Together Forever (Voltooid)

Hoofdstuk 17.

Pov Hanna

Levenloos kijk ik voor me uit, het is in de avond en ben misschien net een uurtje terug bij bewust zijn. De plaats waar de kogel zat zit nu in dik verband maar ik voel nog steeds een stekende pijn.

Zoveel vragen spoken door mijn hoofd, zoveel dat ik er gewoon hoofdpijn van krijg. 'Hee' zegt Leroy zacht en komt naast me zitten.

'Hee' mompel ik zacht terug en kijk hem heel kort aan. 'Hoe gaat het buiten je wonde?' vraagt hij en ik voel hoe zijn blik op mij rust maar ik kijk recht voor me uit.

Ik lik mijn lippen en kijk dan naar de grond. 'Wat is er niet goed aan me?' vraag ik zacht en hef mijn hoofd op.

'Niets hoezo?' vraagt hij onbegrijpend. Ik span mijn kaken aan en twijfel of ik het wel aan hem zou vertellen.

'Waarom wilt hij me niet?' vraag ik dan. Hij zucht. 'Ik zou het eerlijk waar ook niet weten, mates horen bij elkaar. Jullie moeten van elkaar houden en niet zo een afstand hebben zoals nu' zegt hij en in zijn stem hoor je dat hij het echt niet snapt.

'Als ik mijn mate zou vinden, ik zou haar behandelen als een prinsesje' zegt hij en een verlangende zucht komt uit zijn mond.

Een zwakke glimlach komt op mijn gezicht, hij gaat sowieso een goede en lieve mate hebben want dat verdiend hij gewoonweg.

Waarom kan ik zo niet zijn samen met mijn mate? Nee bij mij Hanna de rogue moet het weer eens anders zijn.

Plots schiet me iets te binnen, zou het daarom zijn? Zou het zijn omdat ik een rogue ben? Ik sluit mijn ogen en knik in mezelf. Ja, dat zal het wel zijn.

Ik rol met mijn ogen. Zo moet ik niet denken, als hij mij wilt missen is het goed voor mij. Toch zal er een moment zijn wanneer hij gaat terug komen, zijn pijn zal ondraaglijk zijn.

Hij is me niet waard als hij enkel zou komen zodat zijn pijn minder zou zijn. 'Waar gaan we vanavond slapen?' vraag ik als ik merk dat ik moeite krijg om mijn ogen open te houden.

'Ik denk dat we hier gaan moeten overnachten aangezien we ergens in het bos zitten.' zegt hij en ik knik traag.

Een geeuw ontsnapt uit mijn mond en ik voel gewoon hoe hij me aan kijkt. 'Kom' klinkt zijn stem en hij spreid zijn arm.

Eerst twijfel ik maar daarna nestel ik me tegen hem aan en al vlug voel ik zijn warme arm om me heen.

Ik sluit mijn ogen en vrijwel meteen val ik in slaap.

'Hanna' hoor ik ergens heel erg ver. 'Hanna, Hanna word wakker' hoor ik de persoon nu al veel dichterbij zeggen.

'Wat' mompel ik en open rustig mijn ogen. 'We moeten gaan, ik ruik van op een verre afstand de rogues al' hoor ik hem zeggen waardoor ik hem een beetje dom aankijk.

'Wij zijn nu ook rogues hoor' zeg ik en zijn mond vormt zich tot een 'o'.

'Wat gaan we vandaag doen?' vraag ik en kijk hem kort aan. Aan zijn blik kan je al zien dat hij het niet weet.

'Ik weet het niet' zegt hij moedeloos en mijn hart begint sneller te kloppen. Ik weet ook niet echt wat we moeten doen.