Know The Number #SM

Slams

P.o.v Laura

Ik grijp me nog snel vast aan een grote ijzeren spijker die uit de muur steekt. Ik roep om hulp maar geen reactie.
Mijn spieren begin te verzuren. Langzaam lost mijn pink.
Zo volgen ook mijn ringvinger en middelvinger. Als mijn laaste vinger volledig verzuurt is los ik. Ik laat me gewoon vallen.
Ik sluit mijn ogen. Alles wordt zwart. Ik voel opeens twee stevig armen om me heen.
Ik wil mijn ogen openen maar er is te veel licht. Als ik het nog eens probeer zie ik een jongen met bruine haren. Hij lacht lief naar me. "Cameron! Dankje dat je me opving!"gil ik bijna de longen uit mijn lijf.
Hij glimlacht nog steeds.
"Je mag me neerzetten hoor" zeg ik een beetje beschaamd.
Hij zet me neer en ik glimlach.
Ik denk aan war er net gebeurde.
Ik ben Shawn kwijt. Er rollen tranen over m'n wang heen. Cameron veegt ze weg met zijn vinger. "Je hoeft niet te huilen prinses" zegt hij.
"Lawn bestaat niet meer" zeg ik snikkend. Ik voel zijn armen weer om me heen.
"Wil je bij mij logeren?" zegt hij met een grijns op zijn gezicht.
Ik knik, ik haal eerst wat kleren en bel aan bij Cameron.
Hij opent de deur en vraagt om een film te kijken. Ik knik en leun tegen hem aan.
De film loopt ten einde.
Ik besluit om maar eens te gaan slapen. Ik wil Cameron een knuffel geven. Na deze gezellige omhelzing legt hij zijn handen op mijn wangen. Hij komt still dichter bij en zoent me. Ik duw hem weg.
"IK WIL DIT NIET!" schreeuw ik. Meteen krijg ik spijt van deze woorden als ik een harde klap tegen mijn hoofd aanvoel. Ik wordt lichtjes in mijn hoofdt een val neer. Alles is nu zwart.