Bir ZeyKer hikayesi...
~Yüzünüzü güneşe çevirirseniz, gölgelerin karanlığını göremezsiniz.~
Akademiyi birincilikle bitirip hayatını mesleğe adamış genç bir kadın.. Hayatı boyunca yaşadığı, gördüğü, deneyimlediği şeyler ona kend...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sabaha kadar gözümü bile kırpmadan gökyüzünü izlemiştim, yıldız kayar da göremezsem diye korkuyordum çünkü. Hava aydınlanınca gözlerimi kapattım. İçim geçmişti.. Tam o sırada Zeynep sıçrayarak ve küçük bir çığlıkla uyandı. Ben de yerimden sıçradım. Ter içinde kalmıştı, teselli etmek için sırtını sıvazladım. Çok korkmuş gibi görünüyordu.
"Zeynep? Ne oldu güzelim? Ne gördün rüyanda?"
"Seni gördüm yine. Of ya.. Aynı rüya.. Başka biri vardı yanında, elini tutuyordun."
"Yani sen her sabah bu şekilde mi uyanıyorsun?"
"Evet.. Yıldız.. Yıldız kaydı mı hiç? Uyuyakalmışım ya, özür dilerim. Sen izledin mi benden sonra?"
"Y-yo-yok.. Hayır. Uyudum ben de." dedim gözlerimi kaçırarak. Nasıl söyleyebilirdim ki ona tek bir yıldızın bile kaymadığını. Bizim için hiç umut yok muydu yani? Bu o anlama geliyordu bir nevi.
"Boynum tutulmuş ya. Offf.. Saat çok geç olmuş, geç kalacağım yine."
"Ben bırakayım mı seni? Araban yok sanırım, hadi gel."
"Ya Kerem şey.. Ben tek gitsem daha iyi olur aslında. Şimdi seni görmesinler."
"Neden? Benimle görülmekten mi korkuyorsun?"
"Tabii ki hayır ama baban.. Şey.."
"N-ne? Babam?" kafasını öne eğdi mahcup bir şekilde, ağzından kaçırmıştı sanırım. "Üstüne geliyor değil mi? Benimle görüşmeni istemiyordur. Tamam, anlıyorum. Sorun yok.." yüzüm düşmüştü bir anda, bozulduğumu saklamaya çalışırcasına bir tebessümle kafamı başka yöne doğru çevirdim.
"Kusura bakma lütfen. Görüşürüz tamam mı? Ben işlerimi bitirip ararım seni." ayağa kalkıp çantasını aldı.
"Arama." dedim soğuk olmaya çalışan ama bir türlü beceremeyen ses tonumla, üzgün gözlerle bana bakıyordu. Derin bir nefes aldım. "Arama Zeynep.. İşleri daha da zora sokma."
"Peki.. Sen nasıl istersen Kerem Sayer." bana adım ve soyadımla hitap etmesinden nefret ediyordum. Çünkü kızınca, sinirlenince yapıyordu bunu bir tek. "Yenilmeyeceğim sana." dedi mırıldanarak, çok kısık bir sesle. Ama ben duymuştum, gülümsedim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
