KORUYUCU

Bölüm 4

4.Bölüm

Annem ona saldırma cesaretini gösterdiğinde o hızla kanatlarını açtı.O kadar heybetli okadar karşı konulmazdı ki. İstem dışı annemin önüne geçtim. Çünkü biliyordum tek zarar gören annem olurdu ama nedense endişelerim daha çok bu varlık içindi.
"Dur Anne!O beni kurtardı."

"Saçmalama o seni öldürmeye geldi." dedi. Karşımdaki genç adam dikkatlice bizi süzerken tek bir kelime etti.
"O önemli." Annem şaşkınca bakarken Barca'nın yanına gittim.
"Ona zarar verme." Sonra arkamı dönüp onun çıplak kaslı göğsüne parmağımla bastırdım. "Ve sen nerdeydin?" Kaşlarını kaldırıp bana baktı. "Seni evine bıraktım."Ellerimi belime koydum. "Şimdide geri gelmek aklına geldi öylemi?"

"Geliyorlar,senin için.Gitmeliyiz."dedi.Ellerimi başıma koydum. "Annem,onu bırakamam."Bir an içi bakışlarını benden anneme çevirdi.Sonra elini uzatıp annemin başına koydu ve annemde bende ne olduğunu anlamadan annemi bir ışık sardı ve yok oldu.

"Tanrım,ona ne yaptın."Güçlü kolları ile beni sardı.Ben çırpınırken daha ne olduğunu bile anlamadan bir deniz kıyısında duruyorduk.Annem şaşkınca etrafına bakarken beni gördü.Ona doğru koştum ve sıkıca sarıldım. "Sana bir şey oldu sandım."dedim.

Tereddütle arkama baktı.sonra yanaklarımı okşadı. "Nedeni bilmiyorum ama gerçekten seni koruyor."Bakışlarımı yavaşça kurtarıcıma çevirdim.Silkelendi ve kanatları yok oldu.Yavaşça yanıma geldi.Etrafa baktım.O kadar güzel ve o kadar uçsuz bucaksızdı ki. "Neredeyiz?"dedim.

Bakışlarını karşıya dikti. "Batı hindistan adaları."Ellerimi başıma koydum."Tanrım."dedim.Başım ağrıyordu.Bu kadar karmaşa...Ellerimin üzerinde bir sıcaklık hissettim. "İyimisin."diye sorarken ellerimi tutan güçlü ellere odaklandım.Bu haksızlıktı fazla çekiciydi ve bende kahrolası zaafları olan bir insandım.

"İyiyim."yere oturmama yardım etti. "Her şeyi bilmek istiyorum."dedim.Bakışlarım annemle Barca arasında gidip geldi."Sen bir Öngörücüsün."dedi Barca.Tanrım suratında tek bir duygu belirtisi yoktu.Mermer kadar soğuk.Aynı heykelleri andırıyordu ama bir okadarda kusursuz.

"Oda ne demek?"Bakışlarını bana çevirdi ve ben elimde olmadan titredim. "Sen görmemen gereken bir dünyayı görüyorsun?"dedi.Anneme baktım. "Sende mi bir ön görücüsün?"dedim.Ardından gülmeye başladım. "Tanrım bunların hepsi çılgınlık,yıllarca deli olduğunu ve babamın seni bu yüzden terk ettiğini sandım. "dedim acıyla.Babamı hiç tanımamıştım.

"Annem sıcacık bakışları ile elimi tuttu. "Ben deli değilim hayatım ve normal bir hayat yaşayamadığın için çok üzgünüm."dedi.Hüzünle ona bakarken ne kadar çok şey kaçırdığımızı düşünüyordum.Çocukluğum onu özleyerek geçmişti ve deli bile olsa kesinlikle benim annemdi. "Öngörücü müsün?"diye tekrarladım sorumu. "Hayır.""100 yıldan uzun bir zamandır var olan ilk öngörücüsün."dediBarca."Neden ben?Neden bu yetenek bende?"Barca'nın bakışları bir müddet yüzümde dolaştı sonra anneme döndü.Annem hiddetle ona bakarken bana bir açıklama yapmasını bekledim."Baban ve benim yüzümden."dedi."Nasıl yani?""Ben bir cadıyım tatlım.Soyum,Salemden geliyor."Şaşkınlıkla ona bakarken tüm bunların bir şaka olmasını bekliyordum. "Babansa o bir neflim.""O da ne demek?"Barca söze girdi ama kaşları çatıktı. "Düşmüş Melek soyundan geliyor."AmanTanrım,bu nasıl bir karışımdı böyle tüm ailem bir yaratıklar ordusu muydu?

Öngörücü..."Ben lanet olası bir ucube miyim?"diye haykırdım."Ucube değil."dedi annem. "Sen bir aşk meyvesisin."Ellerimi başıma koydum. "Ah harika!Bu çok açıklayıcı oldu.Bir cadı ve bir neflimin kızıyım."Sonra onun tok sesini duydum. "Değerlisin."Bakışlarımı ona çevirdim.Kim için diye sormak istedim. "Neden."dedim onun yerine."sizin dünyanızı gördüğüm için mi?""Hayır!"dedi. "Bir meleği insan yapabileceğin için."Şaşkınlıkla ona bakarken,insan olsa hala aynı görünüp görünmeyeceğini düşündüm.

"Buda ne demek?"Parmaklarını yüzüme değdirdi.Ve gözlerimi okşadı. "Değerlisin,bir meleği düşmesine gerek kalmadan insana çevirebilecek bir gücün var.Bir amaç için diğer dünyayı görebiliyorsun."Parmaklarını çektiğinde deydiği yerlerdeki alev hissini düşünmemeye çalıştım."Melekleri görmek ..."Beni tek hareketle susturdu. "Bir tek melekleri değil,Şeytanları,cinleri,perileri ve diğer tüm doğa üstü yaratıkları.Tüm bu yaratıklar yalnızca istedikleri zaman görünür olurlar.Böylece kimse onların gerçek yüzlerini göremez.Ama sen görüyorsun.Şeytanlar,tarafından kandırılan insanlar okadar fazlaki onlara yardım edebilirsin."İlgiyle onu izlerken sordum. "Yalnızca görerek mi?"Bu kez annem söze girdi. "Sen bir tek görmüyorsun tatlım,düşmüş bir meleğin ve bir cadının güçlerine sahipsin."Şaşkınlıkla ikisine baktım.Sonra bakışlarım Barca'ya döndü.

Ona bakarken anneme seslendim. "bizi birkaç dakika yalnız bırakabilirmisin anne?"Sanki evimizdeydik.Sahilin ortasında oturuyorduk.Annem ellerindeki kumları silkeledi ve yavaşça denizin kıyısına gitti.Onun iyice uzaklaştığını anladığımda tüm ilgimi Barca'ya verdim. "Neler olduğunu anlamak için zamana ihtiyacım var.Bunu bana sağlayabilirmisin?""Seni bulamazlar,kemiklerine görünmezlik sihri işledim.Seni hiç kimse bulamaz.Ben bile...""Ama beni buldun."yavaşça kaslı omzunu silkti. "Bu olaydan sonra ilk önce annene gideceğini biliyordum.Tıpkı diğerlerinin bildiği gibi."Kendimi inceledim. "Hiç acı duymuyorum bunu nasıl yaptın?""Seni yatağa yatıdığımda ki acılı bir iş değil.""Barca beni neden kurtardın?"

Bu soru doğru ve yerindeydi.Onu neden kurtarmıştım.Güneş sarısı saçlarının ışıltısı bir dans gibiydi adeta.Ona baktım.Ölmek için çok gençti.Ama bir çok genç kişinin zamanı dolduğu için canını almıyormuyduk?İçimden gelen bir hissi onunla paylaştım.

"İnsan olmak istiyor olamazmıyım?"Şaşkınlıkla gözleri açıldı.Tepkileri okadar kusursuzdu ki.Elimi uzatıp yüzüne dokunmak isityordum ama melek olduğum için dokunsam bile onu çok az hissedebiliyordum.Bir insanın dokunması kadar güçlü değildi hislerim.

"Bunumu istiyorsun,seni insan yapmamımı?"Bakışlarımı kaçırdım.Buda aklıma nerden gelmişti.Daha önce bu konu hakkında hiç düşünmemiştim.Ama şimdi insan karmaşasındaki hisleri,duyguları hissetmenin nasıl olacağını düşünüyordum.

"Neden olmasın?Yalnızca bunu nasıl yapacağını ve sana zararı olup olmadığını öğrenmeye çalışacağım."Yavaşça başını salladı. "Artık gitmeliyim."dedim.Yavaşça ayaklanırken onun ayaklanmasınada yardım ettim.

Etrafa baktım.Burası hemen hemen ıssızdı.Elimi cebime attım. "Bunları al.İnsan parası,bir insan arkadaşımdan aldım.Bir müddet sizi idare eder.Ama ortalıkta çok fazla gözüküp dikkat çekmeyin.Unutma!Onlar her yerde."dedim.

Islak gözleri ile bana baktı ve sonrada bana sıkıca sarıldı.Ne yapmam gerektiğini tam anlayamamıştım ki beni aydınlattı. "Kollarını bana dola."dedi kulağımın dibinde.Ona sıkıca sarılırken içimi bir sıcaklık sardı.Sonra uzanıp yanağımı öptü. "Teşekkür ederim."

Şaşkınca ona baktım.Önce görünmezliğimi ortaya koydum ardından silkelenip kanatlarımı açtım.bir iki adım geri çekildi ve annesini ellerini tuttu.Bana olan bakışlarında hayranlıkla karışık minnet vardı.Asla yapmayacağım bir şey yaptım ve ona bakıp gülümsedim.Bana yüzünü aydınlatan bir gülümseme ile karşılık verdi.Kanatlarımı çırptım ve yükseldim.Biraz kendimi gösterme vakti gelmişti.