Emla (SSB#2)

Chapter 3

EMLA: Chapter 3 "Juice"

I really want to stop thinking about what I did to that man! My words are below the belt. I knew that! And isn't it enough that I'm guilty about it that time? Ilang araw na ang nakakalipas ah! Ba't ito pa rin ang iniisip ko?

Maybe because of boredom? Really?

I'm stuck here. Walang makausap. My parents aren't here. Ang pinangako nilang hahabol silang muli ay hindi naman nangyari? I expect too much! But even if I knew they won't come ay ako pa rin 'tong nagnanais na sana mapagbigyan naman nila ako. Iyong kahit minsan lang sa isang taon. Napaisip tuloy ako kung uso ba sa kanila ang salitang 'kahit minsan tumupad naman kayo ng usapan!' kasi ayokong lagi na lang 'naghihintay kasi ako sa sinabi niyo' na pilit kong naiisip sa tuwing hindi sila dumadating sa mga puntong dapat ay narito sila.

Napasinghap ako at muling gumulong sa higaan ko. Now, I seriously need to stay out of these corners because I'm sure! I am fucking sure that I'll be crazy if I stay here for the whole day thinking about what I did to him and how my parents rejected the opportunity to see me!

Alangan naman kasi humingi ako ng sorry sa kanya? Duh? Ako? Ako hihingi ng sorry? No way!

Mabilis akong nagpalit ng off-shoulder dress at tinawagan si Setra na ngayon ay nag-eenjoy na sa Korea panigurado.

I get my Fendi bag and walked out from my room immediately. Ilang ring pa bago niya sinagot.

"Emla!" tili niya sa kabilang linya.

Goodness! Wala ka nang kasama sa bahay. Wala ka pang makausap na tao maliban sa mga maids. My family is not here. Kuya's not here tapus ngayon ay bestfriend ko pa! Mas gusto ko na tuloy mag-aral na lang ulit kaysa sa araw-araw na ganito ang mangyayari sa akin! I'll be doomed!

Ayos lang sana kung pwedeng gumala but knowing that my moves are actually calculated ay hindi bale na lang. I'd rather stay here, getting myself crazy than to make a flip on any shop na baka magawan ko pa ng mali ang kumpanya sa oras na lumabas akong hindi iniisip ang mga bagay bagay.

Kahit ba naman wala ang magulang ko lagi, my family and their reasons are still important to me. Ayokong sa isang galaw ay mabahiran ko ang imahe na pinakakaingatan nila ng ilang taon at binuhusan nila ng atensyon kesa sa akin.

"How's Korea?" I asked her, still in my teary eyed. Dammit! Ilang araw palang siyang nawala ay napakalungkot na knowing that every time she's not here para akong nasa preso't hindi makalabas sa lungga. Tapus ilang araw pa bago siya makabalik. I don't want to ruin her vacation but I really miss her so much na sana ay sumama na lang ako.

"Fun! Swear Emla, you should visit Korea some other time." Pag-anyaya niya at may kinausap bago tinuon muli ang atensyon sa akin.

"Anyways, how's your brother?" seryoso niyang sabi. Gusto kong isiping nagbibiro lang siya but I can't hear any clue that she's somehow joking when she asked about kuya.

"Do you want me to end the call, Set?" hamon ko. If this conversation will be about kuya again then I'd rather turn it off. She's supposed to ask me, if I'm still normal, okay lang ba ako o kahit ano not like this! Na umpisa palang ay parang gusto niyang sabihin na ayaw niya akong maging topic! Ni kumustahin man lang ata ako ay hindi niya plano.

Rinig ko ang paghagikgik niya sa kabilang linya. I rolled my eyes and asked my driver to get the keys. Sa tingin ko ay tutungo na lang ako sa Shula. Nagpaalam na rin naman ako kay kuya and besides Perl's there too. Papayagan at papayagan naman niya ako.

"I'm just kidding. Anyways, how are you? I heard that you're hating someone?"

Biglang nangunot ang noo ko dahil wala naman akong sinabi sa kanya kaya paano niya nalaman iyon?