Why Me//Magcon\\(dutch)

18

Martijn pov

Ze. Is. Weg. Hoe?! Ja met de bus enzo maar waarom. "Waarom?" vraagt Luuk. "Wat denk ke zelf sukkel." zegt Matthew. "Oww jaa eeeuuuhhh." en luuk slikt. Er valt een lange stilte. "Oke hebben jullie al uitgevonden in welk hotel ze zit?" vraag ik dan maar om de stilte verbreken. Carter draait de laptop om die op zijn schoot staat. Hotel Shusine. "Oke dat hotel dus" zegt menno. "Ik denk dat het handig is als de twins en ik even naar haar op zoek gaan in dat hotel." zegt carter.

Grayson pov.

"Eehhuu ik denk het niet Carter. Je weet meschien wel dat ze ons met een beetje moeite kon vergeven maar dat ze nog steeds bang voor ons is of niet?" zeg ik. Hij knikt. "Ze ik wel voor veel mensen bang hé?" zegt Mirando. En na dat gezegt te hebben krijgt hij een klap op zijn hoofd van Shawn. "He wie denk je wel niet dat je bent?!" schreeuwt Mirando. "Eeuuh een jongen die iemand even terecht zet wat hij haar allemaal heeft aan gedaan haar halve leven mischien!" ze gaan allebij over in schreeuwen. Oo shit. "Guys dit os nu niet het moment om ruzie te maken." zeggen Ethan en ik tegelijk. we gniffelen even. Typisch een tweeling momentje. We halen ze uitelkaar. Etan loop naar Shawn en ik loop dan maar naar mirando.

Hij is best wel sterk voor z'n klein ventje.

Uiteindelijk is het stil en geven ze elkaar nog maar alleen doodelijke blikken. anderen beginnen nu ook ruzie te maken. Hayes met Menno. Matthew met luuk. Moghany met Quin, lars met shawn, mirando met Taylor en Carter met Martij. "JONGEN KAPE" schreeuwen Ethan en ik. Gelijk is iedereen stil "Het is al erg genoeg dat we haar kwijt zijn en dan gaan jullie ook nog ruzie maken!?" Carter gaat op de bank zitten met zijn gezicht in zijn handen. Ik hoor hem snikken. "dit had niet moeten gebeuren." hij staat op. "ALS JULLIE NIET GEWOON IN DAT LAND VAN JULLIE WAREN GEBLEVEN WAS DIT NOOIT GEBEURT." schreeuwt hij. En ja hoor daar gaan we weer. "CARTER KAPPE NU!"  schreeuwt Ethan. Carter gaat in gevecht met Martijn. Dit gaat niet goed. Shhhhhiiiittt. Als er maar geen in het ziekenhuis terevht komt. Ethan en ik proberen ze te laten stoppen maar we krjjgen zelf ook klappen.

Madison pov

Ik loop terug naar huis omdat ik eigenlijk wel terug wil naar huis ik zit hier al een week zit. Ik pak de huissleutel en open de voor deur. Ik hoor allemaal geluid van schreeuwende mensen en glas dat breekt. Ik sta in de deuropening. "WAT IS HIER AAN DE HAND?!" schreeuw ik. Meteen houd het gevecht op en Carters oog is blauw en Martijn heeft een bloedneus. "Leg me dit eerst uit." zeg ik kalm. Ze vertellen me het verhaal. Ik zucht. "is het dan zo moeilijk om te luisteren Martijn? Is het zo moeilijk om geen ruzie temaken alle boys en Moghany? Zo moeilijk?" "weet je waarom we dit allemaal deden Madison?" zegt Carter "weet je waarom?!" het gaat over in schreeuwen. Tranen prikken achterin mijn ogen. Ik heb mijn neef nooit zo boos gezien. "OMDAT WE ALLEMAAL F*CKING VEEL OM JE GEVEN MAAR JIJ, JIJ ZIET DAT BLIJKBAAF NIET!" de tranen prikken in mijn ogen die kan ik bijna niet meer houden. "Cater mischien moet je even kalmeren." "NEE DAT DOE IK NIET SHAWN WEET JE WEL HIE IK BEZORGT OM JE WAS!" "i-k i-kkkk..." verder kom ik niet want ik barst in huilen uit. "Sorry Mad" probeerd Carter. "Nee nu even niet. Ik dacht bier terug te komen maar  blijkbaar ben ik hier nu niet welkom. Doei." mompel ik en loop weg...