Sessizliğin En Büyük Yankı Ruhumda

Ön Söz

Telfonum hiç olmadığı kadar sessiz ! Gördüğüm hikâyenin sonunu getiremedi gün ışığı. Perdeden akan acılar , kapatıyordu düşlerimin sessizliğini.... Bakkal bir tek bana uzak. Pencereyi her açtığımda daha çok boğuluyordum..... Onsuz her nefeste yanıyordu ciğerlerim.... Sessizliğinden odada yankı yapar gözyaşlarımın damlaları.... Saçlarımın isyanını susturdu bir makas darbesi.... Uzun zaman olmuştu kendimi insanlardan uzak tutmam. O kadar kırıktı ki kalbim zarar verirler diye korkuyordum. Bende zaten çoktan gitmiş olacağım siz bu satırları okurken . O gitmişken benim işim neydi ki ?........