Together Forever (Voltooid)

Hoofdstuk 2.

Pov Max

Geïrriteerd zucht ik. 'Kun je dan niets goed doen' snauw ik naar Miranda, één van de zovele hulpjes.

Ze zegt dat ze 'per ongeluk' mijn lamp heeft kapot gemaakt, maar ik geloof er niets van.

'Het spijt me Alpha, het was echt niet met opzet' zegt ze bang, en bang moet ze zijn. Ik grom dreigend wat haar in elkaar doet krimpen.

'Ruim je nest op en verdwijn uit mijn huis' zeg ik dan bot en draai me om. Ik been naar mijn kantoor en zet me dan achter mijn bureau.

Niet veel later komt er iemand binnen gestormd en woedend kijk ik de persoon aan. Het is Leroy mijn beta.

'Wat?' zeg ik enkel. 'We hebben weer een dienstmeisje gevonden in het bos, dood' zegt hij en buigt zijn hoofd.

Ik rol mijn ogen, dat is al de zoveelste deze maand. 'Binnenkort moeten we weer nieuwe zoeken' beslis ik.

Hij wilt protesteren maar ik zend hem een waarschuwende blik. 'Ja Alpha' zegt hij dan en verlaat zuchtend mijn bureau.

Ik klem mijn kaken op elkaar om hem niet meteen neer te slaan, zo hoort hij zich niet te gedragen naar zijn Alpha.

Ik open mijn mail en ik zie dat alle Alpha's in dit land moeten verzamelen voor een bijeenkomst, het onderwerp is nogal onduidelijk.

In dit land zijn er maar negen Alpha's met mij er bij geteld. Ik stuur een mail terug om te bevestigen dat ik kom, want ik ben eigenlijk verplicht om te gaan.

Als het verzonden is sluit ik mijn mail af en wrijf eens door mijn haren. Ik sta met een ruk op waardoor mijn bureaustoel met een klap tegen de muur vliegt.

Ik grom geërgerd en laat het zo maar liggen, een hulpje zal alles wel weer op zijn plaats leggen. Ik besluit om naar de keuken te gaan want ik heb best wel honger.

'Maya, geef me iets te eten' brom ik. Meteen schiet ze recht. 'Ja Alpha' zegt ze en maakt de koelkast open.

'Waar heeft u zin in' vraagt ze en je hoort duidelijk een trilling in haar stem wat me doet grijnzen. 'Geef mij maar eitjes met spek' zeg ik waarop ze knikt.

Ze pakt meteen een paar eitjes en een pak spekjes. Zo vlug mogelijk maakt ze mijn eten klaar en legt het dan op een bord voor mij.

'Je kunt weg gaan' zeg ik zonder haar te bedanken of haar aan te kijken. Ik hoor haar slikken en dan vlug weg stappen.

Ik kijk zelf voldaan naar mijn eten en begin het binnen te werken. Als het op is laat ik het bord gewoon staan, mijn hulpjes ruimen het wel op.

Ik rek me uit en bedenk me wat ik zou kunnen doen. Ik zucht en besluit om naar het bos te gaan.

Ik schakel om naar mijn wolf en huil kort om vervolgens te rennen. Zonder moeite ontwijk ik de bomen en later kom ik tot stilstand en stop bij een beekje.

Voor zover ik kan frons ik mijn wenkbrauwen, er staan poten in de aarde afgedrukt. Ongewild komt er een grom uit mijn keel en snuffel ik aan de poot afdrukken.

Een heerlijke geur dringt mijn neusgaten in. Mate. Ik grom woest en keer terug, ik heb geen mate nodig.

Waarom je aan één vrouw binden als er zoveel vrouwen rondlopen die je een pleziertje willen geven?