Dark Phenomenon: The Search (ON-HOLD)

Search 5: Why?

Search 5: Why?

MABILIS akong umalis sa kinaroroonan ko dahil sa takot at kaba. Hindi ko maipaliwanag ang nararamdaman ko. I don't want to be involve with them in any way especially in an emotional way. Ayoko ng muling ma-sangkot sa mga taong alam ko naman ay hindi magtatagal. They can help me to be stronger without them knowing and I want that. But I don't need them. I only need myself. I won't be able to save myself if I have them in my life.

I don't know if I was fated to hear their conversation. My curiosity went high like a wildfire because of what I heard. Parang bigla akong nabingi pagkatapos marinig ang tanong ni Titus kay Azikiel. Bakit nila ako pinag-uusapan? I can't even understand his question. I don't want to understand it.

Hanggang ngayon ay naririnig ko pa rin ang malakas na pintig ng puso ko dahil sa kaba. Ni hindi ko nga alam kung bakit ako kinakabahan. I couldn't step my feet because of an unknown reason; I was frozen on the same spot for a minute before I could run along with silence to avoid misconception. Hindi na ako lumingon sa pinanggalingan ko dahil natakot akong malaman nilang nakikinig ako sa usapan nila. I'm still in the midst of being lost because of what happened to me these past few days and I don't want them to drag me from another problem. Sapat na ang isa.

Dinala ako ng aking mga paa sa west building ng akademya kung saan makikita ang Library at Training Room. Nanduon din ang Alchemy Room na kinalalagyan ng mga elixir at iba pang experiment na gawa ng mga Alchemist. There's a long way at the end of this building that was connected to the Grand Garden of the Academy.

I need a fresh air. I badly want to breathe. 

Naupo ako sa isang bench malapit sa isang fountain sa gitna. Malakas ang ihip ng hangin at nililipad niyon ang maikli kong buhok. The weather's hot but cold at the same time. I looked up at the blue sky and let the sunlight reflect on my glasses. Pumikit ako pagkatapos. I already breathed enough air but the scene earlier was still lingering in my head. Hindi ko mapigilan ang aking sarili na mag-react sa mga naririnig ko mula sa dalawang tao na hindi ko naman lubusang kilala. I shouldn't care about their conversation but when I heard my name, my mind repelled what my body want and told me I should care about it now. It's not a simple conversation. I am involve to it or more likely, it's all about me.

But why? Of all people, why me?

Dahil sa malalim na pag-iisip ay halos 'di ko napansin ang pag-tunog ng bell 'di kalayuan mula sa kinaroroonan ko. I sighed heavily. Mas mabuti na iyong may hadlang sa iniisip ko kaysa tuluyan na akong lamunin ng mga salitang paulit-ulit na sinisigaw ang gusto nilang ipahiwatig. Nakakatakot kapag tuluyan ka ng nalunod sa mga iyon.

Ayoko na munag mag-isip. Especially about the things that were far beyond my grip. It's better to eliminate the significant thoughts in my head for a while. Kailangan ko munang mag-focus sa maliliit na bagay. Whether it's small or insignificant, it matters. But it doesn't mean I won't get a hold on what I heard earlier. Babalikan ko iyon sa tamang panahon. It's completely none of my business. Yet.

Pagkatapos ng ilang segundo ay tumayo na ako para pumunta sa susunod kong klase. Sa tingin ko ay tama na ang oras na ibinigay ko sa sarili ko para makapag-isip ng maayos.

Ito ang pangalawang linggo ko sa akademyang ito. I wasn't expecting people would drastically change from their old self after one week or two. Mabagal ang oras pero mabilis ang daloy ng mga pangyayari. Pero may isa akong napansin na pagbabago: ang mga tingin nila sa akin.

Mahigit isang linggo na akong walang maalala at sa loob ng isang linggo na iyon ay paulit-ulit akong dinadalaw ng bangungot na pilit kong nilalabanan sa gabi. That nightmare is the weakness I couldn't defeat how many times I tried.