Bu eşsiz kalabalıkta , kendime bir yer olmadığını anlayınca , bende gezmeye başladım. Bir bisikletim vardı taşıtların karşı çıktığı. Kaldırımdakilerin laneti üzerimde. Bir gece hava olduğundan yoğun ve karanlık. Yağmur inat koşar , bütün güneşli günlere... Yerler görünmediği kadar kaygan ! Dengemi kaybettim her zamanki gibi. Sürüklendim , hiç olmayacağı kadar. Bileğim isyanda , bacaklarımda sıyrıklar. Civarda görünmeyen insanlar vardı , yardım etmeyen. Aslında kazayı gören bir sürü insan vardı . Bir tek beni görmediler işte... Bu yok oluşun nedeni neydi ki ? İnsanlar olduğundan değişmişti sanki. Arabalar en deli inatdır bana. Biraz olsun insanları görmek istemiştim. Beni görmedikleri zaman yine vazgeçmiştim.......
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Sessizliğin En Büyük Yankı Ruhumda
Short StorySev derler , ömrünce sev ! Yalnız kalanlardır o kimseler....... Batuhan Öner
