Birer birer düşerken yıldızlar geceye,
Yalnızlığımızla dans ettik sessizce.
Gökyüzüne fısıldadık hikayelerimizi,
Dinledi yıldızlar, anlattık sevdamızı.
Gecenin karanlığında bulduk aydınlığı,
Yalnızlıkla iç içe, güçlendik dayanıklığı.
Dökülen gözyaşlarıyla sulandı toprak,
Yalnızlık bahçesinde yeşerdi umut saklı.
Belki yitirdik sevgiliyi, belki dostu,
Ama yalnızlıkla öğrendik olmaktan mustu.
Kalemlerimiz dokundu kağıda derinden,
Dokunulmamış sayfalar oldu tanıklarımız.
Ve şimdi, yalnızlığın rengini taşıyoruz,
Dokunulmamış beyaz sayfaları yaşatıyoruz.
Çünkü en derin kuytulardan çıkarız aydınlığa,
Yalnızlıkla örülüdür en güçlü bağlar, yüreklere bağlığa.
Bu kadar yalnız kalmayı en çok bizler başardık,
Yoksa dokunulmamış beyaz sayfalara sarhoşluğumuzu kim yazabilirdi.
YOU ARE READING
Mürekkebin Son Damlası
PoetryMürekkep damlalarının dans ettiği bir dünyada, duyguların en derin sırları şiirlerin sayfalarında buluşuyor. "Mürekkebin Son Damlası," duygu ve düşüncelerin en güzel halini yansıtan bir koleksiyon sunuyor. Şairin kelimelerle oynadığı bu kitap, okurl...
