The One - cmpltd

Chapter 2: Fate

Chapter 2: Fate

Charles Evan's POV

Nagmamadali akong umalis sa bahay kasi baka malate ako, first day pa naman.

Naalala ko pa yung nagtatakbuhan pa kami. Ako ang may kasalan kung bakit siya naganun. Kung hindi lang sana yun nangyari maaalala pa niya ako.

*Flashback*

"Chami wait lang!" Sigaw niya sakin. Kahit kelan talaga ambagal ni Tempy. "Ambagal mo naman Tempy!" pangaasar ko sakanya.

Nakita ko sa peripheral vision ko na may tatawid na kotse. Pero di ko na yun pinansin kasi nakatawid naman na ako. Wait si Tempy papala! Titingnan ko dapat si Tempy kaso huli na ako.

'BEEEEP BEEEEP'
*BOOGSH*

Pagkatingin ko kay Tempy, nakahilata na siya sa baba. "TEMPY!" tumakbo ako papapunta kay Tempy. Naramdaman kong may tumutulong dumugo sa ulo niya. Pinagmasdan ko ang nanghihinang katawan niya. Kung hinintay ko lang sana siya, edi sana hindi nangyari ito. Kasalan ko to eh! Napaiyak ako.

Sana ako na lang yung nabangga hindi si Tempy. Sana pinauna ko na lang siya para maiiligtas ko pa siya. "TEMPY WAG MO AKONG IWAN!" sigaw ko sakanya. I'm sorry for not saving you Tempy. I'm sorry hindi to mangyayari sayo kung di dahil sakin.
Bumaba ang mayari ng kotse na takot na takot ang mukha. Nagpanic siya nang makita niyang may tumutulong dugo sa ulo ni Tempy. "HAY NAKO! Ano ba kasing ginagawa niyo dito madilim na eh!" Tiningnan ko lang siya habang umiiyak. Dali dali siyang tumawag ng ambyulansya. Di mapakali ang mayari ng kotse dahil sa paghihintay.

Nang dumating ang ambyulansya agad na binuhat si Tempy at isinugod sa ospital.

Tinawagan narin ng nakabangga ang mga magulang ni Tempy para puntahan siya sa ospital

Habang nabiyahe kami papunta sa ospital, hindi ko mapigilan ang pag agos nang aking mga luha at kasabay nang panginginig nang aking katawan dahil sa kaba na baka mawala na sa akin si Tempy. Madaming mga tanong na sumagi sa utak ko katulad ng "Kung magigising paba sya?", "Maaalala pa kaya nya ako?" Hindi ko alam kung anong gagawin ko kapag nawala siya.

Sino na ngayon ang makikipag laro sa akin, magpapasaya sa akin kapag malungkot ako, mangungulit sa akin kapag may gusto siya, mangaagaw sakin ng pagkain pag gutom na siya, mangaasar sa akin, at magmamahal sa akin.

Ano kayang sasabihin ng mga magulang niya sa akin? Ang walang kwenta kong namang kaibigan. Paano ko siya mapapakasalan kung hindi ko siya magawang protektahan. Siguro napakabata ko pa para magmahal, pero wala namang masama dun eh. Nabuhay tayo sa mundo para magmahal. Depende na lang yun sayo kung sino ang mamahalin mo.

Sa buong biyahe, isip lang ako ng isip kung anong mangyayari kay Tempy hanggang sa makarating kami sa ospital. Sinugod si Tempy sa emergency room at sabi ooperahan daw siya.

Nakita kong naghihintay sa lobby ng ospital ang nanay at tito ni Tempy na naiyak.

Napatingin sila sa akin at biglang tumayo ang nanay niya. "IKAW! IKAW ANG MAY KASALAN NITO! KUNG HINDI KA LANG SANA NAKIKILA NI PHOEBE HINDI SIYA MAGKAKAGANITO!" sigaw sakin ng mama ni Tempy na akmang sampalin ako ngunit inaawat siya ng kapatid niya.

Napaiyak naman ako sa sinabi niya. Oo kasalanan ko to pero hindi ko naman hinihiling na magkaganan siya eh. Wala akong nagawa kundi pagmasdan na lang ang nagwawalang nanay ni Tempy.

Ilang oras kaming naghintay hanggang sa dumating si Doc na malungkot ang mukha. Don't tell me...

"Mr. and Mrs. Alvarez I'm sad to say this but... Your child is in coma and there is a 78% chance of having an amnesia. There is no estimated time kung kelan magigising ang anak niyo so please just wait and pray for her to wake up." sabi ng doktor.

Wala na kaming nagawa kung di umiyak. I'm really sorry Tempy.

***

1 and a half month na ang lumipas at hindi pa din nagigising si Tempy. 1 and a half month na din akong pabalik balik sa ospital para tingnan ang kalagayan ni Tempy.

Minsan naiisip ko, naririnig kaya niya ako kahit tulog siya. Andito ako ngayon sa ospital hoping na magigising na siya. Hinawakan ko yung kamay niya.

"Ang bait mo pala Tempy pag tulog ka." napatawa naman ako kasi naalala ko paginaasar ko siya pikon na pikon naman siya. Ang cute niya ngang magalit eh, parang siopao kasi ang taba taba ng pisngi

"Tempy gumising ka na please para may kalaro na ako, miss ko na yung cute mong ngiti tsaka yung nakakabingi mong tawa. Tempy kung naririnig mo man ako gusto kong malaman mo na mahal na mahal kita! Hihintayin ko yung tamang panahon kahit gaano pa yan katagal kaya kong maghintay. Sana maalala mo pa yung promise natin." napatawa naman ako sa sarili kasi ang cheezy ko.

Naramdaman kong gumalaw yung kamay na hawak ko. Napatalon ako nang biglang minulat ni Tempy ang mga mata niya.

"NURSE!" sigaw ko at dali daling pumunta ang nurse sa room namin at tinawag si Doc at ang nanay ni Tempy

Pagkadating ni Doc at ang nanay ni Tempy napangiti sila. Si Doc naman ay chineck si Tempy kung may mga problema pa sa kalagayan niya. Luckily, wala naman. Pinapunta niya kami para icheck kung naalala pa niya kami.

"Tempest kilala mo ba sila?" tanong ni Doc kay Tempy. Ilang seconds ang lumipas bago nakasagot si Tempest. Umiling si Tempy at napaiyak naman ang nanay ni Tempy.

Akala ko pagkagising niya maglalaro na ulit kami kaso hindi pala kasi hindi na niya ako kilala. Nakalimutan na niya ako. Tumakbo ako papalabas ng ospital dahil gusto kong mapagisa. Nagpunta ako dun sa park na pinuntahan namin bago siya maaksidente. Umupo ako dun sa puno na lagi naming inaakytan. Hindi ko naramdaman na tumutulo na pala yung luha ko. Napahiga na lang ako hanggang sa nakatulog ako doon. Naalala ko yung tingin sa sakin ni Tempy kanina, para akong ibang tao sa kanya.

***

After na magising si Tempy nabalitaan ko na pumunta silang ibang bansa kasama ng pamilya niya para magkaroon ng quality time para sa isa't isa tsaka para rin daw maalala ni Tempy sila.

After that wala na akong narinig pa tungkol kay Tempy.

Kumusta na kaya siya?

Masaya kaya siya?

Naaalala pa niya kaya yung promise namin?

*End of the Flashback*

Napatigil ako sa pagiisip este sa pagflaflashback nang may biglang kamay na nagwawave sa mukha ko. Nagulat naman ako.

"Kuya kulay green na po yung ilaw. Usong tumawid." sabi sakin ng isang familiar na boses. Napatingin ako sakanya at gulat na gulat ako. Etong boses na to kilala ko to!

"Ah s-sorry ma-may naalala lang ako." Hindi ako mapakali to the point na nauutal na ako. Nakakahiya! Tinalikuran ko siya at naglakad na ako ayoko siyang harapin nahihiya ako. Maglalakad na sana ako kaso natapilok ako.
Naramdaman kong may tumutulo. Hala? Luha ko ba to? Hindi ko na napigilang umiyak. Miss na miss ko na talaga siya eh. Hindi ko akalaing makikita ko siya dito. Akala ko di ko na siya makikita.

"Ano ba yan kuya wala namang matatapilukan dito pero natapilok ka. Kuya ok ka lang?" tanong niya. Nagulat siya nung nakita niya akong umiiyak. Wag! Wag mo akong tingnan! Nakakahiya! Sa harap pa talaga niya, sa harap pa ng babaeng mahal ko. Mapapagkamalan akong lampa nito eh!

"Sorry kuya niloloko lang naman kita eh. Wag ka na umiyak kuya. Sayang ka pogi ka pa naman papanget ka." aba'y nangasar pa ah! Siya nga talaga.

Siya nga talaga si Tempy.

___________________________________________

Don't be scared to leave votes and comments if you like it!