"unutuyorum."
söylediklerinle çatılıyor kaşlarım.
"renkleri unutuyorum."
üzerinde sana büyük gelen ceketim, ayaklarında eskimiş bir ayakkabı, yüzünde bir kaybediş görüyorum.
söylediklerin canımı acıtıyor da acıtıyor, dayanamıyorum.
"sıkma canını güzel gözlüm, geçecek elbet."
öyle bir gülümsedin ki, etrafımda olup biten her şeyi unutuverdim birden.
öyle güzel tuttun ki ellerimi, sonsuza dek evsiz olmak istedim, evim olasın diye.
"sen böyle yapınca ben de üzülüyorum ama, bak ağlayacağım şimdi."
yalan söyledim, senin gülümseyişin dudaklarıma bir tebessüm kazımıştı çoktan, istesem de ağlayamazdım.
bir elini ellerimin arasından kurtarıp yüzüme yaklaştırıyorsun yine ama dudaklarıma dokunuyorsun bu sefer. gülüyorum ya ben o sıra, yavaşça dudaklarıma vuruyor ellerin.
"yakaladım seni, gülüyorsun işte! yalancı!"
geri çekilip kahkaha atarken bu tatlılığına lanet ediyorum.
lanet.
lanet, çok güzelsin.
"konuşmayacağım seninle, konuşmayacağım işte!"
kollarını göğsünde birleştirip sırtını dönüyorsun, ne o tavır mı yapıyorsun bana?
"güzel gözlüm. haydi dön bana o güzel yüzünü, gülmeyeceğim bir daha. söz."
buna dayanamıyorsun tabii, arkanı dönüveriyorsun hemen.
"bana bir daha yalan söyleme, yoksa affetmem seni!"
göremediğin için sana uzun uzun bakabiliyorum.
ve biliyor musun? sinirlendiğinde çok şirin oluyorsun.
gözlerini kapatıp sırtını geriye doğru yaslıyorsun ve esniyorsun. uykun gelmiş olmalı.
"benim güzel gözlümün uykusu mu gelmiş?"
söylediğimle birlikte kafanı iki yana sallayıp, itiraz ediyorsun.
"hayır! hayır, uykum gelmedi. biraz daha konuşalım, n'olur!"
şuracıkta uykuya dalmamak için kendini zor tuttuğunu biliyorum, bunların hepsi benimle konuşmak için mi yani?
"o zaman bekle burada, yiyecek bir şeyler alacağım sana."
suratını şaşkın bir ifadeye kaplıyor.
"oh! gerçekten mi?"
kafamı salladığım vakit göremeyeceğini hatırlıyorum ve onaylayan mırıltılar çıkartıyorum.
"sen en iyisisin, yoongi!"
"jimin, yanlış tarafa sarılıyorsun."
