Omweg

deel 4

Dagen gaan voorbij zonder dat Wolfs en Eva nog iets zinnigs tegen elkaar zeggen. Wat Wolfs had gevreesd, werd waarheid. Ze probeerde elk de draad in hun leven op te pikken, maar het liefst zo ver mogelijk van elkaar. Zelfs samen aan het ontbijt zitten, leek vooral voor Eva een hele uitdaging. Om nog maar te zwijgen van het avondeten! Nee, Wolfs had geen plezier meer in koken. Zelfs niet in uit eten gaan. Hij at dan maar een simpele boterham of wat soep. Als hij 's avonds aan tafel zat, hoorde hij telkens weer de voordeur opengaan. Iemand ging met een ritselend zakje de trap op richting haar eigen kamer. Eva en haar zakje van de afhaalchinees.

Even had hij hoop gehad. Bij de begrafenis van Fleur had hij, voor de dienst begon, met zijn ogen de zaal wel honderd maal afgezocht. Hij had veel lieve collega's gezien die hem allemaal een hart onder de riem kwamen steken, maar zijn partner had hij maar niet kunnen vinden.
Wat had hij nou verwacht? Toen hij op het einde van de dienst nog even het woord wou nemen, had hij haar plots zien staan. Hij stond achter de micro, naast de urne van zijn dochter. En plots had hij haar gezien. Achteraan in de zaal, weggestopt in een hoekje, met de glinstering van tranen op haar wangen. Hij had opeens niets meer kunnen uitbrengen en ook bij hem waren de tranen in zijn ogen gesprongen. Iedereen in de zaal had natuurlijk gedacht dat het de arme man even teveel was geworden en Romeo was naar hem toe gesneld om hem bij te staan. Romeo had het briefje uit zijn hand genomen en was begonnen met zijn tekst voor te lezen, zoals ze hadden afgesproken voor het geval het Wolfs door de emotie toch niet moest lukken om iets te lezen. Maar het waren niet de emoties om Fleur die hem teveel waren geworden. Nee, Eva had daar stond daar.  Haar wangen waren volledig bedekt door tranen. Zonder het te beseffen had hij 'Eef...' gefluisterd, maar dat was gelukkig overstemd geweest door Romeo die ingetogen zijn tekst voorlas. Wolfs had zijn ogen enkel maar op Eva kunnen richten. In zijn ooghoeken had hij wel opgemerkt hoe Marion zag dat hij naar iets achteraan in de zaal staarde. Marion had de blik van Wolfs gevolgd en hierdoor ook Eva's betraande gezicht in de mensenmassa gevonden. In stilte was ze opgestaan en ze had zich een weg naar achter gebaand. Marion was naast haar vriendin gaan staan en had haar arm om Eva heen geslagen. Deze had zich tegen Marion laten vallen. Toen had Romeo Wolfs aangemaand terug te gaan zitten. De afscheidsviering was gedaan. Hij zag nog net hoe Eva zich omdraaide en met Marion naar buiten liep.

Ondanks haar aanwezigheid op de begrafenis, had Wolfs nadien nog weinig gemerkt van haar medeleven. Het liefst bleef hij ook uit haar buurt, maar hij en Eva moesten vandaag samen bij Mechels verschijnen. Het was ondertussen een week na de begrafenis van Fleur en stilaan wou Mechels wel weten hoe de zaken tussen haar twee beste rechercheurs stonden. Tijdens de autorit was het ijzig stil en ook bij binnenkomst in de kantoorruimte, werd er door geen één van beiden iets gezegd. Zelfs niet tegen de andere collega's , die wel heel begripvol naar Wolfs knikten. Iets wat Eva nog meer irriteerde. Naar hem wel, ja! Hij is écht de enige met verdriet.
Wolfs liep haar voor richting het kantoor van Mechels en ging binnen zonder te kloppen. Eva zuchtte bij het zien van zijn onbeschofte gedrag. Wat is hij toch een onmogelijke vent!
'Wolfs... Eva... kom binnen!' begroette Mechels hen met de glimlach. Het was duidelijk dat ze deze keer Eva's irritatie niet deelde.
'Zo, ik heb van slachtofferhulp gehoord dat jullie het prima maken.' begon Mechels luchtig haar betoog.
'Wat weten die er nou van?' snauwde Wolfs terwijl hij zijn schouders ophaalde.
'Precies, niks! Zij weten helemaal niks van jullie. Geen één van jullie beiden heeft beroep gedaan op hun diensten. Dus dan neem ik aan dat het prima gaat.'
'Helemaal prima!' knikte Eva nu overdreven instemmend.
Misschien mag ik dan gewoon weer aan het werk?
'Nou, dat zou ik inderdaad denken... moest ik jullie niet beter kennen.' kaatste Mechels de bal terug.
Toch niet aan het werk dus.
'Praten jullie wel met iemand?' vroeg Mechels nu eigenlijk helemaal overbodig. Dat antwoord wist ze zelf ook al. Haar rechercheurs bleven dan ook stil naar de grond staren. Net zoals ze verwacht had. Mechels haalde diep adem. Nu ging ze de vraag stellen, de vraag waar het volgens haar werkelijk om draaide.
'Praten jullie überhaupt wel met elkaar?'
Beiden bleven stil maar Wolfs slikte hoorbaar en daardoor keek Eva boos zijn kant op.
'Wat denk je zelf?' beet ze naar haar baas.
'Goed, ik kan hieruit afleiden dat jullie beiden nog niet klaar zijn met elkaar. In dat geval is het werk hervatten nog helemaal niet aan de orde.' Wolfs knikte begrijpend.
'Ik heb de personeelszaken laten uitzoeken hoe ik jullie voor onbepaalde tijd op verlof kan sturen, zonder dat jullie jullie wedden verliezen. Zij gaan het in orde brengen.'
'Bedankt.' klonk Wolfs oprecht. Eva keek hem verbaasd aan. Hoe kon hij hier blij mee zijn? 

Zijn werk – hun werk - betekent dus ook al niets meer voor hem?

Wolfs had zich ondertussen al omgedraaid en verliet het kantoor. Eva wou hetzelfde doen, maar Mechels riep haar terug.

'Eva, jou wil ik nog even apart spreken.'

Dit was te verwachten.

'Geen spelletjes, zoals toen... .' zei Eva bitsig, doelend op hun vorige gesprek in de verhoorkamer.

'Dat was geen spelletje, Eva. Dat was een poging om jou tot rede te brengen. Iets wat blijkbaar nog niet helemaal is gelukt.'

'Mij tot rede brengen? Net of ik heb het recht niet om verdrietig en boos te zijn op die klootzak van een Wolfs.'

'Die klootzak die je toen toch mee naar huis wou nemen... .' merkte Mechels op.

'Ja, toen wel, ja!' snauwde Eva geïrriteerd terug.

'Nu niet meer dan? Zou je hem nu liever op straat zetten?'

Eva slikte. Natuurlijk niet. Betrapt beet ze op haar lip en ze haalde haar neus op.

'Weet je eigenlijk zelf waarom je hem nog steeds bij je wilt? Zelfs ondanks het feit dat je hem niet eens meer kan verdragen. '

Nu keek Eva Mechels recht aan. Dat is de spijker op de kop. Nee, dat weet ik niet.

'Kan ik niet gewoon aan het werk met een andere partner?' veranderde Eva snel van onderwerp.

'Jij kan niet werken met een andere partner.' zei Mechels koel . Ze wist al dat Eva alles ging proberen om terug aan het werk te mogen.

'Hoe vaak heb je mij dat nota bene zelf niet komen vertellen? Het zijn gewoon je eigen woorden... .' voegde ze eraan toe.

'Nu wel, nu kan ik het wel.' zei Eva vastberaden terwijl ze hevig met haar hoofd knikte.

'Nu kan je het juist nog veel minder dan ooit tevoren, Van Dongen!' lachte Mechels de opmerking van Eva weg.

'Eva, het wordt tijd dat je erachter komt en eraan toegeeft. Je moet het eerst met Wolfs uitzoeken. Daarna mag je terug komen werken.' ging Mechels verder. Ze kon echt niet begrijpen waarom Eva zo koppig wou zijn. En ze wist nog minder wat ze hiertegen kon doen.

'Wat moet ik dan met die vent uitzoeken?' snauwde Eva.

'Waarom je hem, ondanks al je woede en verdriet, dan toch niet op straat zet.'

Hopelijk heeft Eva de boodschap deze keer WEL begrepen... ;-). 

Bedankt voor alle stemmen en reacties.  Dat is echt superlief!  

En ook echt een grote verrassing voor mij, want toen ik dit verhaal begon te schrijven had ik nooit gedacht dat ik het ooit zou publiceren.

Dat idee van publiceren is dan weer volledig de schuld van hetmeisjezondernaam_ ;-).

Zij heeft trouwens een geweldige gif voor me gemaakt... bedankt!!!