slik. Eigenlijk is het wel hoog, ik slik nog eens en probeer de afstand tot de grond in te schatten. Ik denk dat het zo'n 4 meter is. Oké Céline, gewoon diep ademhalen, rustig blijven en niet aan je hoogtevrees denken. Ik herhaal , niet aan je hoogtevrees denken. Ik laat mijn leren jasje naar beneden vallen en ook mijn handtas vliegt naar beneden. Ik laat mij voorzichtig zakken terwijl ik de dakgoot vashoud. Gelukkig loopt er niemand voorbij, die persoon zou mijn anders waarschijnlijk enorm raar aankijken, maar ik doe alles voor eten ! Ik tel tot drie en ik spring. Nee, dat was de bedoeling, ik val. "Auw", schreeuw ik. Onmiddellijk sla ik mijn hand voor mijn mond, straks hoort mijn vader het nog. Ik neem mijn jas en handtas en probeer op te staan. Een pijnscheut schiet door mijn enkel. Damn, ik denk dat ik mijn enkel gebroken heb. Een traan rolt over mijn wang terwijl ik naar de straat spring. Wat moet ik nu doen? Terug naar binnen kan ik niet want dan komt mijn vader te weten dat ik weg probeerde te gaan. Ik probeer opnieuw op mijn voet te steunen, maar het lukt niet. Ik met mijn domme ideeën altijd! Wie springt nu ook uit zijn raam om iets te eten? Ik had beter gewoon gewacht tot morgenochtend , alsof ik zou verhongeren door twee maaltijden over te slaan. Ik bijt op mijn lip terwijl ik rond me heen kijk. Nice de straat is leeg , er kan me niemand helpen. Ik zucht en zoek in mijn handtas mijn gsm. Ik zoek en zoek en net op het moment waarop ik begin te denken dat ik hem kwijt ben, vind ik hem."Gelukkig, ik dacht al dat ik je kwijt was",zeg ik tegen mijn gsm. Yep ik ben zo'n meisje dat tegen voorwerpen praat ;) Ik glimlach en tik Ambers nummer in. "Tuut ...tuut...tuut..." " hoh please Amber neem op". Plots stopt het getuut , even denk ik dat Amber opgenomen heeft, maar als ik haa nie hoor, kijk ik nog eens naar mijn gsm. Dit kan je niet menen hè , please zeg dat het een grap is! Mijn gsm is plat . En nu? Wat kan ik nu doen? Ik sta met een gebroken enkel ( dat denk ik toch) op straat. Voor mijn huis maar ik durf niet naar binnen en ik kan niemand bereiken want mijn gsm is plat. Ik hoor gerommel en ik kijk naar boven. Nice nu krijg ik ook nog een stortbui over me heen en ik heb niet eens een kap. Ik staar even voor me uit en beslis dan wat ik ga doen. Ik ga naar het kerkhof. Ik ga naar mama. Ik heb haar nodig nu en ik kan wel kalmeren terwijl ik daar ben, misschien is mijn enkel niet eens gebroken en zal de pijn vanzelf weggaan terwijl ik bij haar ben. Ik twijfel even, maar beslis toch te gaan, de begraafplaats is toch niet ver en ik kan er wel geraken als ik spring. Ik neem mijn tas en loop/spring/hink zo snel mogelijk naar het kerkhof. Ik ga direct door naar mama's graf en ik begin te huilen. Ik zing mijn liedje dat ik voor haar geschreven heb.

" Ja de zon die blijft nog stralen en de regen valt nog neer.

Ik vertel jou mijn verhalen, maar jij hoort ze nu niet meer.

Weet dat ik je niet ja nooit vergeet en dat ik heel zeker weet:

Ik zie jou wel weer terug, hemelhoog, achter de regenboog!"

Ik glimlach naar mama's graf en vertel dan alles. Echt alles. Van papa's alcoholgebruik tot de slagen en zelfs dat ik gevlucht ben door het raam en dat ik waarschijnlijk mijn enkel gebroken heb. Ik sluit af met wat ik altijd zeg als ik bij het graf geweest ben.

" Ik mis je mam, zonder jou is het anders en het zal nooit meer hetzelfde zijn. Ik hoop dat je het daar goed hebt , want dat verdien je! Je bent de beste mama die ik ooit had kunnen wensen en alhoewel ik je kwijt ben, ben je er nog steeds voor me! Ik houd van je!"

Ik blijf nog even kijken en schrik op van een stem achter me.

"Céline, moet ik je naar het ziekenhuis brengen? Ik heb alles gehoord!"

"Wat?"

IK WEET HET, HET IS GEEN ZO'N GROOT STUKJE, MAAR IK WILDE ECHT EEN NIEUW STUKJE PLAATSEN VANDAAG. IK HEB HET LIEDJE NIET ZELF GESCHREVEN. HET WERD GEZONGEN OP DE BEGRAFENIS VAN DE MAMA VAN EEN VRIENDIN EN IK VOND HET ZO MOOI DAT IK HET NU GRAAG GEBRUIKTE. HET PAST WEL, VIND IK. HOPELIJK VONDEN JULLIE HET EEN MOOI STUKJE! LIEFS CELINE