Together Forever (Voltooid)

Hoofdstuk 48.

Pov Hanna

Zwijgend zit ik binnen op een stoel. Ik heb Max en een jongen even alleen gelaten, het zag er naar uit dat de jongen niet meer lang had. En het leek ook dat ze een band hadden, een sterke band.

Ik zucht en kijk afwezig naar mijn vingers. Een luide schreeuw doet me opkijken en meteen weet ik wat er aan de hand is. 

Trillerig kom ik overeind, ik heb het nooit leuk gevonden als iemand overlijd, ook al ken ik die persoon niet.

Even blijf ik staan. Zou ik naar het toe gaan of laat ik hem nog even bij zijn vriend die er helaas niet meer is?

Ik besluit dan toch dat ik naar hem toe ga en trek de deur open. Als ik de deur gesloten heb frons ik. Waar is Max?

Mijn frons word nog dieper als ik het lichaam van de jongen zie en meteen ren ik er op af. Tot mijn grote spijt voel ik hoe zijn hart niet meer klopt en pas een methode toe van de EHBO.

Ik heb dit gezien als ik mensen aan het bespioneren was. Hij komt overeind en begint in paniek om zich heen te slaan. Ik geef een flinke mep op zijn rug en gelukkig kan hij weer ademhalen.

Met grote ogen kijk ik toe. Heb ik hem net weer tot leven gewekt. Hij hoest bloed op en meteen leg ik hem op zijn zij zodat hij niet in zijn eigen bloed stikt.

Als hij weer rustig is trek ik hem in stilte overeind en sla zijn arm om me heen voor de steun. Met kleine stapjes stappen we naar de ziekenboeg.

'Wie ben je?' vraag hij. Zijn stem is zacht en trilt een beetje. 'Ik ben Hanna, de mate van Max. Maar wie ben jij? Ik heb je hier namelijk nog nooit gezien' vraag ik en kijk hem kort aan voor ik weer verder stap met hem aan mijn zij.

'Ik ben Arreon, de verloren broer van Max zeg maar' mompelt hij. 'Oh' kan ik momenteel alleen maar uitbrengen. Waarom heeft hij mij daar nooit iets over gezegd?

Als we er zijn nemen meteen enkele dokters hem over. 'Haal Max alsjeblieft' zegt hij en zijn ogen zakken weer dicht, waarschijnlijk van alle inspanning die hij moest leveren.

'Ik zal hem halen' fluister ik en draai me om, vervolgens snuif ik eens diep in de lucht maar ruik zijn geur niet, vreemd.

Ik jog naar het bos en schakel om naar mijn wolf en snuif nogmaals in de lucht. Kort ruik ik hem. Ik bedenk me geen moment en begin te rennen richting de geur.

Ik kom steeds dichter en dichter en zie hem uiteindelijk tegen een boomstam liggen.

In zijn t-shirt zit er een scheur van een klauw in en er is ook een bloedveeg op te zien, en geen kleine veeg ook. Ik schakel weer op naar mezelf en zie dat zijn ogen gesloten zijn.

'Max?' fluister ik maar hij reageert niet.

Hahaha ik ben verre van trots op dit hoofdstukje. Achja... hopelijk tot morgen met een nieuw hoofdstukje!

En sorry maar ik weet niet meer of Hanna en Arreon elkaar al hadden ontmoet...