yoongi kulağına gelen bağırtıyla, uzandığı kartonda rahatsızca kıpırdandı.
nereye dokunacağını bilmeyen minik ellerin bedeninde gezindiğini hissettiğinde, homurdanarak gözlerini açtı.
"yoongi hyung, uyanmayacak mısın?"
duyduğu sesi algıladığı vakit, heyecanla gözlerini açtı ve dibinde durup onu dürten jimin'e hasretle baktı.
"güzel gözlüm?"
jimin sevdiği oğlanın sesini duyduğunda, dudaklarının kıvrılmasına engel olamadı. kollarını açıp bekledi sarılması için.
yoongi ne zaman sulandığını bilmediği gözlerini kırpıştırırken, ona doğru uzandı ve koynuna aldı sevinçle.
"benim bir tanem...çok özledim seni, çok özledim...tanrıya şükürler olsun..."
jimin onun koynunda neredeyse yok olurken, kıkırdadı ve küçük elleriyle tişörtünü sıkıştırdı.
yoongi, kafasını çocuğun saçlarına yaslayıp onu ısıtırken, mırıldandı.
"yıldızlar neden parlaktır bilir misin?"
jimin, kafasını iki yana sallarken elini uzatıp yavaşça çenesine dokundu oğlanın, utancından yanakları kızıla çaldı ama devam etti okşamaya.
"eğer biri gökyüzündeki milyonlarca yıldızdan yalnızca birinde yetişen bir çiçeği severse, bütün yıldızlara bakmak onu mutlu eder. kendi kendine şöyle diyebilir: 'çiçeğim orada bir yerlerde.' ama koyun çiçeği yerse bütün yıldızlar söner."
büyük olanın dudakları, göz kapaklarında gezindi bir süre, oradan da dudaklarında.
"yıldızlar, sen güldüğünde parıl parıl oluyor ya zaten, güzelim benim."
duyduklarıyla bir tebessüme gebe oldu küçük olanın dudakları ama ondan önce âşık oldu. çok âşık oldu.
"ama, hyung. ben onları göremiyorum ki."
jimin, aklına gelen şeyle somurturken, uzanıp burnuna küçük bir öpücük kondurdu yoongi. içi memnuniyetle ısınan küçük, o an gülümseyiverdi işte.
"sen böyle gül, güzel gözlüm. gülümsemen gökyüzüyse, dudakların da yıldızlar olur."
ve park jimin'in min yoongi'ye âşık olduğu gecede, gökyüzünde parıl parıl parlayan yıldızlar vardı ama bir koyun bile yoktu.
